Το περιστατικό είναι αληθινό και συμβαίνει καθημερινά, το ομολογεί άλλωστε και ο εκδότης «του μεγαλύτερου εκδοτικού οργανισμού της χώρας», του ΔΟΛ, ο κύριος Σταύρος Ψυχάρης στο πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο του: «Υπάρχουν και σήμερα Μέσα Μαζικής Εκβιάσεως». Το λέει ευθαρσώς ο εκδότης στο κείμενό του με τον τίτλο «οι λιμοκοντόροι της ενημέρωσης».
Δεν γνωρίζουμε σε τι και ποιους ακριβώς αναφέρεται αλλά είμαστε σίγουροι ότι ο κύριος Ψυχάρης μιλά μετά λόγου γνώσεως περί του θέματος των εκβιασμών και εκβιαστών στο χώρο των ΜΜΕ. Αλλωστε και εμείς παροικούμεν την Ιερουσαλήμ και κάτι έχει πάρει το αυτί μας…
Μάλιστα, θα προσθέταμε, αυτό που έχει υποπέσει στη δική μας αντίληψη έχουμε την εντύπωση ότι είναι κοινός τόπος και γενική πεποίθηση πια. Το συναίσθημα αντιπάθειας και η παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης την οποία εισπράττουν οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ από την κοινωνία πηγάζει ακριβώς από τη βάσιμη υποψία ότι «παίζουν» το παιχνίδι της εξουσίας.
Πως παίζεται αυτό το παιχνίδι; Ο Κύριος Ψυχάρης, προφανώς, είναι ένας από αυτούς που το γνωρίζει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Εμείς– όπως φανταζόμαστε και ο κάθε πολίτης της χώρας που μέσα σ αυτήν την ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο αναζητά πληροφορίες και ενημέρωση– αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι σ αυτό το παιχνίδι το έπαθλο είναι η εξουσία και το (πάρα πολύ) χρήμα. Η κρατικοδίαιτη άλλωστε επιχειρηματικότητα στην οποία διαπρέπει παραδοσιακά η ελληνική…αστική τάξη δεν θα μπορούσε να απουσιάζει και από τις μεγάλες επιχειρήσεις των media. Μια ματιά στα διαφημιστικά τους έσοδα (κρατικές επιχειρήσεις και φορείς του ευρύτερου δημοσίου οι…χορηγοί) και κυρίως μια ματιά στα κολοσσιαία χρέη τους (τα οποία συντόμως θα εγγραφούν στον μεγάλο κατάλογο των θαλασσοδανείων) αποδεικνύει ποιος (τους) πληρώνει το λογαριασμό. Για να μη μιλήσουμε για τις άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες των μεγαλο–καναλαρχών/ εκδοτών οι οποίες «ανθίζουν» ευκολότερα και πλουσιότερα από τον ανταγωνισμ…
Σ αυτόν τον κόσμο και σ αυτή τη ζωή, προφανώς τίποτε δε προσφέρεται δωρεάν. Και τα δώρα που πακέταρε προσφάτως η κυβέρνηση νομοθετώντας φωτογραφικά υπέρ μεγαλοεκδοτών δεν θα υποστηρίξουμε αυθαίρετα και χωρίς στοιχεία ότι αποτελούν προιόν εκβιασμού. Υποστηρίζουμε όμως ότι- και έχουμε την εντύπωση ότι μεταφέρουμε την επικρατούσα άποψη- έχουν αντίτιμο , για την ακρίβεια, θύμα την ενημέρωση η οποία εκτελείται καθημερινά με πρωτοσέλιδους τίτλους (Αντίο Τρόικα) και μεγαλειώδεις αναλύσεις σε τηλεοπτικά δελτία από… σπουδαίους «συναδέλφους» .
Το τοπίο λοιπόν—και ευχαριστούμε τον κύριο Ψυχάρη για τη συμβολή του με το άρθρο του—ξεκαθαρίζει. Έχουμε από τη μία μεριά τους λιμοκοντόρους και από την άλλη τους νονούς ή τους νταβατζήδες της ενημέρωσης οι οποίοι κονταροχτυπιούνται για την κοινή λεία, δηλαδή το κρατικό χρήμα και κατ επέκταση την πρόσβαση στον κυβερνητικό μηχανισμό που το μοιράζει.
Όλα αυτά όμως, δεν έχουν σε τίποτε να κάνουν με το «επίδικο». Με την ενημέρωση η οποία σε τελική ανάλυση είναι και το «προϊόν» που αναζητά ο κόσμος και όχι το πακέτο για να τοποθετεί το ρεγάλο του ο λιμοκοντόρος ή ο νταβατζής της ενημέρωσης.
Αυτοί, νταβατζήδες και λιμοκοντόροι επίδοξοι νταβατζήδες, ας λύσουν τις διαφορές τους με τον τρόπο που γνωρίζουν…
Δημοσίευση σχολίου