Την προηγούμενη πεντετία ζήσαμε με το γνωστό τροπάρι: «θα έρθει η δόση ή δεν θα έρθει η δόση»! Πάνω στο έδαφος αυτού του τύπου τον... «δωσιλογισμό» εξελισσόταν η επιχείρηση κοινωνικής τρομοκράτησης που ξεκινούσε από το «τι θα πάθουμε αν δεν έρθει η δόση» για να καταλήγει -κάθε φορά- στις νέες θυσίες που θα έπρεπε να υποβληθεί ξανά και ξανά ο ελληνικός λαός. θυσίες «αναγκαίες», όπως έλεγαν οι κυβερνώντες, για να μην πάθει ο λαός όσα -τελικά- έπαθε. Και τα έπαθε όχι γιατί δεν ήρθαν, αλλά επειδή ακριβώς ήρθαν οι δόσεις των δανείων. Των δανείων που, όπως ομολόγησε προχτές ο κ. Μπατίστα (μέλος του Δ.Σ. του ΔΝΤ), οι «θεσμοί» μάς τα χορηγούσαν για να σωθούν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες...
Σήμερα η φιλολογία περί το επαπειλούμενο «χρηματοδοτικό κενό» επανέρχεται, θα έρθει ή δεν θα έρθει η δόση των 7,2 δισ. ευρώ (που όμως η κυβέρνηση έλεγε ότι δεν τη θέλει...). Και αν δεν έρθει, πώς θα αποπληρώσουμε τις οφειλές σε ΔΝΤ και ΕΚΤ, τις οποίες «πρέπει» να αποπληρώσουμε (σ.σ.: αλλά γιατί «πρέπει» να αποπληρώνει ο λαός οφειλές για δάνεια που πήγαν σε γαλλογερμανικές τράπεζες;). Η νέα κυβέρνηση, που ήδη ανήγγειλε ότι θα βάλει χέρι στα αποθεματικά των Ταμείων για να κάνει τις αποπληρωμές, υποστηρίζει ότι οι νέες δοσοληψίες δεν θα συνοδευτούν με νέα λιτότητα. θα το δούμε.
Εκείνο πάντως που ήδη ξέρουμε είναι ότι στο έργο των δόσεων ισχύει το «τι είχες Γιάννη (με Στουρνάρα), τι είχα πάντα (με Βαρουφάκη)».
Δημοσίευση σχολίου