Πολλαπλά εκτεθειμένοι εμφανίζονται οι πιστωτές της χώρας, και ειδικότερα η Ευρωπαϊκή Ένωση, με βάση τα όσα αναφέρονται στην κατατοπιστικότατη μελέτη για τις λεπτομέρειες του πρώτου δανείου προς την Ελλάδα που εξέδωσε το Κέντρο για τη Διεθνή Καινοτομία στη Διακυβέρνηση (Centre for International Governance Innovation - CIGI). Συντάκτης της έκθεσης είναι ο βραβευμένος δημοσιογράφος και συγγραφέας Πολ Μπλουστάιν, που έχει εργαστεί στις εφημερίδες Washington Post και Wall Street Journal Δεν αμφισβητείται επομένως η αξιοπιστία των ευρημάτων του...
Ο Μπλουστάιν έρχεται κι αυτός με τη σειρά του να απαντήσει στο πολύ απλό ερώτημα που τέθηκε από την πρώτη μέρα που ξέσπασε η κρίση: Γιατί δεν είχε προκριθεί η πολύ απλή λύση του «κουρέματος» των ελληνικών ομολόγων από το 2010 κιόλας, όταν άπαντες διαπίστωναν πως το πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν έλλειψη ρευστότητας, αλλά αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους; Γιατί μια λύση που είχε επιλεγεί σε πολλές άλλες πρόσφατες περιπτώσεις απορρίφθηκε το 2010 για την Ελλάδα;
Η απάντηση που δίνει ο συγγραφέας είναι ότι απορρίφθηκε για να μην θιγούν τα συμφέροντα των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών! Σε αυτό τον βωμό, για τον Μπλουστάιν, «τα νόμιμα συμφέροντα της Ελλάδας αναμφισβήτητα θυσιάστηκαν. Με τις στερήσεις που υπέμεινε ο ελληνικός λαός υπέφερε πολύ περισσότερα απ' όσα ήταν αναγκαία, καθώς η εθνική οικονομία συρρικνώθηκε κατά 22% από το 2008 και η ανεργία έφτασε στο 27%.
Μεταξύ των οικονομολόγων υπάρχει μια ευρεία συμφωνία ότι το ελληνικό χρέος θα έπρεπε να αναδιαρθρωθεί πολύ νωρίτερα, με πολλούς να υποστηρίζουν ότι το 2010 ήταν ο ιδανικός χρόνος. Αναμφισβήτητα, η διάσωση αποδείχτηκε δώρο για πολλές ευρωπαϊκές τράπεζες που πληρώθηκαν πλήρως και εγκαίρως με δεκάδες δις ευρώ, που ήταν η αξία των ελληνικών ομολόγων τα οποία έληγαν το 2010, το 2011 και στις αρχές του 2012. Τα κέρδη τους, εντούτοις, επιδοτήθηκαν ουσιαστικά από τους φορολογούμενους, που ανέλαβαν το βάρος και τον κίνδυνο των επίσημων δανείων που δόθηκαν στην Αθήνα».
Εν ολίγοις τον λογαριασμό των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών δεν τον πλήρωσε μόνο η Ελλάδα, αλλά και οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι, στους οποίους υποτίθεται ότι οφείλουμε χάρη επειδή μας έσωσαν από το υστέρημά τους. Αυτή είναι η ερμηνεία που πλασάρει όχι μόνο η Μέρκελ, αλλά και τα μνημονιακά κόμματα εντός Ελλάδας για να αποκρύψουν πως η διάσωση της Ελλάδας ήταν εξαρχής διάσωση των τραπεζών.
Ούρλιαζε ο Τρισέ!
Στη μελέτη του Αμερικανού δημοσιογράφου αναφέρεται πως αξιωματούχοι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου δεν έκρυβαν από τις συζητήσεις τους με Ευρωπαίους αξιωματούχους τον Απρίλιο του 2010 πόσο πιθανό ήταν το ενδεχόμενο το ελληνικό χρέος να τεθεί εκτός ελέγχου, όπως έχει συμβεί σήμερα, ξεπερνώντας το 175% του ΑΕΠ. (Εξέλιξη που αποκαλύπτει πόσο αστείες επιστημονικά ήταν οι μελέτες βιωσιμότητας του χρέους που συνόδευαν τα σχέδια του ΔΝΤ.) Στελέχη του ΔΝΤ, έτσι, υποδείκνυαν τη λύση του «κουρέματος» των ομολόγων.
«Ενα τέτοιο συμπέρασμα ήταν απλώς απαράδεκτο για τους σημαντικότερους ηγέτες της Ευρώπης, ο πιο άτεγκτος εκ των οποίων ήταν ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν Κλοντ Τρισέ. Το θέμα τέθηκε σε μια συνάντηση της ΕΚΤ την άνοιξη του 2010, όταν ο Γιούργκεν Σταρκ, ο οποίος συμμετείχε στο εξαμελές Εκτελεστικό Συμβούλιο, συμφώνησε ότι το ελληνικό χρέος ήταν μη βιώσιμο και επομένως η λύση έπρεπε να περιλαμβάνει απώλειες για τους ιδιώτες πιστωτές. 0 πρόεδρος της ΕΚΤ "εξερράγη", σύμφωνα με έναν παρευρισκόμενο. “0 Τρισέ είπε 'είμαστε μια οικονομική και νομισματική ένωση και δεν επιτρέπονται αναδιαρθρώσεις χρέους"' θυμόταν αυτό το άτομο. "Ούρλιαζε"»...
Ο λόγος για τον οποίο ο Ζαν Κλοντ Τρισέ φώναζε σαν χούλιγκαν, εγκαταλείποντας κάθε πρωτόκολλο, ήταν πολύ απλός: «Η έκθεση των γαλλικών τραπεζών στην Ελλάδα ήταν 60 δις ευρώ και των γερμανικών 35 δις ευρώ. Αν υποχρεώνονταν να αναλάβουν υπερβολικές απώλειες στα ελληνικά ομόλογα -και στα ομόλογα άλλων κρατών της Ευρωζώνης που επίσης διακρατούσαν- τότε η βιωσιμότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος θα αμφισβητούνταν»! Με άλλα λόγια, ο πρόεδρος της τράπεζας που είχε την ευθύνη του κοινού νομίσματος αποφάσισε με τα ίδια κριτήρια που θα αποφάσιζαν και οι μεγαλομέτοχοι της Credit Agricole. Τα δικά τους συμφέροντα εξυπηρέτησε (που άλως τυχαίως συμπίπτουν με τα συμφέροντα του ευρώ) και όχι τα συμφέροντα των Ευρωπαίων πολιτών ή ακόμη και των οικονομιών που απαρτίζουν την Ευρωζώνη κι έκτοτε συνεχίζουν να παραδέρνουν στην ύφεση.
Το πραγματικό περιεχόμενο της ελληνικής «διάσωσης» συζητήθηκε χωρίς περιστροφές και υπεκφυγές ακόμη και στην επίσημη συνεδρίαση του ΔΝΤ στις 9 Μαΐου του 2010, όταν εγκρίθηκε το δάνειο. Εκεί ο αντιπρόσωπος της Βραζιλίας, Πάουλο Νογκουέιρα Μπατίστα, διατύπωσε τα πιο καυστικά σχόλια, παρότι κι άλλοι αντιπρόσωποι εξέφρασαν τις αμφιβολίες τους. Με τα λόγια του, το ελληνικό πρόγραμμα «δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως διάσωση της Ελλάδας, η οποία θα πρέπει να υποστεί μια στρεβλή προσαρμογή, αλλά ως διάσωση των ιδιωτών ομολογιούχων της Ελλάδας, κυρίως των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων»...
Η ΕΚΤ υπηρέτης των τραπεζών
Το πολιτικά ανατριχιαστικό περιστατικό με τον Τρισέ που στρίγκλιζε σαν μαινάδα -αρκεί να σκεφτούμε ότι την ίδια περίοδο στην Ελλάδα όποιος μιλούσε για διαγραφή του χρέους ή «κούρεμα» των ομολόγων χαρακτηριζόταν τυχοδιώκτης και επικίνδυνος για τα εθνικά συμφέροντα- φέρνει στην επιφάνεια, με τον πιο ανάγλυφο τρόπο, τη σύγκρουση συμφέροντος μεταξύ Ελλάδας και Ευρωζώνης. Ό,τι συνέφερε το ευρώ (αναβολή του «κουρέματος» μέχρι να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα οι ευρωπαϊκές τράπεζες) αποτελούσε κόλαφο για την Ελλάδα κι ό,τι συνέφερε την Ελλάδα («κούρεμα» ομολόγων όσο το δυνατόν συντομότερα, όσο το δυνατόν περισσότερο) θα τίναζε στον αέρα τις ευρωπαϊκές τράπεζες και το ευρώ. Τα συμφέροντα του ελληνικού λαού επομένως υποθηκεύτηκαν από τη στιγμή που προκρίθηκε η παραμονή στο ευρώ και η υποταγή στις αποφάσεις της ΕΚΤ. Το αποτέλεσμα ήταν τα (αντικρουόμενα σε σχέση με το ευρώ) συμφέροντα του ελληνικού λαού να θυσιαστούν και η εξαθλίωση, όπως επιβλήθηκε με το Μνημόνιο που συνόδευε το πρώτο δάνειο ύψους 110 δις ευρώ, να βαδίζει χέρι χέρι με την υποτέλεια.
Οι απερίγραπτες σκηνές δουλικότητας που περιγράφει ο Μπλουστάιν εξιστορώντας την ελληνική «διάσωση» έχουν στη βάση τους την ευρω-κατοχή. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Σε μια τυπική διαπραγμάτευση με μια χώρα που ζητά δάνειο από το ΔΝΤ, οι διαπραγματευτές του Ταμείου κάθονται απέναντι από την κεντρική τράπεζα και το υπουργείο Οικονομικών, με την προσδοκία ότι οι όροι του δανείου θα υποχρεώσουν την κεντρική τράπεζα να εφαρμόσει συγκεκριμένες πολιτικές. Στις διαπραγματεύσεις της Αθήνας, αντιθέτως, το Ταμείο έπρεπε να εγκλιματιστεί σε μια κατάσταση όπου συμμαχούσε με την ΕΚΤ, με τις τύψεις να αφθονούν όσο προχωρούσαν οι πρώτες συναντήσεις της τρόικας».
Μια ωραία ατμόσφαιρα επικρατούσε, εν ολίγοις, στην Αθήνα, όταν ακόμη κι η πιο υπανάπτυκτη χώρα που έμπαινε κάτω από τον ζυγό του ΔΝΤ πρόβαλλε και κάποια αντίσταση στις υποδείξεις του. Στην Αθήνα ούτε αυτό...
Αποκαλυπτική είναι η έκθεση και σε ό,τι αφορά στις προστριβές που εμφανίζονταν στο εσωτερικό της τρόικας. Η αρχή που ακολουθούσαν, σύμφωνα με δηλώσεις στελεχών της, ήταν η ενδεδειγμένη με βάση τις αρχές της... Παιδαγωγικής: «Pas devant les enfants»! Κοινώς, όχι μπροστά στα παιδιά, με τα «παιδιά» να είναι η ελληνική κυβέρνηση. Στις συγκρούσεις που ξεσπούσαν μεταξύ του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων (ΕΚΤ και Κομισιόν) την πιο σκληρή γραμμή εξέφραζαν πάντα οι Ευρωπαίοι, ενώ το ΔΝΤ «ευνοούσε μια πιο σταδιακή προσέγγιση στη λιτότητα σε σχέση με τους άλλους», σύμφωνα με τον Μπλουστάιν. Χώρια οι άλλες πρωτοτυπίες, στην Ελλάδα το ΔΝΤ αποδείχτηκε πως είναι το μικρότερο κακό. Ας είναι καλά η Γερμανία...
Δημοσίευση σχολίου