Έλληνας δεν είμαι ούτε μουσικός
κι εδώ και κάμποσο καιρό δεν καπνίζω πια.
Αλλά από τότε που το ανακάλυψα το ρεμπέτικο,
αυτό το σύμπαν με το αναρχικό πνεύμα, με παρέσυρε
Στην αρχή μου κίνησε το ενδιαφέρον το περιβάλλον στο οποίο αναπτύχθηκε,
μέσα στις κακόφημες γειτονιές, στις φυλακές, στους τεκέδες,
στα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης,
Μετά σαγηνεύτηκα από την προσωπικότητα των μουσικών,
τους ρεμπέτες, τους περιθωριακούς, αδέρφια στη δυστυχία και στην εξορία.
Ξεριζωμένοι από τη Μικρά Ασία και τα παράλιά της,
επιβίωσαν ζώντας σε παράγκες στα λιμάνια των μεγάλων πόλεων.
Η θεματολογία του ρεμπέτικου, που γεννήθηκε στη δεκαετία του 1920,
είναι αντίστοιχη μ’ αυτήν των πορτογαλικών φάντος, του αργεντίνικου τανγκό.
Κάποιοι το ονομάζουν το ελληνικό μπλουζ.
Ο σημαντικότερος χορός του, το ζεϊμπέκικο,
χορεύεται βαριά, υπνωτιστικά, με τα μάτια κλειστά,
Ο χορευτής σηκώνεται και κάνει τις φιγούρες του στριφογυρίζοντας αργά,
με τα βήματά του ν’ ακολουθούν τις αποχρώσεις της μελωδίας.
Σ' αυτή τη μουσική διακρίνεται μια βαθύτατη σχέση της Ανατολής και της Δύσης.
Σ' αυτή τη μουσική βρίσκει κανείς τον πόνο της ξενιτιάς, τη γοητεία των λιμανιών,
τις τσάρκες των ξενύχτηδων, τους χαμένους τους έρωτες.
Την ήττα και το χιούμορ.
Όταν γεννήθηκε το ρεμπέτικο, το κοινό και οι μουσικοί ήταν αδέρφια...
Οι παρίες, τα κατακάθια της κοινωνίας που τραγουδούσαν μ’ εκείνη
τη βραχνή φωνή, ενοχλούσαν...
Άντε, τώρα να καταλάβεις.
Το 1936, ο εθνικιστής δικτάτορας, ο Μεταξάς,
κατέλαβε την εξουσία στην Αθήνα και αποφάσισε
ότι αυτοί οι περιθωριακοί και τα τραγούδια τους
έπρεπε να συμμορφωθούν.
David Prudhomme
Δημοσίευση σχολίου