Η οξείδωση μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες, όπως η σκουριά. Αλλά έχει πάρα πολύ μεγάλα οφέλη: ενισχύει την λειτουργία των αντιοξειδωτικών, μειώνει τον κίνδυνο του καρκίνου, βελτιώνει το μεταβολισμό, αυξάνει την παραγωγή ενέργειας, και βοηθά στην απώλεια βάρους. Θα μπορούσε αυτή η μεταφορά να ισχύει για το OXI του ελληνικού λαού και την επίδρασή του στην ΕΕ;
Από την αρχή έχω πει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει την κωλοτούμπα, όπως κάθε σοσιαλδημοκρατικό, δηλαδή ψευτοαριστερό κόμμα έχει κάνει στην ιστορία. Θα κατεβάσει τα παντελόνια στους ιμπεριαλιστές στο Βερολίνο, τις Βρυξέλλες, την Φρανκφούρτη και τη Νέα Υόρκη…και στα ντόπια τσιράκια τους, επίσης.
Εξάλλου, ποίος - εκτός από τον απλό εργαζόμενο - χρειάζεται ένα Grexit; Μήπως η γερμανικές και γαλλικές τράπεζες θέλουν ένα ντόμινο οικονομικής καταστροφή αλά Lehman Brothers; Μήπως η Κίνα ενδιαφέρεται να δει την Ελλάδα να βγαίνει από την Ευρωζώνη; Έχει η Cosco μισθώσει την πύλη της Ευρώπης μόνο για να διαπιστώσει ότι το λιμάνι του Πειραιά δεν είναι πλέον στην ΕΖ; Ίσως η Ρωσία, πολιτικά απομονωμένη με τεράστια προβλήματα και ογκώδη αποθέματα ευρώ, θέλει ένα Grexit; Ή μήπως οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν την Ελλάδα να βγει από την ΕΕ, με μία δυνητικά θυελλώδη γεωπολιτική αλλαγή στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων; Ο Μπαράκ Ομπάμα και το αφεντικό του ΔΝΤ, η Κριστίν Λαγκάρντ, δεν το επιθυμούν.
Όπως θα δούμε πολύ σύντομα, ακόμα και η Γερμανία δεν θα συνεχίσει να είναι αδιάλλακτη. Είναι δυνατών η Angela Merkel και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να είναι τόσο τυφλοί ευρωκράτες που υποκινούνται μόνο από τη δίψα για εκδίκηση να τιμωρήσουν τους Έλληνες ψηφοφόρους;
Ορισμένοι σχολιαστές λένε πως η Γερμανία επιστρέφει στην ιστορία της. Ότι το Βερολίνο, συνειδητά ή υποσυνείδητα, προσπαθεί να πραγματοποιήσει το παλιό όνειρο Mitteleuropa, δηλαδή μιας Γερμανό-κυριαρχούμενης Ευρώπης από την Ανατολή στη Δύση. Ωστόσο το Mitteleuropa ποτέ δεν περιλάμβανε την Νότια Ευρώπη (και ο Χέρρ Χίτλερ, θα μπορούσε κανείς να προσθέσει, δεν νοιαζόταν για τη Μεσόγειο ή τα Βαλκάνια). Ένα Grexit θα μπορούσε θεωρητικά να είναι το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, οδηγώντας τελικά στην περαιτέρω αποσύνδεση των πορτογαλικών, ισπανικών και ιταλικών αμαξοστοιχιών από το τρένο της Ευρώπης. Αυτό είναι εξαιρετικά απίθανο. Εκτός αυτού, η ιστορική γοητεία της Γερμανίας με το νότο (το μαρτυρά το ίδιο το όνομα: Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) ήταν ο κύριος λόγος που τα διάφορα γερμανικά κρατίδια ενώθηκαν μόνο το 1871, καθιστώντας την Γερμανία ένα από τα νεότερα έθνη της Ευρώπης.
Το ελληνικό δημοψήφισμα υπήρξε εξαιρετικά διχαστικό. Ο ογδοντάρης πατέρας μου, που μαίνεται για τους «Μπολσεβίκους» στην εξουσία, έχει πάψει να μου μιλά. Στην πραγματικότητα, ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, που αντιπροσωπεύουν τους μικροαστούς (και κάποιους μεγαλοεπιχειρηματίες) είναι όσον επαναστατικοί όσο και η σουηδική σοσιαλδημοκρατία της δεκαετίας του 1960. Αυτό που θέλουν αυτοί οι «ριζοσπάστες» (και ας μην ξεχάσουμε και τον Γιάνη Βαρουφάκη) είναι καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο. Ωστόσο, ακόμη και μια τέτοια χλιαρή στάση συνιστά μια πραγματική απειλή για το status quo. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός δεν μπορεί να αντέξει το παλιό κεϋνσιανό κράτος πρόνοιας, το οποίο κατέρρευσε όταν η Σοβιετική Ένωση γλίστρησε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το 1991.
Ποιος θα επιτρέψει στους Γερμανούς να καταστρέψουν την Ευρώπη για τρίτη φορά; Η Ευρωζώνη δημιουργήθηκε για να μη τσακώνονται Γερμανοί και Γάλλοι καπιταλιστές και να στέλνουν τα νέα παιδιά των εθνών τους στα πεδία θανάτου. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ δεν θέλει σε καμία περίπτωση ένα Grexit. Θα δούμε πολύ σύντομα ότι το Βερολίνο δεν μπορεί να αγνοεί τις αντιρρήσεις του Παρισιού.
Λίγο πριν ο Αλέξης Τσίπρας άφησε της Βρυξέλλες στις 26 Ιουνίου για την Αθήνα προκειμένου να ανακοινώσει το δημοψήφισμα, πρόφερε αυτά τα λόγια: « Η δημοκρατία δεν εκβιάζεται». Πράγματι, φαίνεται πως ο αδύναμος κρίκος της Ευρωζώνης είναι η δημοκρατία. Τώρα όλοι το παραδέχονται, εκτός βεβαίως από αυτούς που επιθυμούν να ζουν σε έναν κόσμο όπου οι εκλογές απλώς επιβεβαιώνουν την συναίνεση των εμπειρογνωμόνων και των τραπεζιτών. Οι τελευταίοι δεν θέλουν πραγματικά την Ελλάδα να αποπληρώσει πλήρως τα χρέη της. Αλλά οι τραπεζίτες έχουν μια αχίλλειο πτέρνα, μια που τους καθιστά πιο αδύναμους εχθρούς απ’ ό,τι οι περισσότεροι φαντάζονται. Για ευνόητους λόγους ποτέ δεν θέλουν το θάνατό σου. Και όταν τα πράγματα φτάνουν στα όρια - όπως στην Ελλάδα - αυτοί δεν είναι οι χειρότεροι εχθροί που μπορεί να έχει κανείς.
Δεν έχει διαφύγει της προσοχής των πιο οξυδερκών πολιτικών σχολιαστών το γεγονός ότι από τότε που ήρθε στην εξουσία στις 25 Ιανουαρίου, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κινηθεί σταθερά προς τα δεξιά. Αυτή η τάση έχει ενταθεί μετά τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος της περασμένης Κυριακής 5 Ιουλίου, και καθιστά την υπογραφή του νέου μνημονίου εντός των προσεχών ημερών η ωρών αναπόφευκτη.
Η Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνει μία νέα Lehman Brothers. Όπως έχουν γράψει πρόσφατα διάφοροι ξένοι αναλυτές, όπως ο Owen Jones, ένα ντεφαύλτ πάντα συνοδεύεται από την πτώση ή ανατροπή της κυβέρνησης. Ωστόσο, στην περίπτωση ενός Grexit (το οποίο, επιμένω, δεν θα συμβεί), αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.
Οι Έλληνες σήμερα είναι και θυμωμένοι και αισθάνονται αδικημένοι. Τι συμβαίνει όταν βάζεις τέτοιους ανθρώπους σε μια γωνία; Επιστρέφουν δριμύτεροι. Έτσι, αν η Ελλάδα πτωχεύσει και οδηγηθεί σε Grexit και αναγκαστεί να κόψει δραχμή ή κάποιο άλλο νόμισμα, οι εκλογές που θα ακολουθήσουν σίγουρα δεν θα οδηγήσουν σε επιστροφή των αστικών κομμάτων της λιτότητας (Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι). Ένα πιο πιθανό σενάριο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να διασπαστεί σε δύο ή τρία νέα κόμματα και για ένα από αυτά (ίσως μαζί με ένα άλλο από αυτά) να επιστρέψει στην εξουσία.
Η πραγματικοί ριζοσπάστες στην στηρίζουν την ψεύτοαριστερά του Αλέξη Τσίπρα όπως, όπως μια θηλιά «στηρίζει» έναν κρεμασμένο. Ζητούμε μια μόνιμη συνέχιση των προσωρινών μέτρων της κυβέρνησης για δωρεάν μεταφορά στα λεωφορεία, τρόλεϊ, μετρό, κλπ. Θέλουμε, επίσης, τη διαιώνιση των ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων από τις τράπεζες ως εργαλεία που αποσκοπούν στην εθνικοποίηση των τραπεζών και των εταιρειών. Επιπλέον, ζητούμε εργατικό έλεγχο στα νοσοκομεία και τις επιχειρήσεις, ιδιαίτερα στα λογιστήριά τους, για να αποφευχθεί η περαιτέρω φυγή κεφαλαίων από τη χώρα.
Λοιπόν, δεν θα υπάρξει Grexit. Ούτε θα υπάρξει επιστροφή σε κάποιο ΠΑΣΟΚο-καπιταλιστικό κράτος «πρόνοιας». Η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού αποκλείει αυτό το ενδεχόμενο.
Ένα πιο σημαντικό γεγονός αγνοείται από τους περισσότερους σχολιαστές. Η συζήτηση για λιτότητα μπορεί να παρομοιαστεί με ένα επιχείρημα σχετικά με το πόση βενζίνη να βάλει κανείς σε ένα αυτοκίνητο του οποίου η μηχανή έχει καεί. Ίσως δεν είναι τόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση που είναι σε θανάσιμο κίνδυνο, αλλά το ίδιο το σύστημα - το ίδιο το «αυτοκίνητο».
Δημοσίευση σχολίου