Στο 8ο από καταβολής νεοελληνικού κράτους δημοψήφισμα καλείται ο ελληνικός λαός να ψηφίσει, χωρίς να αποφασίσει για κάτι συγκεκριμένο. Δεν είναι de facto το δημοψήφισμα μια διαδικασία άμεσης δημοκρατίας που αναδεικνύει τον λαό πρωταγωνιστή, αν εξετάσουμε την ιστορία. Με εξαίρεση το 1924 και 1974 υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας, τα δημοψηφίσματα, αμφισβητήθηκαν έντονα για τη νομιμότητά τους. Το πρώτο το 1920, νόθο, με αποχή των Φιλελευθέρων του Ε. Βενιζέλου επανέφερε στον θρόνο με ποσοστό 98% τον βασιλιά Κωνσταντίνο. Νόθο και του 1935 από τη δικτατορική κυβέρνηση του Γ. Κονδύλη για να καταργήσει την Αβασίλευτη δημοκρατία και με αποχή των βενιζελογενών κομμάτων. Διαβλητό και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 1946 επί Π. Τσαλδάρη για επάνοδο του Γεωργίου Β'. Ακόμα δύο διεξήχθησαν στη διάρκεια της χούντας!
Σήμερα με διαδικασίες fast track και Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου σε συνθήκες πιέσεων και οικονομικής ασφυξίας μέχρι την απειλή χρεοκοπίας από ΕΕ - ΔΝΤ και το μπλοκ των μνημονιακών δυνάμεων, αλλά και εκβιασμούς, παραπληροφόρηση, προπαγανδιστικά τεχνάσματα από τη συγκυβέρνηση, καλείται ο λαός να «αποφασίσει εν κενώ». Ανάμεσα στη Σκύλλα του μνημονίου - προτάσεων- των «θεσμών» που συνεχώς αναδιατυπώνονται, και που η απόρριψή τους, το ΟΧΙ, οδηγεί αναπόφευκτα στη Χάρυβδη, στο ΝΑΙ των προτάσεων της κυβέρνησης που συνιστούν ένα μνημόνιο ίδιο κατά 70% - 90%!
Με μια κυβέρνηση που έχει χάσει και τα τελευταία ψήγματα αξιοπιστίας και συναγωνίζεται τους Ιμπεριαλιστές της ΕΕ και του ΔΝΤ σε ψέματα και εκβιασμούς. Πέντε περίπου μήνες παρακολουθούμε το θέατρο του παραλόγου. Μια κυβέρνηση που «αρραβωνιάζεται» ΕΕ και ΔΝΤ με τη συμφωνία - μνημόνιο της 20ης Φεβρουαρίου και τις μονές μέρες εγκωμιάζει τους «εταίρους» δηλώνοντας ότι καταλήγει σε «έντιμο συμβιβασμό» και «αμοιβαία επωφελή συμφωνία», ενώ τις ζυγές μέρες θυμίζει το «κακό» πρόσωπο των δανειστών, μεταθέτοντας τελικά την ευθύνη για την υπογραφή στον λαό.
Σε έναν λαό που πρόσφατα έδωσε πλειοψηφικά εντολή για άρνηση των μνημονίων και συμφωνία με βάση το πρόγραμμα της «Θεσσαλονίκης». Άλλωστε στις 13 Ιουνίου ο πρωθυπουργός έλεγε: «Ξεχάστε κάθε σκέψη για εκλογές και δημοψήφισμα. Η κυβέρνηση έχει πρόσφατη λαϊκή εντολή». Το δημοψήφισμα αποδεικνύει όχι απλά αναξιοπιστία και πολυγλωσσία, χαμηλού επιπέδου «συνδικαλιστικό τρικ» με πολλαπλούς σοβαρούς κινδύνους, αλλά με διπλό στόχο: πρώτα για να συσπειρωθεί το κυβερνητικό κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ («εξηγήσαμε στους εταίρους μας ότι μια συμφωνία σαν αυτή που είχαμε φτάσει κοντά, δεν θα γινόταν δεκτή από την Βουλή, δε θα περνούσε.» Γ. Βαρουφάκης) που σε σύντομο χρονικό διάστημα βρίσκεται σε σύγχυση από τις ψευδαισθήσεις για την Ευρώπη - «κοινό σπίτι των λαών» και την άσκηση φιλολαϊκής πολιτικής, χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο. Και ύστερα για να σωθούν προσωπικές καριέρες - ουκ ολίγες - ανερχόμενων νάρκισσων, εξουσιομανών που λειτουργούν με απόλυτο τυχοδιωκτισμό και ανευθυνότητα βουτηγμένοι σε απανωτά ψέματα και αντιφάσεις με αλληλοαναιρούμενες δηλώσεις τόσο για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, όσο και για τα μέτρα που παίρνουν σπέρνοντας τη σύγχυση και το φόβο με τη «δημιουργική ασάφεια» και τα «σχήματα λόγου»
Το δημοψήφισμα όχι μόνο δεν είναι επιλογή «ελπίδας, αξιοπρέπειας και δημοκρατίας», αλλά μνημείο υποκρισίας, πολιτικού αμοραλισμού. Ανεξάρτητα από το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ θα χρησιμοποιηθεί για να νομιμοποιήσει μια αντιλαϊκή πολιτική που οδηγεί σε χρεοκοπία τον λαό είτε με συμφωνία είτε χωρίς συμφωνία με ΕΕ - ΔΝΤ. «Ελπίζουμε και προσδοκούμε να αλλάξουν στοιχεία της πρότασης των δανειστών, έτσι ώστε, να μπορέσουμε εμείς σαν κυβέρνηση, να αλλάξουμε θέση και να ψηφίσει ΝΑΙ στην πρόταση των θεσμών στο δημοψήφισμα»(Γ. Βαρουφάκης)!
Το ΝΑΙ και το ΟΧΙ καταμετρώνται με κοινό παρονομαστή την πρόσδεση της χώρας στην ΕΕ. Γιατί αυτή η κυβέρνηση πλέοντας στα χαρτογραφημένα, αλλά αφιλόξενα νερά της ΕΕ, χωρίς να έχει πυξίδα μια πολιτική ενάντια στην εξάρτηση και την υποταγή σε ΕΕ - ΔΝΤ και ολιγαρχία ποδηγετεί τον λαό στις ξέρες της μνημονιακής βαρβαρότητας. Αυτή η πολιτική γονιμοποιεί το έδαφος για να ευδοκιμήσουν οι εκβιασμοί και για να «δικαιώσει» τον «ρεαλισμό» των πολιτικών δυνάμεων του μνημονιακού μπλοκ και της υποταγής (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - Ποτάμι). Όλους αυτού που τώρα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους άνεργους, τους συνταξιούχους, τους φτωχούς, τον λαό νιώθοντας «δικαιωμένοι» από τον οικονομικό στραγγαλισμό και τον εφιάλτη της χρεοκοπίας που έχουν επιβάλλει οι δανειστές.
Το δημοψήφισμα ως «μέρος της διαπραγμάτευσης» γίνεται μέσο χειραγώγησης και παθητικοποίησης του λαού. Είναι η προέκταση της πολιτικής της ανάθεσης που ακολουθεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βάζοντας τον λαό στο περιθώριο ή σε ρόλο χειροκροτητή ή στις πλατείες, όταν κρίνεται αναγκαίο. Αυτό αποδεικνύει και το επιχείρημα ότι το δημοψήφισμα αποτελεί «ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί» που δεν είναι πολιτική ανοησία, αλλά συνειδητό ψέμα για την εξαπάτηση του λαού. Και αυτό γιατί ακόμα και ένα «ισχυρό ΟΧΙ» θα γίνει σεβαστό από ΕΕ - ΔΝΤ, όσο και η «λαϊκή εντολή των πρόσφατων εκλογών. Αυτό πιστοποιεί και η πρόσφατη δήλωση του πρωθυπουργού ότι «περίμενα τη στάση των Ευρωπαίων ηγετών διαφορετική» που αποκαλύπτει ανικανότητα, ανευθυνότητα, αλλοπρόσαλλες επιλογές. Ή μήπως ότι η ασύστολη ψευδολογία και υποσχεσιολογία είναι πάντα στη φαρέτρα της κυβέρνησης;
Το ΟΧΙ στη βαρβαρότητα των μνημονίων, το ΟΧΙ στην ΕΕ και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση συνδέεται με την πολιτική της ανάπτυξης των κοινωνικών αγώνων με τον λαό πρωταγωνιστή μακριά από την πολιτική του μεσσιανισμού και του λαϊκισμού που υποβαθμίζει τον λαό σε ρόλο θεατή. Για αυτό και η συμμετοχή σε ένα δημοψήφισμα - απάτη συμβάλλει στη νομιμοποίησή του. Ο μίτος της Αριάδνης για την έξοδο από τον λαβύρινθο της εξάρτησης και της εξαθλίωσης δεν είναι το ΝΑΙ της υποταγής ούτε το καλπη-κο ΟΧΙ. Να υψώσουμε το ανάστημά μας πέρα από τον ορίζοντα της κάλπης με τα σημαδεμένα διλήμματα, με την πεποίθηση ότι μόνο ο αποφασισμένος και οργανωμένος λαός μπορεί να σπάσει «δεσμά και αλυσίδες»!
*Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της εκπαίδευσης» και αρθρογράφος στο «ΕΘΝΟΣ».
Δημοσίευση σχολίου