Ε, δεν είναι και γαλάζιος Βοϊδομάτης το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, όπως μας αποκαλύπτεται στην προεκλογική μάχη. Γιατί πιο πολύ προς το καφέ σκούρο είναι το χρώμα του. Πολλά φερτά υλικά κατεβάζει. Πολλή λάσπη, που Κύριος οίδε πού θα την αποθέσει. Πολλά κουφάρια πολιτικά. Πολύ θολό εν γένει το όλον, και το θολό είναι και ανθυγιεινό και επίφοβο: Τι να κρύβει στο βυθό του; Εκτός φυσικά από τα χέλια - τις πολιτικές φιλοδοξίες του ιδρυτή του.
Τα κόμματα, θα πείτε, επιδιώκουν συμμαχίες, για να διευρύνουν την επιρροή τους. Και κάνουν εκπτώσεις, για να τις πετύχουν. Εδώ όμως δεν μιλάμε μόνο για συμμαχίες. Εδώ μιλάμε για ενταγμένους στο κόμμα, που επιλέγονται μάλιστα σε θέσεις ευθύνης. Για τα ψηφοδέλτια, με τα οποία το Ποτάμι θα δώσει την παρθενική του μάχη. Επιδιώκοντας, σύμφωνα με τις επίσημες διακηρύξεις του, να αναδειχτεί τρίτο κόμμα στη Βουλή. Και ρυθμιστής των εξελίξεων, αν δεν προκόψει αυτοδυναμία.
Ζαλίζεται ο άνθρωπος βλέποντας τη σύνθεση της ομάδας. Η Δράση του εξορκιστή της Αριστεράς Σκυλακάκη μαζί με τον επί δεκαετίες ξορκισμένο αριστερό Λυκούδη; Ο σύρριζα στο ΣΥΡΙΖΑ Τατσόπουλος μαζί με τον επί των φόρων του Σαμαρά και της τρόικας Θεοχάρη; Η πιο-ΠΑΣΟΚ-δεν-γίνεται Άννυ Ποδηματά, δεύτερη επιλαχούσα ευρωβουλευτίνα του Βενιζέλου, μαζί με τον επί της δεξιάς λωρίδας ποδηλάτη Αμυρά; Και ο αιρετικός Ψαριανός μαζί με τους γραβατωμένους νεοφιλελέδες; Ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη, κι η παρθένα με τον Σατανά;
Αυτό πια δεν είναι κόμμα. Αυτό είναι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Που προκαλεί το εύλογο ερώτημα: Τι τους ενώνει, και τι τους δονεί, εκτός από του Σταύρου τη φωνή; Η έφεση στον εκσυγχρονισμό με όρους προσφοράς και ζήτησης, λένε. Και η φιλοδοξία να εκπολιτίσουν τους απολίτιστους. Και η διάθεση να ανανεώσουν το πολιτικό προσωπικό. Πράγματα και στόχοι εντούτοις μάλλον αμφίβολα, καθώς ανακατεύουν το παλιό με το καινούργιο, και τη γραβάτα με το σώβρακο. Γίνεται εκσυγχρονισμός με τον Θεοχάρη και την Δρέττα;
Άρα; Άρα δώστε βάση στο ρυθμιστικό ρόλο, που επισήμως επιδιώκει το Ποτάμι. Μάλλον εκεί είναι όλα τα ψάρια του. Αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία, αν το Ποτάμι έχει ισχυρή κοινοβουλευτική ομάδα, αν πιεστεί αρκετά έξωθεν και έσωθεν ο Τσίπρας, τότε μπορεί να προκόψει η συμμαχική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Ποταμιού. Την οποία έχουν ήδη προβλέψει και προφανώς εύχονται οι αναλυτές της Ντόιτσε Μπανκ. Να αναπνεύσει ανακουφισμένο το Βερολίνο. Να ηρεμήσει η διαπλοκή . Και να συνεχίσει η τρόικα. Διότι αν γινόταν κάτι τέτοιο, θα έπαιρνε το Ποτάμι και τον ΣΥΡΙΖΑ και τις δεσμεύσεις του.
Εννοείται ότι αυτά είναι σχέδια επί χάρτου. Και χάρτου όχι μόνο ελληνικού. Πάντως ο αρχηγός το αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο. Κι ακόμα περισσότερο, το αφήνει να απλώνεται ως φήμη και εκδοχή. Ψηφίστε Ποτάμι, για να εξημερώσουμε τον άγριο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν το λες και ανόητο, σε μια κατάσταση όπου πολλοί καταλαβαίνουν ότι δεν πάει άλλο, αλλά και φοβούνται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσελκύσει τους κεραυνούς των αγορών και του Βερολίνου. Το Ποτάμι, σου λέει, ως διαλύτης, μπορεί να τους κάνει τους σκληρούς της Αριστεράς χυλό.
Καλά όλα αυτά. Αλλά θα πρέπει το Ποτάμι να δικαιώσει πρώτα τους ισχυρούς φίλους του και τις δημοσκοπήσεις στις εκλογές. Πράγμα δύσκολο. Γιατί με όσα γίνονται και λέγονται τελευταία, οι πολίτες βλέπουν τον Σταύρο, τη λάσπη, τα φερτά υλικά, τα κουφάρια. Αλλά το Ποτάμι πού είναι;
Δημοσίευση σχολίου