Μπορεί να το έχουμε συνηθίσει, και να το θεωρούμε πια απολύτως φυσικό, αλλά πάντως παραμένει άξιο παρατήρησης: Στην αντιπολίτευση έχει, αμέσως σχεδόν μετά τις εκλογές, διαμορφωθεί ένα συμπαγές μπλοκ από τρία κόμματα. Τη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου, και το Ποτάμι του Σταύρου θεοδωράκη. Μπλοκ, μάλιστα, που με μαχητικότητα, με φανατισμό θα λέγαμε, διεκπεραιώνει μια πολεμική υψηλών τόνων κατά της κυβέρνησης, τη στιγμή ακριβώς που η διαπραγμάτευση με τους δανειστές βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο.
Η επίδειξη κατσαρόλας, με αφορμή το νομοσχέδιο για την Παιδεία, υπήρξε η πιο κραυγαλέα εκδήλωση του μπλοκ. Όχι όμως και η μόνη. Ο τρόπος με τον οποίο τα τρία κόμματα αντιμετωπίζουν από κοινού την αντιπαράθεση με τους δανειστές, διαβάλλουν σε κάθε ευκαιρία τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες, υπονομεύουν την αξιοπιστία της κυβέρνησης και των υπουργών της, συμπράττουν σε επιθέσεις συκοφαντίας και προσωπικής κατεδάφισης, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι δεν πρόκειται για κάποια ευκαιριακή συμμαχία. Πρόκειται για συμμαχία με στρατηγικό εύρος και βάθος.
Τι τους ενώνει και τι τους δονεί, γίνεται φανερό με μια πρώτη ματιά. Η αντιπαλότητα με τη σημερινή κυβέρνηση και κυρίως με το ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο εμπαθής, ώστε να μοιάζει με γινάτι, που βγάζει μάτι. Εν ονόματί της, οι διαχωριστικές γραμμές, που -υποτίθεται - υπάρχουν μεταξύ τους, έχουν πάει περίπατο. Κι αν για το πάλαι ποτέ φανατικά αντιδεξιό ΠΑΣΟΚ υπήρξε μια διαδικασία, ας πούμε, δεξιοποίησης, που κράτησε κάποιο χρονικό διάστημα, με το Ποτάμι όλα έγιναν σε χρόνο μηδέν.
Και σαν έτοιμος από καιρό, ο Θεοδωράκης βρήκε τη θέση του στο πλάι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Ασφαλώς αρκετοί από τους ψηφοφόρους του δεν περίμεναν αυτή τη ραγδαία εξέλιξη. Διότι το Ποτάμι μπορεί να μην είχε ποτέ κάποιο μεγάλο βάθος, αλλά όπως και να το κάνουμε, ιδρύθηκε και πήρε όσες ψήφους πήρε, για να ισιώσει τα πράγματα που στράβωσαν οι δύο, με τις μέχρι σήμερα κυβερνήσεις τους. Για να ρίξει στη θάλασσα τη σαβούρα, που οι δύο εκπροσωπούν. Για να ξεπλύνει τη χώρα από τη διαφθορά και τον κομματισμό, που οι δύο είχαν επιβάλει ως κανόνα. Για να μας απαλλάξει από το φθαρμένο καθεστώς του φθαρμένου ΠΑΣΟΚ και της φθαρμένης ΝΔ. Και ω του θαύματος, από αντίπαλος των δύο, έγινε σύμμαχός τους. Για να αποδειχτεί πως ό,τι κι αν λέει η γνωστή παροιμία, στους δύο χωρά και τρίτος, αρκεί να υπάρχει καλή θέληση.
Μόνο καλή θέληση όμως; Μόνο η ανοησία του Γιώργου και η λαίμαργη φιλοδοξία του Βενιζέλου οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ στην αγκαλιά της Δεξιάς; Μόνο κάποιος αντιαριστερός φανατισμός οδήγησε το Ποτάμι να τεθεί υπό την αιγίδα του Σαμαρά; Ή μήπως πίσω από τους τρεις υπάρχουν κύκλοι, κυκλώματα και δυνάμεις, που έχουν βαθύτερους λόγους και βαθύτερα συμφέροντα από τη σύμπραξή τους;
Δεν χρειάζονται θεωρίες συνωμοσίας εδώ. Απλή πολιτική είναι. Αν στήσει κανείς αφτί στις κραυγές του μπλοκ για τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές, στην απόλυτη σιωπή του για τη στάση των δανειστών απέναντι στην κυβέρνηση, και στη βουβαμάρα του για τη μάχη κατά της διαπλοκής, μπορεί να καταλάβει πολλά. Και κυρίως να καταλάβει ότι και γάμοι συμφέροντος γίνονται, και τρίτος χωρά σ’ αυτούς, αν υπάρχει ο κατάλληλος προξενητής...
+ σχόλια + 1 σχόλια
Από τις καλύτερες πένες ο Θανάσης!
Δημοσίευση σχολίου