Φαιδροί «Αργεντινολόγοι»

Σκεφθείτε έναν σημαντικό αθλητικό σύλλογο, που «βουλιάζει» εξαιτίας των επιλογών κάποιου ανεκδιήγητου μεγαλοπαράγοντα. Η ομάδα υποβιβάζεται, καταχρεώνεται, κινδυνεύει να διαλυθεί. Ο «τιμονιέρης» αποκαθηλώνεται, ο σύλλογος αναστυλώνεται, ανακάμπτει και σταθεροποιείται -επί χρόνια- σε υψηλά επίπεδα. Αργότερα αρχίζει να «αγχομαχά». Χάνει έδαφος, χωρίς όμως να έχει έως τώρα γρεμοτσακιστεί, όπως επί των ημερών του μεγαλοπαράγοντα.

Τι κάνει εκείνος; Πλημμυρισμένος από βλακώδη, κομπλεξική χαιρεκακία, διατυμπανίζει ότι η ομάδα βασανίζεται επειδή απέρριψε το δικό του, «σοφό» μοντέλο διαχείρισης. Ναι, εκείνο που την είχε οδηγήσει στον πάτο!

Αρκετές αληθινές ιστορίες του διεθνούς ποδοσφαίρου έχουν εξελιχθεί περίπου έτσι. Ακριβώς έτσι όμως, ίσως καμία: πού να βρεθεί παράγοντας με τόση ξετσιπωσιά; Βρίσκεται ωστόσο το αντίστοιχο του στη σφαίρα της πολιτικής και της οικονομίας. Αρκεί να βάλουμε στη θέση της ομάδας την Αργεντινή και να εκλάβουμε ως μεγαλοπαράγοντα το νεοφιλελευθερισμό που την οδήγησε στην εφιαλτική τετραετία 1999-2002.

Διάβολε, ως πού μπορεί να φθάσει ο «ιδεολογικός χουλιγκανισμός» όσων αναζητούν «δικαίωση» στην ιδέα ότι η Αργεντινή δεν θα ασθενούσε σήμερα, εάν τότε είχε αφεθεί μέχρι τέλους -του δικού της τέλους- στο καταφανώς θανατηφόρο, μονεταριστικό χειρουργικό ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ