Πηγή: Του Θανάση Σκαμνάκη - kommon.gr
Η κατάσταση έχει δραματικά αλλάξει. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι πια παρά ένας άλλος. Δεν έφτασε απλώς στα όρια της ρεφορμιστικής λογικής του, αλλά εντάχθηκε στο στρατόπεδο και στην ηθική της άλλης πλευράς. Με τη συμμετοχή ή με την ανοχή του εξελίσσεται συστηματική επίθεση εναντίον εκείνων, απόψεων και ανθρώπων, που μέχρι λίγο καιρό πριν μπορεί και να υποστήριζε, έστω και με αμφιβολία.
Μετά τη συμφωνία-εκβιασμό της 12ης Ιουλίου, κάθε εμφάνισή του επιβεβαιώνει πως πορεύεται πλέον σε αντιλαϊκή, αντιαριστερή πορεία. Η συνέντευξη του στην ΕΡΤ (για την οποία γράψαμε τότε) ήταν η αρχή. Ακολούθησαν οι ομιλίες του στη Βουλή, η συνέντευξη “στο Κόκκινο” και τώρα η ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή. Και μεσολάβησε όλη η βρώμικη εκστρατεία εναντίον των υποστηρικτών της εξόδου από την ευρωζώνη, εναντίον του Π. Λαφαζάνη, του Γ. Βαρουφάκη, της Ζ. Κωνσταντοπούλου και της Νάντιας Βαλαβάνη, μετά το ΟΧΙ τους στη Βουλή, την οποία όποτε δεν συντόνισε ή δεν υπέβαλε το Μαξίμου, την άφησε αναπάντητη ή απάντησε έτσι ώστε να μένει η υπόθεση ανοιχτή. Οδηγώντας στην ποινικοποίηση της άποψης.
Έτσι λοιπόν, Αλέξης Τσίπρας και Μαξίμου δεν συνεργούν πλέον, αλλά συμμετέχουν, διεκδικώντας ρόλο πρωταγωνιστή στη συμμορία του ευρώ. Φυσικά, ο πρώτος-πρώτος ρόλος ανήκει στον Αλέξη Τσίπρα, λόγω βαθμού. Ο οποίος βουλιάζει συνεχώς στο βάλτο του ευρωπαϊσμού.
Το 2010, ο Γιωργάκης Παπανδρέου, όταν ανακοίνωσε το πρώτο μνημόνιο είπε στην ελληνικό λαό, πως πρόκειται για μονόδρομο. Όλοι οι εντεταλμένοι ακόλουθοι των μέσων ενημέρωσης υπεράσπισαν με το γνωστό φανατισμό την άποψη ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. (Κάποιοι δημοσιογράφοι, ύστερα από τρία χρόνια ανακάλυψαν και ομολόγησαν πως δεν ήταν μονόδρομος εκείνη η λύση, αν και εξακολουθούσαν να υποστηρίζουν πως είναι μονόδρομος όλες οι επόμενες, η κάθε επόμενη). Το ίδιο έγινε και με το δεύτερο μνημόνιο. το ίδιο έκανε και ο δοτός Παπαδήμος, το ίδιο ο Αν. Σαμαράς, θεωρώντας πως παίρνουν δύσκολα μεν αλλά αναγκαία μέτρα, καθώς κάθε άλλη λύση είναι καταστροφική.
Γιατι χρειαζόταν μια κυβέρνηση της Αριστεράς για να επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό; Ή μάλλον ποιός χρειαζόταν μια κυβέρνηση της Αριστεράς για να το επαναλάβει;
Ο πειρασμός να προσχωρήσεις στις θεωρίες της συνομωσίας είναι μεγάλος. Αλλά θα ήταν πολιτικό λάθος. Ωστόσο παίχτηκε ένα περίεργο παιχνίδι της Ιστορίας. Ο πρωθυπουργός που πρόβαλε την αντίσταση ως το πλεονεκτημά του και νίκησε, δυο φορές, σε μια εκλογή και σε ένα δημοψήφισμα, αποδείχτηκε τόσο μικρός, τόσο φοβισμένος και δειλός, τόσο λίγο αριστερός, που χρησίμευσε ως ιδανικό παράδειγμα πειθάρχησης της αντίστασης προς τον ελληνικό αλλά και προς τους ευρωπαϊκούς λαούς. Ως το απόλυτο επιχείρημα πως καθε άλλη λύση, εκτός της καταστροφής με τη σφραγίδα της ΕΕ, είναι καταστροφή μεγαλύτερη.
Οι εξόριστοι της Μακρονήσου βασανίζονταν άγρια για να υπογράψουν δήλωση μετανοίας. Όταν υπέγραφαν όμως έπρεπε να γίνουν κήρυκες της μετανοίας τους, ώστε να σπάσουν και τους άλλους με το παράδειγμά τους. Να πάρουν μέρος σε ομιλίες εθνικοφροσύνης, να πείσουν και άλλους να υπογράψουν και εν τέλει να μετατραπούν οι ίδιοι σε βασανιστές.
Τώρα ο Αλέξης Τσίπρας έχει αναλάβει τον άχαρο ρόλο να πείσει τον ελληνικό λαό πως δεν υπάρχει άλλη λύση από την υποταγή. Τον άχαρο ρόλο να πείσει πως κάθε άλλη λύση είναι ανέφικτη. Να πείσει πως η αντίσταση είναι μάταιη, πως οι αντίπαλοι είναι πολύ δυνατοί. Πως όσοι αντιστέκονται ή είναι για τα σίδερα ή είναι ακόμα και ποινικά εκτεθειμένοι. Και να υποβιβάσει με απειλές και συκοφαντίες, σε αγαστή σύμπνοια με τους “ταξικούς εχθρούς” των μέσων μαζικής εξαχρείωσης, τους συντρόφους του που επιμένουν.
Εν πάση περιπτώσει ως φαίνεται ανάμεσα στον κνίτη πρόεδρο του δεκαπενταμελούς και στον τωρινό πρόεδρο του 3ου μνημονίου έχει παρεμβληθεί ένα τεράστιο πολιτικό, αλλά και, από πολλές απόψεις, ηθικό, χάος.
Αν δεν είχε την πλήρη κάλυψη των μέσων ενημέρωσης, τώρα θα γινόταν εκείνο που θα γίνει ασφαλώς σε λίγο καιρό, θα διασυρόταν γενόμενος η χλεύη του πλήθους. Όλα αυτά που υποστηρίζει θα ήσαν για γέλια αν δεν ήσαν αξιοθρήνητα. Βρέθηκε να τον έχει ξεγελάσει κατ’ εξακολούθησιν όλη η ηγεσία της ΕΕ κι αυτός ως αφελής κάθε φορά διαπίστωνε πως τον ξεγελούν για να ξεγελαστεί πάλι την επόμενη.
Νομίζει πως αυτές οι “εξομολογήσεις” τον σώζουν; Νομίζει πως αν φέρνει τη καρδιά του σε σύγκρουση με τη λογική κερδίζει πόντους; Γιατί να τον πιστέψουμε τώρα πως θα γίνουν πράγματι αυτά που εύχεται, με βάση τις διαβεβαιώσεις των ηγετών της ΕΕ, και να μην πιστέψουμε πως θα ξαναβρεθούμε πάλι αντιμέτωποι, κι αυτός κι εμείς, με μια νέα εξαπάτηση. Από τον Λένιν το μόνο που διάβασε ήταν πως άμα σε απειλεί ο ληστής στο δρόμο του δίνεις τα λεφτά για να σώσεις τη ζωή σου; Αφελής λενινισμός, άγνοια και εξαπάτηση. έμαθε φαίνεται στην Ευρώπη πως να εξαπατά. Κι επειδή δεν μπορεί να το εφαρμόσει στους εκεί το εφαρμόζει στους εδώ. Με τις επευφημίες όλου του συστήματος.
Και ο αρχιτέκτονας της υποταγής, αντιπρόεδρος Γιάννης Δραγασάκης, ο οποίος από την πρώτη μέρα ήθελε να υπογραφεί “ένας έντιμος συμβιβασμός”, έχει δίκιο να μέμφεται εκείνους που έχασαν χρόνο σε πήγαιν’ έλα (μαζί και τον πρωθυπουργό, να μην το παραλείψουμε, γιατί κάτι μπορεί να σημαίνει για το μέλλον). Αν είχαμε από την αρχή ομονοήσει, λέει, ούτε το τρισκατάρατο δημοψήφισμα θα γινόταν, ούτε όλη αυτή η κοινωνική αναστάτωση. Βλέπετε πως με αυτούς τους αριστερούς του Μπομπολο-Ψυχάρη υπάρχει ένας χάος να μας χωρίζει. Μιλούν και απολογούνται σε άλλους κυρίους.
Ασφαλώς, υπάρχει ανάγκη μιας σοβαρής και συστηματικής απάντησης, στηριγμένης σε επιστημονικά δεδομένα, στη βάση του συσχετισμού των δυνάμεων, της κατάστασης στην καθημαγμένη Ευρώπη κοκ. Με τις ηρωικές εξόδους δεν σώζεται ούτε η παρτίδα ούτε η πατρίδα. Ούτε πολύ περισσότερο με συνθήματα.
Ωστόσο, πρέπει να ξέρουμε από πού ξεκινάμε. Και ξεκινάμε από ένα μεγάλο ΟΧΙ, το οποίο έχουν βαλθεί τώρα ο Τσίπρας μαζί με τους υποστηρικτές του ΝΑΙ να το εξευτελίσουν. Ξεκινάμε από τη συνείδηση σε μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού αλλά και της Αριστεράς (επί τέλους) πως η ευρωζώνη και η ΕΕ είναι στενός κορσές για να χωρέσει τις λαϊκές προσδοκίες.
Ξεκινάμε από τη συνειδητοποίηση, και από τμήματα του ελληνικού λαού και από τις ριζοσπαστικές δυνάμεις της Αριστεράς, ότι χρειάζεται μια άλλης μορφής κοινή δράση, συμμαχία και ενότητα, ικανή να συγκροτήσει ένα ισχυρό τείχος αντίστασης και αλληλεγγύης στην επερχόμενη νέα βαρβαρότητα (με τη σφραγίδα της Αριστεράς των Τσίπρα, Δραγασάκη, Σαγιά, Πανούση, Σκάι, Μέγκα κλπ).
Μετά τη συμφωνία-εκβιασμό της 12ης Ιουλίου, κάθε εμφάνισή του επιβεβαιώνει πως πορεύεται πλέον σε αντιλαϊκή, αντιαριστερή πορεία. Η συνέντευξη του στην ΕΡΤ (για την οποία γράψαμε τότε) ήταν η αρχή. Ακολούθησαν οι ομιλίες του στη Βουλή, η συνέντευξη “στο Κόκκινο” και τώρα η ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή. Και μεσολάβησε όλη η βρώμικη εκστρατεία εναντίον των υποστηρικτών της εξόδου από την ευρωζώνη, εναντίον του Π. Λαφαζάνη, του Γ. Βαρουφάκη, της Ζ. Κωνσταντοπούλου και της Νάντιας Βαλαβάνη, μετά το ΟΧΙ τους στη Βουλή, την οποία όποτε δεν συντόνισε ή δεν υπέβαλε το Μαξίμου, την άφησε αναπάντητη ή απάντησε έτσι ώστε να μένει η υπόθεση ανοιχτή. Οδηγώντας στην ποινικοποίηση της άποψης.
Έτσι λοιπόν, Αλέξης Τσίπρας και Μαξίμου δεν συνεργούν πλέον, αλλά συμμετέχουν, διεκδικώντας ρόλο πρωταγωνιστή στη συμμορία του ευρώ. Φυσικά, ο πρώτος-πρώτος ρόλος ανήκει στον Αλέξη Τσίπρα, λόγω βαθμού. Ο οποίος βουλιάζει συνεχώς στο βάλτο του ευρωπαϊσμού.
Το 2010, ο Γιωργάκης Παπανδρέου, όταν ανακοίνωσε το πρώτο μνημόνιο είπε στην ελληνικό λαό, πως πρόκειται για μονόδρομο. Όλοι οι εντεταλμένοι ακόλουθοι των μέσων ενημέρωσης υπεράσπισαν με το γνωστό φανατισμό την άποψη ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. (Κάποιοι δημοσιογράφοι, ύστερα από τρία χρόνια ανακάλυψαν και ομολόγησαν πως δεν ήταν μονόδρομος εκείνη η λύση, αν και εξακολουθούσαν να υποστηρίζουν πως είναι μονόδρομος όλες οι επόμενες, η κάθε επόμενη). Το ίδιο έγινε και με το δεύτερο μνημόνιο. το ίδιο έκανε και ο δοτός Παπαδήμος, το ίδιο ο Αν. Σαμαράς, θεωρώντας πως παίρνουν δύσκολα μεν αλλά αναγκαία μέτρα, καθώς κάθε άλλη λύση είναι καταστροφική.
Γιατι χρειαζόταν μια κυβέρνηση της Αριστεράς για να επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό; Ή μάλλον ποιός χρειαζόταν μια κυβέρνηση της Αριστεράς για να το επαναλάβει;
Ο πειρασμός να προσχωρήσεις στις θεωρίες της συνομωσίας είναι μεγάλος. Αλλά θα ήταν πολιτικό λάθος. Ωστόσο παίχτηκε ένα περίεργο παιχνίδι της Ιστορίας. Ο πρωθυπουργός που πρόβαλε την αντίσταση ως το πλεονεκτημά του και νίκησε, δυο φορές, σε μια εκλογή και σε ένα δημοψήφισμα, αποδείχτηκε τόσο μικρός, τόσο φοβισμένος και δειλός, τόσο λίγο αριστερός, που χρησίμευσε ως ιδανικό παράδειγμα πειθάρχησης της αντίστασης προς τον ελληνικό αλλά και προς τους ευρωπαϊκούς λαούς. Ως το απόλυτο επιχείρημα πως καθε άλλη λύση, εκτός της καταστροφής με τη σφραγίδα της ΕΕ, είναι καταστροφή μεγαλύτερη.
Οι εξόριστοι της Μακρονήσου βασανίζονταν άγρια για να υπογράψουν δήλωση μετανοίας. Όταν υπέγραφαν όμως έπρεπε να γίνουν κήρυκες της μετανοίας τους, ώστε να σπάσουν και τους άλλους με το παράδειγμά τους. Να πάρουν μέρος σε ομιλίες εθνικοφροσύνης, να πείσουν και άλλους να υπογράψουν και εν τέλει να μετατραπούν οι ίδιοι σε βασανιστές.
Τώρα ο Αλέξης Τσίπρας έχει αναλάβει τον άχαρο ρόλο να πείσει τον ελληνικό λαό πως δεν υπάρχει άλλη λύση από την υποταγή. Τον άχαρο ρόλο να πείσει πως κάθε άλλη λύση είναι ανέφικτη. Να πείσει πως η αντίσταση είναι μάταιη, πως οι αντίπαλοι είναι πολύ δυνατοί. Πως όσοι αντιστέκονται ή είναι για τα σίδερα ή είναι ακόμα και ποινικά εκτεθειμένοι. Και να υποβιβάσει με απειλές και συκοφαντίες, σε αγαστή σύμπνοια με τους “ταξικούς εχθρούς” των μέσων μαζικής εξαχρείωσης, τους συντρόφους του που επιμένουν.
Εν πάση περιπτώσει ως φαίνεται ανάμεσα στον κνίτη πρόεδρο του δεκαπενταμελούς και στον τωρινό πρόεδρο του 3ου μνημονίου έχει παρεμβληθεί ένα τεράστιο πολιτικό, αλλά και, από πολλές απόψεις, ηθικό, χάος.
Αν δεν είχε την πλήρη κάλυψη των μέσων ενημέρωσης, τώρα θα γινόταν εκείνο που θα γίνει ασφαλώς σε λίγο καιρό, θα διασυρόταν γενόμενος η χλεύη του πλήθους. Όλα αυτά που υποστηρίζει θα ήσαν για γέλια αν δεν ήσαν αξιοθρήνητα. Βρέθηκε να τον έχει ξεγελάσει κατ’ εξακολούθησιν όλη η ηγεσία της ΕΕ κι αυτός ως αφελής κάθε φορά διαπίστωνε πως τον ξεγελούν για να ξεγελαστεί πάλι την επόμενη.
Νομίζει πως αυτές οι “εξομολογήσεις” τον σώζουν; Νομίζει πως αν φέρνει τη καρδιά του σε σύγκρουση με τη λογική κερδίζει πόντους; Γιατί να τον πιστέψουμε τώρα πως θα γίνουν πράγματι αυτά που εύχεται, με βάση τις διαβεβαιώσεις των ηγετών της ΕΕ, και να μην πιστέψουμε πως θα ξαναβρεθούμε πάλι αντιμέτωποι, κι αυτός κι εμείς, με μια νέα εξαπάτηση. Από τον Λένιν το μόνο που διάβασε ήταν πως άμα σε απειλεί ο ληστής στο δρόμο του δίνεις τα λεφτά για να σώσεις τη ζωή σου; Αφελής λενινισμός, άγνοια και εξαπάτηση. έμαθε φαίνεται στην Ευρώπη πως να εξαπατά. Κι επειδή δεν μπορεί να το εφαρμόσει στους εκεί το εφαρμόζει στους εδώ. Με τις επευφημίες όλου του συστήματος.
Και ο αρχιτέκτονας της υποταγής, αντιπρόεδρος Γιάννης Δραγασάκης, ο οποίος από την πρώτη μέρα ήθελε να υπογραφεί “ένας έντιμος συμβιβασμός”, έχει δίκιο να μέμφεται εκείνους που έχασαν χρόνο σε πήγαιν’ έλα (μαζί και τον πρωθυπουργό, να μην το παραλείψουμε, γιατί κάτι μπορεί να σημαίνει για το μέλλον). Αν είχαμε από την αρχή ομονοήσει, λέει, ούτε το τρισκατάρατο δημοψήφισμα θα γινόταν, ούτε όλη αυτή η κοινωνική αναστάτωση. Βλέπετε πως με αυτούς τους αριστερούς του Μπομπολο-Ψυχάρη υπάρχει ένας χάος να μας χωρίζει. Μιλούν και απολογούνται σε άλλους κυρίους.
Ασφαλώς, υπάρχει ανάγκη μιας σοβαρής και συστηματικής απάντησης, στηριγμένης σε επιστημονικά δεδομένα, στη βάση του συσχετισμού των δυνάμεων, της κατάστασης στην καθημαγμένη Ευρώπη κοκ. Με τις ηρωικές εξόδους δεν σώζεται ούτε η παρτίδα ούτε η πατρίδα. Ούτε πολύ περισσότερο με συνθήματα.
Ωστόσο, πρέπει να ξέρουμε από πού ξεκινάμε. Και ξεκινάμε από ένα μεγάλο ΟΧΙ, το οποίο έχουν βαλθεί τώρα ο Τσίπρας μαζί με τους υποστηρικτές του ΝΑΙ να το εξευτελίσουν. Ξεκινάμε από τη συνείδηση σε μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού αλλά και της Αριστεράς (επί τέλους) πως η ευρωζώνη και η ΕΕ είναι στενός κορσές για να χωρέσει τις λαϊκές προσδοκίες.
Ξεκινάμε από τη συνειδητοποίηση, και από τμήματα του ελληνικού λαού και από τις ριζοσπαστικές δυνάμεις της Αριστεράς, ότι χρειάζεται μια άλλης μορφής κοινή δράση, συμμαχία και ενότητα, ικανή να συγκροτήσει ένα ισχυρό τείχος αντίστασης και αλληλεγγύης στην επερχόμενη νέα βαρβαρότητα (με τη σφραγίδα της Αριστεράς των Τσίπρα, Δραγασάκη, Σαγιά, Πανούση, Σκάι, Μέγκα κλπ).
Δημοσίευση σχολίου