Πρώτη ευκαιρία, ζωντανοί έξω από τα σύνορα της χώρας τους. Δεύτερη, ελεύθεροι έξω από τα κέντρα κράτησης. Η τρίτη ευκαιρία δόθηκε στους ανήλικους μετανάστες από το Κονγκό, το Πακιστάν και το Αφγανιστάν, στη Μακρυνίτσα Μαγνησίας. Ο 18χρονος Ομάρι Εχόσα, την αποκαλεί «πεπόνι». Στα σουαχίλι, σημαίνει «παράδεισος». To GPS του παραδείσου πέφτει γι’ αυτόν κάπου κοντά στον Βόλο. Βρέθηκε εκεί, έχοντας βγει από μια κόλαση που εκτείνεται από την Αφρική μέχρι την Αθήνα.
Πατάω το REC στο μαγνητοφωνάκι και ακούω τρεις ιστορίες: «Σα να άρχισε να αχνοφαίνεται λιγάκι ο παράδεισος» λέει ο 21χρονος Αμίν Αχμαντί. Κάποτε έπαιζε κρυφτό στις νταλίκες των διακινητών. Σήμερα είναι διερμηνέας και κομμωτής.
Συμπατριώτης του, ο Α. (έτσι επιθυμεί να τον αναφέρω) διέσχισε τέσσερις χώρες, έχασε πάνω από 10.000 ευρώ και αντί να φτάσει στη Γαλλία, βρέθηκε στη Σπάρτη να καθαρίζει χόρτα. Σήμερα σπουδάζει μαγειρική σε ΙΕΚ.
Πριν από τέσσερα χρόνια, ο Ομάρι πήγαινε σχολείο στο χωριό Μακόμπολα του Κονγκό. Σήμερα, είναι από τους πρώτους μαθητές στο εσπερινό Γυμνάσιο Βόλου.
«Εγώ γεννήθηκα για να παίζω ποδόσφαιρο. Αν θα τα καταφέρω, ο Θεός ξέρει» λέει. Βαθιά θρησκευόμενος και μέγας μπαλαδόρος,ή θα φορέσει ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου