Περί Πολιτικών Δολοφονιών ο λόγος.

Της Αλέκας Ζορμπαλά

«Εγώ το έκανα, εγώ, που δεν μπορώ να σκοτώσω άνθρωπο.
Εγώ, που έπρεπε να σκοτώσω τον τύραννο»

Σαν σήμερα, ο Αλέκος Παναγούλης κρυμμένος στους λόφους στο Λαγονήσι, πυροδότησε εκρηκτικό μηχανισμό προκειμένου να δολοφονήσει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο ανατινάζοντας το διερχόμενο αυτοκίνητό του, δώρο του εφοπλιστή Ανδρεάδη, σε μια αποτυχημένη τελικά απόπειρα, για την οποία καταδικάσθηκε σε θάνατο από το στρατοδικείο της Χούντας.

Σκοτώθηκε σε αμφιλεγόμενο αυτοκινητιστικό δυστύχημα την Πρωτομαγιά του 1976.

Βρίσκεται, και δικαίως, στο πάνθεον των ηρώων της ελληνικής ιστορίας.

Στις 14/12/1976 εκτελείται στο Φάληρο ο αρχιβασανιστής της Χούντας Ε.Μάλλιος από την 17Ν, μετά την προκλητική αθώωση από το δικαστήριο των αρχιβασανιστών της δικτατορίας, ετυμηγορία, που άφησε εμβρόντητο το σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας.
Τα μέλη της 17Ν καταδικάσθηκαν σε ισόβια και πολύχρονες καθείρξεις για τις πράξεις τους, ως τρομοκράτες.

Πολιτικές δολοφονίες και οι δύο.
Είναι άραγε οι πολιτικές δολοφονίες τρομοκρατία;

Ή μήπως την έννοια αλλά και την αντιμετώπιση αυτών των πολιτικοκοινωνικών φαινομένων, όπως είναι και οι πολιτικές δολοφονίες, την καθορίζει κάθε φορά το μπλοκ εξουσίας των κυρίαρχων ελίτ;

Ο Λένιν αναφερόμενος στο θέμα της «τρομοκρατίας» (και της ατομικής) κάνοντας κριτική σε αυτούς που, μεμονωμένες ενέργειες ή και πράξεις βίας, τις θεωρούσαν ως τρομοκρατία, ως ενέργειες μεμονωμένων ατόμων, ξεκομμένων από τις μάζες, ενέργειες που διαφθείρουν τους εργάτες, απωθούν απ’ αυτούς τα πλατιά στρώματα του πληθυσμού, αποδιοργανώνουν το κίνημα, ζημιώνουν την επανάσταση, έγραφε μεταξύ άλλων:

«Το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Λετονίας (τμήμα του ΣΔΕΚΡ) εκδίδει τακτικά σε 30.000 φύλλα την εφημερίδα του. Σε ειδική στήλη δημοσιεύονται οι κατάλογοι των χαφιέδων, που η εξόντωση τους είναι υποχρέωση κάθε τίμιου ανθρώπου. Οι συνεργάτες της αστυνομίας κηρύσσονται ‘εχθροί της επανάστασης’ και τιμωρούνται με την ποινή του θανάτου και με κατάσχεση της περιουσίας τους. … Στον τελευταίο απολογισμό του κόμματος σημειώνεται ότι από τις 48.000 ρούβλια έσοδα το χρόνο, τις 5.600 ρούβλια, που προέρχονται από απαλλοτριώσεις τις έχει προσφέρει το τμήμα της Λιμπάβας για όπλα. […] Κανείς δεν θα τολμήσει να ονομάσει αναρχισμό, μπλανκισμό, τρομοκρατία τη δράση αυτή των Λετονών σοσιαλδημοκρατών.» και συνεχίζει:

«Εν ονόματι όμως των αρχών του μαρξισμού απαιτούμε κατηγορηματικά να μη ξεφεύγουμε από την ανάλυση των συνθηκών του εμφύλιου πολέμου, με χιλιοειπωμένες και στερεότυπες φράσεις για αναρχισμό, μπλανκισμό, τρομοκρατία, να μην προβάλλονται οι άστοχες μέθοδοι παρτιζάνικης δράσης, που χρησιμοποιήθηκαν… στην τάδε περίοδο, σαν σκιάχτρο στο ζήτημα της ίδιας της συμμετοχής της σοσιαλδημοκρατίας στον παρτιζάνικο πόλεμο γενικά»

Στον πόλεμο αυτό λοιπόν, στο πόλεμο των τάξεων, στο πόλεμο Κράτους Κοινωνίας, οι εκτελέσεις και απαλλοτριώσεις χρημάτων, ακόμα και για τον Λένιν, συγκαταλέγονται στα μέσα πάλης ενός αγωνιστή, μιας συλλογικότητας, με κριτήριο πάντα την ιστορικά-συγκεκριμένη κατάσταση στο πεδίο ενός κοινωνικού σχηματισμού, λαμβάνοντας πάντα υπόψη τη δυναμική του κινήματος, τις αυθόρμητες τάσεις των μαζών, την έκβαση της ταξικής πάλης, την κίνηση του αντιπάλου και τη μορφή της αστικής διακυβέρνησης.