Ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει από τη θέση που βρίσκεται τώρα, της βαθιάς πολιτικής κρίσης, να εξοκείλει στην ολοκληρωτική ανυποληψία – όχι μόνο λόγω της ανακολουθίας της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά κυρίως για τον τρόπο-υπεράσπισής της. Αν η αποδοχή και η εφαρμογή του μνημονίου είναι καθαυτή μια αξιοκατάκριτη αλλά πάντως πολιτική στρατηγική στροφή, οι μέθοδοι με τις οποίες γίνεται προσπάθεια να εμφανιστεί η στροφή αυτή ως υπερασπίσιμη αποκαλύπτουν έναν αναδυόμενο κόσμο απολιτικής χαμέρπειας και κατακίτρινης βαναυσότητας.
Δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα που να μπορεί να υποστηρίξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μεταλλαχθεί. Αν η μετάλλαξη είναι «καλή» ή «κακή», προς όφελος ή προς ζημία της κοινωνίας, είναι ενδεχομένως ζήτημα πολιτικών απόψεων, πάντως έχει συντελεστεί: τίποτε δεν θυμίζει αυτήν τη στιγμή το κόμμα που κατακεραύνωνε τα μνημόνια και τη λιτότητα, που αντιδρούσε σθεναρά σε κάθε νομοθέτημα που οι προηγούμενες κυβερνήσεις έφερναν προς ψήφιση, που αποδομούσε το θέσφατο της δημοσιονομικής πειθαρχίας, που θα ακύρωνε κάθε ιδιωτικοποίηση -ξεπούλημα, έλεγε- της δημόσιας περιουσίας, που εξάγγελλε λογιστικό έλεγχο του χρέους, διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του και ρήτρα ανάπτυξης για το υπόλοιπο, που παιάνιζε την οργή των «Αγανακτισμένων», που συμπαραστεκόταν στο κίνημα των Σκουριών, που μιλούσε για «αποικιοκρατία» κι έλεγε στην κυρία Μέρκελ να γυρίσει πίσω.
Ακόμη περισσότερο, τίποτε δεν θυμίζει πως αυτό το κόμμα κάποτε είχε στο κέντρο της αντίληψής του ότι «το ευρώ δεν είναι φετίχ», πως δηλαδή ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου