Ενα "σύντομο βιογραφικό" του Γιάννη Φελέκη

Toy Mάνου Σκούφογλου

Πριν λίγες μέρες ο Γιάννης Φελέκης μας υπαγόρευσε ένα "σύντομο βιογραφικό", όπως ζητήθηκε από όλους τους υποψήφιους ευρωβουλευτές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μετά μου ζήτησε αν μπορώ να το μαζέψω στις 100 λέξεις, που ήταν το όριο. Η αφαιρετική μου ικανότητα στάθηκε τραγικά ανεπαρκής. Εδώ το πρωτότυπο, με τα λόγια του ίδιου του Γιάννη:

Γιάννης Φελέκης

Γεννήθηκε το 1943 στο Δημαριό Άρτας, σε πολυμελή φτωχή αγροτική οικογένεια. Από τα 12, τελειώνοντας το Δημοτικό, έπιασε δουλειά στην Άρτα, 16 ώρες την ημέρα, 7 μέρες την εβδομάδα, με μισθό 100 δραχμές το μήνα. Οι συνθήκες αυτές τροφοδότησαν την αστείρευτη «αγάπη» του για τα αφεντικά. Στα 15 ήρθε στην Αθήνα να βρει την τύχη του. Μέχρι τα 19 εργάστηκε σε ταβέρνες και εστιατόρια. Το 1958, όταν η εργατική τάξη βρισκόταν σε συνδικαλιστικό οργασμό, με τη συμμετοχή προπολεμικών συνδικαλιστών που έβγαιναν από τις φυλακές, εντάχθηκε με ενθουσιασμό στο συνδικαλιστικό κίνημα. Καθότι οι εργασιακές συνθήκες ήταν κι εδώ εξίσου άθλιες (16ωρα κλπ), και οι συγκρούσεις με την εργοδοσία αναπόφευκτες με δεδομένη τη συνδικαλιστική του δράση, σπάνια έμενε σε μαγαζί πάνω από μια βδομάδα. Αυτή η περιπλάνηση σε όλη την Αττική εξυπηρέτησε, όμως, τις εγγραφές μελών στο σωματείο κλπ.

Από το 1962 μέχρι το τέλος του 1965 μπάρκαρε διαδοχικά σε τρία καράβια, από τα δύο τελευταία εκ των οποίων γύρισε δεμένος στον Πειραιά με την κατηγορία της στάσης. Και στις δύο περιπτώσεις η «στάση» αφορούσε την οργάνωση του πληρώματος σε διαμαρτυρία για τη μη εφαρμογή της συλλογικής σύμβασης, κυρίως σε ό,τι αφορούσε τις υπερωρίες και τη σίτιση. Το αποτέλεσμα ήταν να του αφαιρεθεί το ναυτικό φυλλάδιο και να του απαγορευτεί η έξοδος από τη χώρα.

Το 1964, επιστρέφοντας στην Ελλάδα από το πρώτο μπάρκο, εντάχθηκε στη νεολαία Λαμπράκη, στο Κομμουνιστικό Διεθνιστικό Κόμμα Ελλάδας και στην 4η Διεθνή, που την εποχή εκείνη ήταν σε πλήρη παρανομία. Την ίδια περίοδο είχε ενταχθεί στην Ναυτεργατική Ένωση, κίνηση αριστερών, αποκλεισμένων και μη, ναυτικών, που πάλευε, πέρα από την ανάκτηση των χαμένων δικαιωμάτων, και για τον εκδημοκρατισμό των σωματείων, τα οποία βρίσκονταν κάτω από τον αυστηρό έλεγχο της μετεμφυλιακής Δεξιάς και απέκλειαν την εγγραφή νέων μελών.

Στα διαστήματα που ήταν ξέμπαρκος άρχισε να δουλεύει ως λιθογράφος, μέχρι τον Ιούλιο του 1966, όταν πήγε φαντάρος. Μετά την 21 Απριλίου μεταφέρθηκε από τη Θεσσαλονίκη, όπου υπηρετούσε, στο Πειθαρχικό Τάγμα Πεζικού 516 στην Ξάνθη, με όλους όσοι θεωρούνταν επικίνδυνοι. Απολυόμενος το Σεπτέμβρη του 1967 συλλαμβάνεται από το λιμενικό, από το οποίο ήταν καταζητούμενος, και κρατήθηκε για 2 μήνες ανακρινόμενος για τη δράση του στη Ναυτεργατική Ένωση.

Μετά από πολυάριθμες συλλήψεις, προσαγωγές και ολιγοήμερες κρατήσεις, το Μάη του 1969 συνελήφθη για συμμετοχή σε αντιδικτατορική οργάνωση, μαζί με άλλα μέλη του ΚΔΚΕ, και καταδικάστηκε σε 8 χρόνια φυλακή, από τα οποία εξέτισε τα 5. Απελευθερώθηκε με την αμνηστία του Αυγούστου του 1973 και συμμετείχε ενεργά σε όλες τις κινητοποιήσεις της περιόδου και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, ως ένας από τους πρωτεργάτες της εργατικής συνέλευσης, η οποία συνέβαλε καταλυτικά στο να πάρει πιο πολιτική και εξεγερσιακή κατεύθυνση η κατάληψη. Μετά το Πολυτεχνείο συνελήφθη ξανά και, αφού απήλαυσε τη «φιλοξενία» της ΕΣΑ στο ΕΑΤ, εξορίστηκε στη Γυάρο μέχρι την πτώση της δικτατορίας.

Στη μεταπολίτευση εργάστηκε ως λιθογράφος, με έντονη συνδικαλιστική δράση. Παράλληλα, συμμετείχε στην οργάνωση επιτροπών συμπαράστασης και αλληλεγγύης για διεθνή θέματα (Ιρλανδία, Τουρκία, Χιλή, Πολωνία, Νικαράγουα κ.ά.), αλλά και για απεργίες και αγώνες στην Ελλάδα, όπως και για περιπτώσεις κρατικής καταστολής, στης οποίας το στόχαστρο βρισκόταν και ο ίδιος συνεχώς μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Το 1976 παραπέμφθηκε, μαζί με άλλα στελέχη οργανώσεων της άκρας αριστεράς, σε δίκη ως ηθικός αυτουργός της γενικής απεργίας και των συγκρούσεων κατά του αντεργατικού νόμου 330. Τον Οκτώβρη του 1977 συνελήφθη, έμεινε 5 μήνες προφυλακισμένος και δικάστηκε, μαζί με άλλους, για ηθική αυτουργία των διαδηλώσεων που έγιναν στην Αθήνα ενάντια στην υπόθεση Μογκαντίσου και την ταυτόχρονη σφαγή των κρατουμένων της RAF στα λευκά κελιά του Στάνχαϊμ.

Μέχρι σήμερα, συνεχίζει στο ίδιο τροπάρι, στο κίνημα για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, την υπεράσπιση των μεταναστών, το κίνημα των ευρωπορειών κλπ, πάντα ως μέλος της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος (διαδόχου του ΚΔΚΕ) και της 4ης Διεθνούς. Είναι μέλος του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.