Το Μαξίμου, αλλά και ο Α. Τσίπρας συμπεριφέρονται σαν να μην καταλαβαίνουν τι έχει συμβεί, ενώ το ξέρουν καλά. Δεν έγινε απλά ένα πραξικόπημα που απέτυχε ή απετράπη, αλλά συμφωνήσαμε ως χώρα δια της επίσημης ηγεσίας μας. Κάναμε νόμο του κράτους, ότι πιο ταπεινωτικό και ατιμωτικό έχει σερβιριστεί σαν μνημονιακό μενού καταστροφής για την χώρα.
Στην συνέχεια και ενώ συντελείται αυτό, πάλι σαν να μην καταλαβαίνουμε τι γίνεται ή και τι λέμε, ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι θα κυβερνήσει ως κυβέρνηση μειοψηφίας μέχρι να τελειώσει η συμφωνία (που δεν μας αρέσει, που δεν την πιστεύουμε κλπ), γιατί λέει έτσι σώζεται η χώρα από μεγαλύτερη καταστροφή.
"Συμφώνησα και πρέπει να τελειώσω την δουλειά" -ενώ θα υπήρχε άλλη εναλλακτική: Παραδίδω την εντολή αφού δεν μπορώ να εφαρμόσω το πρόγραμμά μου και γιατί μου επιβάλλετε μια συμφωνία που φέρνει καταστροφή στην χώρα. Και αφού τελειώσω την συμφωνία και θα έχει εκκαθαριστεί και το εσωκομματικό τοπίο από τους ... άτακτους, πάμε σε εκλογές. Το ερώτημα είναι με πιο διακύβευμα:Να σκίσω όλα τα μνημόνια; Να σκίσω και το τρίτο που ψήφισα εγώ; Να απαλύνουμε τις επιπτώσεις, να κάνουμε μια χρηστή διακυβέρνηση; Απλώς να κυβερνούμε με τον αυτόματο πιλότο της τρόικας (3χρονη συμφωνία γαρ). Ή ψηφίστε με να αλλάξω και όλη την Ευρώπη;
Τι σημασία έχει. Να 'μαστε στα πράγματα ... Ούτε σκέψη για το μεγάλο κακό που προξενούμε στον τόπο και την μεγάλη ιδεολογική πνευματική και πολιτική χρεοκοπία για μια δύναμη που κινήθηκε στο όνομα της αριστεράς.
Η ταμπακιέρα, λοιπόν, είναι η ζημιά που έγινε και υπάρχει ευθύνη γι' αυτό, η οποία δεν αναλαμβάνεται. Οποια ευθύνη αναλαμβάνεται στους λόγους και τις συνεντεύξεις συνήθως γίνεται για να φορτωθούν με τέχνη οι ευθύνες σε άλλους (Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνη, αποστάτες, συνιστώστες, Δραγασάκη, Σαγιά και είναι μακρύς ο κατάλογος), όσο χρειάζεται για να μην μιλάμε για την ταμπακιέρα και να πετιέται η μπάλα της πολύ συγκεκριμένης ευθύνης στην κερκίδα.
Δημοσίευση σχολίου