Στην Ελλάδα είσαι ό, τι δηλώσεις, έλεγε παλαιότερα ο Γ. Τσαρούχης και είναι αλήθεια ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Η Αριστερά, πάντα, ως έννοια ήταν ελκυστική κουβαλώντας το φορτίο των ανθρωπιστικών αξιών με αναφορά στους «κοινωνικά αδύνατους» που παράγουν τον πλούτο και γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Για αυτό και ουκ ολίγοι χρησιμοποιούν ασυστόλως τον τίτλο της διαστρεβλώνοντας τις ιδέες της.
Το ΠΑΣΟΚ το 1981 με σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και τόσα άλλα αντιιμπεριαλιστικά εμφανίζεται ως το κόμμα της Αριστεράς που θα οικοδομήσει τον . σοσιαλισμό και μάλιστα πολύ γρήγορα: «στις 18 σοσιαλισμό», δηλαδή ακριβώς την επομένη των εκλογών της 17 Οκτώβρη! Το ΠΑΣΟΚ μετά από μια τετραετία «φιλολαϊκής» διαχείρισης του καπιταλισμού μεταλλάσσεται σε βασικό στήριγμά του και στιγματίζεται ως κόμμα διαπλοκής και διαφθοράς.
Σήμερα οκτώ περίπου μήνες μετά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, η μετάλλαξή του σε μνημονιακό κόμμα, αν και αναμενόμενη, είναι τόσο ραγδαία που φέρνει το τέλος των ψευδαισθήσεων και επαναφέρει τη συζήτηση για την Αριστερά και το ρόλο της.
Πέρα από το ιδεολογικό και πολιτικό DNΑ, ένα από τα κοινά σημεία ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι επιδίωξαν πάση θυσία την άνοδο στην κυβέρνηση με την εξασφάλιση της συναίνεσης των οικονομικών ελίτ και των ξένων επικυρίαρχων. Αυτό συνεπάγεται την εγκατάλειψη της ταξικής πάλης και την ψευδαίσθηση ότι χωρίς ρήξεις και ανατροπές αρκεί η αναρρίχηση στην κυβέρνηση για να αλλάξει η κοινωνία.
Από εκεί και ύστερα αρχίζει μια - μια κάθε προγραμματική θέση να «ξεχνιέται», οι «κόκκινες γραμμές» να γίνονται ανέκδοτα και οι ιδέες της Αριστεράς να ευτελίζονται, να ξεπουλιούνται όσο - όσο στους πάγκους της κυβερνώσας Αριστεράς που αποτελεί τον Δούρειο Ίππο για την χειραγώγηση και αλλοτρίωση των μαζών και την αναπαραγωγή της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Η Αριστερά, όμως, δεν έχει καμιά σχέση με όσους ασελγούν και εμπορεύονται τις ιδέες της. Ο λόγος της πρέπει να είναι καθαρός και ειλικρινής απαλλαγμένος από ψέματα και ευφημισμούς, από προγράμματα «Θεσσαλονίκης» ή οποιοδήποτε «παράλληλο πρόγραμμα». Εξ ορισμού η Αριστερά δε έχει ως στόχο τη διαχείριση και στήριξη του σημερινού καθεστώτος εκμετάλλευσης και υποτέλειας στο όνομα του ρεαλισμού αναμασώντας τα ιδεολογήματα στων συστημικών κομμάτων, αλλά η ανατροπή του. Για την πραγματική Αριστερά δεν αρκεί η επίκληση ή ακόμα χειρότερα η χειραγώγηση και καπηλεία των κοινωνικών κινημάτων, αλλά η ουσιαστική παρέμβαση σε αυτά, ώστε να αποτελέσουν τους μοχλούς ανατροπής αυτής τη κοινωνίας, όπως αποδεικνύει ιστορικά η εξέλιξη της ανθρωπότητας.
*Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της εκπαίδευσης» και αρθρογράφος στο «ΕΘΝΟΣ».
Δημοσίευση σχολίου