Επεσαν γιατί δεν τους βγήκαν οι μεθοδεύσεις τους ή ρίξαμε την κυβέρνηση με όρους λαϊκού κινήματος;

Του Γ.Γ

Ας δούμε λίγο ψύχραιμα τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις, απομακρυνόμενοι από το αίσθημα ευφορίας που προκαλεί  η πτώση από την κυβερνητική εξουσία του μισητού διδύμου Σαμαρά-Βενιζέλου που πρωταγωνίστησε στην καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας.

Η επίσπευση της εκλογής νέου τελετάρχη δεν οφειλόταν στην «παρατεταμένη εκλογολογία», στην «πολιτική αβεβαιότητα» και σε όσα σχετικά ακούσαμε το τελευταίο διάστημα. Μια χαρά λειτουργούσε η συγκυβέρνηση και εκτελούσε με αφοσίωση όσα τις επέτασσαν ντόπιοι και ξένοι πλουτοκράτες. Το ότι οδηγούμαστε δηλαδή σε πρόωρες εκλογές δεν οφείλεται στην καθοριστική παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα που με δυναμικές μορφές πάλης ανάγκασε το υπηρετικό πολιτικό προσωπικό των αστών να εγκαταλείψει την εξουσία και να επιδιώξει την αιματοδότηση του πολιτικού συστήματος με την προσφυγή στις κάλπες. Απλώς δεν βγήκαν οι πολιτικοί σχεδιασμοί Σαμαρά-Βενιζέλου και φτάσαμε στην σημερινή κατάληξη.

Όπως έχει δημοσιευτεί, σύμβουλοι του Σαμαρά –Δ. Σταμάτης, Χ. Λαζαρίδης- είχαν εισηγηθεί στον πρωθυπουργό να προχωρήσει στην άμεση εκλογή νέου προέδρου της δημοκρατίας, ώστε να μπορεί απερίσπαστος να συνεχίσει για ενάμιση ακόμα χρόνο του εγκληματικό του έργο σε βάρος του ελληνικού λαού. Σύμφωνα με το σκεπτικό τους –που το αποδέχτηκαν Σαμαράς και Βενιζέλος- είχαν δεδομένη την ψήφο των 180 βουλευτών ποντάροντας στο γεγονός ότι τουλάχιστον 15  ανεξάρτητοι βουλευτές που δεν έχουν πιθανότητα να ξαναεκλεγούν καθώς και οι κοινοβουλευτικές ομάδες ΔΗΜΑΡ-ΑΝΕΛΛ, κομμάτων που είναι αμφίβολο αν θα είχαν σε περίπτωση πρόωρων εκλογών κοινοβουλευτική παρουσία  θα συντασσόταν με τις επιλογές της συγκυβέρνησης.  Αυτό όμως το σενάριο –για μια σειρά λόγους- δεν τους βγήκε και έτσι προέκυψε η σημερινή εξέλιξη.

Αρα πρόκειται για κινήσεις και μεθοδεύσεις κορυφής οι οποίες ελάχιστη σημασία έχουν από ταξική σκοπιά. Αναμφισβήτητα υπάρχει λαϊκή οργή και αγανάκτηση από τις μνημονικές – ταξικές επιλογές  που λειτούργησε καθοριστικά ώστε κάποιοι βουλευτές να μην συνταχτούν με τις επιλογές της συγκυβέρνησης. Μπορεί όμως κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι  η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντας αυτή που σήμερα επιβάλλει τις εξελίξεις;

Η κυβερνητική εναλλαγή, έστω και μέσα από εκλογές, με τον Σύριζα στην κυβέρνηση δεν θα έχει θετικά αποτελέσματα για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα; θα ρωτήσει καλόπιστα κάποιος και θα προσθέσει: Αν εφαρμόσει το πρόγραμμα του όπως το εξάγγειλε ο Τσίπρας στην Θεσσαλονίκη δεν θα δώσει μια ανάσα στον χειμαζόμενο λαό της πατρίδας μας; «Αν ένας πολιτικός ανακάλυπτε ότι υπήρχαν κανίβαλοι στην περιφέρειά του, θα τους υποσχόταν ιεραπόστολους για δείπνο», είχε πει ο, Χένρι Λούις Μένκεν, οπότε ας μην δίνουμε καμιά βαρύτητα στις προεκλογικές εξαγγελίες.
Το όποιο θετικό αποτέλεσμα μπορεί να υπάρξει θα είναι προϊόν της ταξικής πάλης. «Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες», που έλεγε και ο Εγκελς. Ο ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός θα γίνει μόνο επαναστατικά, αναπόφευκτα με ένοπλο αγώνα, επειδή αυτόν μας τον επιβάλλει ο ταξικός αντίπαλος όπως το έχει δείξει η ιστορία. 

Δεν έχει σημασία ποιο αστικό κόμμα είναι στην κυβερνητική εξουσία; Φυσικά και έχει. Το πρωτεύον όμως είναι να μην καλλιεργούμε εκλογικές αυταπάτες, να μην είμαστε δέσμιοι του κοινοβουλευτικού κρετινισμού να μην προχωράμε σε «ανάθεση», να μην δεχόμαστε άλλοι να καθορίζουν την ζωή μας, χωρίς εμάς και τις περισσότερες φορές εναντίον μας.