Ο σουρεαλισμός της πολιτικής σκηνής τείνει να προσωποποιηθεί σε ένα σκληρό και απεχθή βολονταρισμό που έχει εκπαραθυρώσει κάθε (;) ελπίδα γνήσιας λαϊκής αντικαπιταλιστικής λύσης στο πρόβλημα της Ελλάδας.
Τα κοράκια ξαναμαζεύτηκαν και στριφογυρίζουν πάνω από το πτώμα που λέγεται Ελλάδα. Οι νεκροθάφτες του συστήματος (ΜΜΕ) απόκτησαν καινούργιο συμπαίκτη στο παιχνίδι ο οποίος ανταγωνίζεται, ισάξια, τους άλλους για τη διάσωση των συμφερόντων κάθε λογής μεγαλοκαρχαρία, λαμόγιου, πολιτικού απατεώνα και ευρωλάγνου. Η πραγματικότητα έχει αντιστραφεί και η εικόνα που παρουσιάζεται εμφανίζει (αλλά και κατασκευάζει) ένα είδωλο αντεστραμμένης πολιτικής λογικής λες και δεν ισχύει αυτό που διακήρυξε πρώτος ο Μαρξ, ότι δεν κατασκευάζει την πραγματικότητα η συνείδηση του ανθρώπου αλλά ακριβώς το αντίθετο. Όσο πιο χειραγωγημένη είναι η συνείδηση από την πραγματικότητα, τόσο περισσότερο θα πιστεύει ότι αυτή έχει τον πρώτο λόγο.
Μέσα στον κόσμο των «παραισθήσεων» ακούμε για δεκάδες προτάσεις εξόδου από την κρίση, για ανάκαμψη, για σταθερότητα και τόσα άλλα παραμύθια. Η λογική της αγκίστρωσης της συνείδησης στον μονόδρομο αυτής της ΕΕ και του ευρώ, σπέρνει τρόμο και αβεβαιότητα στον ψηφοφόρο που παραπατά, πλέον, σαν ναρκομανής σε σύνδρομο στέρησης!
Δεν θα επαναλάβουμε τα οικονομικά επιχειρήματα κατά της επιλογής συνέχισης της καταστρεπτικής πολιτικής των μνημονίων ούτε θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε τη φαυλότητα του επιχειρήματος της «μοναδικής» λύσης εφόσον η Ελλάδα δεν έχει στηρίγματα στο εξωτερικό, λες και μια χώρα θα πρέπει να είναι διαρκώς εξαρτημένη από μια μεγάλη δύναμη και δεν μπορεί να απαλλαγεί από τον διαρκή βιασμό της από αυτές. Νομοτελειακά, είναι αποδεδειγμένο ότι και η πιο φτωχή χώρα μπορεί να σταθεί στα πόδια της αν στηριχθεί στον λαό της και μόνο (το ότι κάποιοι θα χάσουν την ψευδαίσθηση της απόλαυσης ενός γιωτ, μιας πόρσε, ενός τερατώδους 4Χ4 κ.α. μας αφήνει ψυχρά και τελείως αδιάφορους).
Δύο ζητήματα πρέπει να εξετάσει προσεκτικά ένας ψηφοφόρος που σέβεται τον εαυτό του πρώτα απ’ όλα. Το πρώτο είναι τι διαδραματίζεται στον χώρο της Αριστεράς (που όσο κι αν μοχθούν κάποιοι εξακολουθεί και θα εξακολουθεί να υπάρχει και να ορίζεται ως η μόνη ριζοσπαστική και δημοκρατική λύση σ’ ένα κόσμο 6,5 δισεκατομμυρίων φτωχών και εξαθλιωμένων).
Οι αλληλοκατηγορίες και ο λικβινταρισμός, η πολυδιάσπαση και ο σεχταρισμός είναι παλιές και σοβαρές ασθένειες στον χώρο της Αριστεράς, αυτοί όμως που στέκονται μόνο σ’ αυτές εξακολουθούν να βλέπουν, όπως η Αλίκη, την πραγματικότητα μέσα από ένα καθρέπτη ως παραίσθηση. Άλλες οι συνθήκες του 1848, άλλες του 1871, άλλες του 1917, άλλες του 1944 και πάει λέγοντας.
Η Αριστερά έχει ένα εξαιρετικό όπλο στα χέρια της για να παραμένει επίκαιρη και ζωντανή, την μαρξιστική θεωρία και, κυρίως, ανάλυση. Διαχρονικά εμπλουτίζεται από τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τις νίκες και τις ήττες των μεγαλειωδών αγώνων που συγκλονίζουν την ανθρωπότητα στην ιστορική της εξέλιξη. Η πολιτική ζωή και κατάσταση στην Ελλάδα δεν ξεφεύγει από τις ορίζουσες του πλαισίου που έχει επεξεργαστεί αυτή η θεωρία. Για να μιλήσουμε απλούστερα, η στήριξη, εμφανής ή όχι, ενός σχήματος (ΣυΡιζΑ) που επαγγέλθηκε (με τον τρόπο του) τον απεγκλωβισμό της Ελλάδας από τις κυρίαρχες συστημικές δομές δεν ήταν σφάλμα ούτε οδήγησε της αντικαπιταλιστική αριστερά σε μονόδρομους και καταστροφικές συνέπειες. Ακριβώς το αντίθετο συνέβη.
Η Αριστερά στην Ελλάδα κατάφερε να μεταφέρει τη συζήτηση στη δική της αντζέντα, να κινητοποιήσει ένα τεράστιο πλήθος απέναντι σε αντι-μονοπωλιακές και βαθύτατα αντιλαϊκές πολιτικές (βλ. 63%), να θέσει θέμα εξόδου από την ΕΕ και την ευρωζώνη και να στρέψει τη συζήτηση σε εναλλακτικές προτάσεις απεμπλοκής και αυτόνομης ανάπτυξης. Για πρώτη φορά, ένα τεράστιο μέρος του ελληνικού λαού ψήφισε «αριστερά» προερχόμενο από συντηρητικές και, πολιτικά, παραδοσιακές πολιτικές επιλογές.
Αυτό είναι μια παρακαταθήκη για το μέλλον που δεν πρέπει να πετάξουμε στα σκουπίδια. Το μαζικό κίνημα που, αναγκαστικά, θα ξαναφουντώσει και η απόγνωση του ελληνικού λαού τις επόμενες μέρες θα ξανασυγκροτήσουν το όπλο μιας γνήσιας λαϊκής ενότητας από τα κάτω που οφείλουμε να σεβαστούμε και να ακούσουμε προσεκτικά. Κίνδυνος: η ιδεοληψία, η μονομέρεια στην ανάλυση και η εγωκεντρική θέση στην πολιτική σκηνή. Η επιλογή του Εαυτού μου ως μοναδικότητας που αναλύει σωστά και επιλύει τα τεράστια προβλήματα του τόπου θα είναι καταστροφική.
Η επιλογή της αντικαπιταλιστικής αριστεράς για αυτόνομη κάθοδο στις εκλογές είναι και σωστή και λανθασμένη. Σωστή επειδή τα υπολείμματα της αριστερής πτέρυγας του ΣυΡιζΑ δεν εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη, λανθασμένη επειδή στη μαρξιστική και λενινιστική παράδοση των συμμαχιών οφείλεις να κάνεις (μέχρι και) σημαντικές υποχωρήσεις προκειμένου να προωθήσεις και να κάνεις γνωστές τις θέσεις σου.
Είναι σωστή επειδή η πολιτική λύση της συριζικής αριστεράς είναι αδιέξοδη και αυτοαναιρείται (ΕΕ και έξω από την ευρωζώνη δίχως να μπαίνουν σε συζήτηση οι ιδιομορφίες αυτής της ΕΕ και της παγκόσμιας καπιταλιστικής ανάπτυξης και η απόρριψή τους), λανθασμένη επειδή μία συντριπτική νίκη των φιλομνημονιακών και συστημικών δυνάμεων, δίχως ισχυρά ποσοστά της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, θα ενισχύσει την απελπισία και τη ματαιότητα της οργανωμένης αντικαπιταλιστικής πάλης τόσο στην Ελλάδα όσο, κυρίως, στην Ευρώπη – ιδίως στις χώρες του Νότου – αλλά και σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Το παιχνίδι πλέον παίζεται σε μία παγκόσμια αρένα ποτισμένη με τόνους ανθρώπινο αίμα και απαξίωσης της ανθρώπινης ιδιότητας.
Δεύτερο και εξίσου σημαντικό κατά την άποψή μας. Η δεξιότατη στροφή και η επιλογές της κυβέρνησης επέτυχαν να ενσπείρουν σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια (και το επιβεβαιώσαμε προσωπικά) την αγανάκτηση, την απαξίωση των πάντων, την αδιαφορία και επιλογή της αναχώρησης με τη μορφή της αποχής από τις εκλογές. Είναι δεδομένο ότι οι εκλογές από μόνες τους δεν λύνουν τίποτα, όμως μπορούν να αποτελέσουν όπλο για τις επόμενες μάχες.
Η αρχηγική συγκρότηση όλων των κομμάτων (είτε ως προσωπική κυριαρχία είτε ως κυριαρχία συνιστώσας, ρεύματος ή τάσης) αναπαράγει ένα εξουσιαστικό μοντέλο και μια κομματική γραφειοκρατία που στραγγαλίζει τη μοναδικότητα της αριστεράς σε ισότιμη μεταχείριση των μελών, σημασία ψήφου, δυνατότητα λόγου και αποδοχής της αντίθετης άποψης ή γνώμης. Η μονομέρεια και η εμπάθεια στις εσωκομματικές συγκρούσεις αποκαλύπτουν, προς τα έξω, ένα αριστερό μοντέλο συγκεντρωτικό, μονοδιάστατο και εσωστρεφές που απομακρύνει τον κόσμο και τους αγωνιστές από τις τάξεις του. Κάθε εξουσία διαφθείρει, η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα.
Η αντικαπιταλιστική αριστερά πρέπει να αναθεωρήσει τις σχέσεις της με τον αξιόπιστο αναρχικό χώρο τόσο διότι αυτός θα είναι η εσωτερική συνείδησή της ως προς τα φαινόμενα του συγκεντρωτισμού στους κόλπους της όσο και ως εναλλακτικής επιλογής για τους ανθρώπους (κυρίως νέους) που αποξενώνονται από την πολιτική σκηνή, ισοπεδώνουν τα πάντα και απαξιώνουν τη συλλογική δράση.
Η αποχή από τις εκλογές θα φτάσει, πιστεύουμε, σε δραματικά επίπεδα πράγμα που θα οδηγήσει στην εύκολη επικράτηση των κομματικών ψήφων και στρατών. Μια αναρχική τάση στην αντικαπιταλιστική αριστερά, μια συμπόρευση με όσους επιθυμούν να συνεργαστούν από αυτόν τον χώρο αλλά και η ανάδειξη σε αυτούς της αναγκαιότητας να παλέψουμε μαζί (όπως έγινε σε δεκάδες πορείες και κινητοποιήσεις από το 2009 και μετά), η ανάδειξη των κοινών στοιχείων και όχι των διαφορών θα ξαναφέρει πολλούς νέους και νέες στις τάξεις των αγωνιστών για την αντικαπιταλιστική ανατροπή.
Δεν θέλουμε να σχολιάσουμε τις επιλογές των ομάδων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς διότι λόγω της ρευστότητας της πολιτικής κατάστασης μόνο μέσα από ένα συντροφικό και σταθερό αντικαπιταλιστικό – αντιμονοπωλιακό αγώνα θα αναδειχθεί η ορθότερη επιλογή και αυτό ίσως είναι ήδη αργά να γίνει. Αυτό όμως που πρέπει να μην ξεχνάμε με τίποτα είναι ότι όποιος κοιμάται μέσα στην απάθεια και την μοναδικότητα, θα ξυπνήσει μέσα στην πανωλεθρία.
Καλό αγώνα σύντροφοι, έτσι κι αλλιώς ο αγώνας είναι η μοναδική επιλογή που έχουμε κάνει συνειδητά στη ζωή μας!
Δημοσίευση σχολίου