Σαν να μην πέρασε μια μέρα για το ΚΚΕ

Πηγή: Κώστας Τριχιάς – «Πριν»

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν

Η πρόσφατη ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ κινείται σε ένα συγκρατημένο κλίμα αποτίμησης του -κατά γενική ομολογία- μέτριου αποτελέσματος που κατέγραψε σης πρόσφατες εκλογές. Η γενική αίσθηση που αποπνέει είναι ότι: εντάξει, δεν έγινε και τίποτα, μια από τα ίδια έχουμε και πάλι...
«Το αποτέλεσμα, σε μεγάλο βαθμό, αναπαράγει το συσχετισμό ανάμεσα στα κόμματα του αστικού πολίτικου συστήματος που υπήρχε και στις προηγούμενες εκλογές, πριν 8 μήνες,». Σαν να μην πέρασε μια μέρα επομένως από την προηγούμενη εκλογική μάχη, παρακολουθούμε ένα ακόμα επεισόδιο στη «συνεχιζόμενη πορεία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος».

Η συγκλονιστική μάχη του δημοψηφίσματος, για το ΚΚΕ είναι σαν τον ελέφαντα στο δωμάτιο που μπορείς να κάνεις πως δεν τον βλέπεις (απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στην ανακοίνωση), αλλά ο όγκος του υπενθυμίζει ενοχλητικά πως δεν μπορείς να κρυφτείς από την πραγματικότητα. Και η ουσία είναι ότι σε αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα το ΚΚΕ πληρώνει κυρίως την αποχή του από το μεγαλειώδες «Όχι», χάνοντας το 10,81% των ψηφοφόρων του Ιανουαρίου (36.556 ψήφους από ένα αποτέλεσμα που τότε πανηγύριζε η ΚΕ στην αντίστοιχη ανακοίνωση).

Αυτή η εκτίμηση έρχεται να δέσει με την χαρακτηριστική μακαριότητα του γραφειοκράτη του ΚΚΕ: Άλλη μια κυκλική κρίση, άλλη μια απλή εναλλαγή κομμάτων και προσώπων σε διάφορους ρόλους, άλλο ένα αστικό ανάχωμα, με συνέπεια το ΚΚΕ να θυμίζει μελαγχολικά εκείνο το τρένο που έβλεπε «τα άλλα τρένα να περνούν».

Από το ιστορικό υψηλό -για την μετά‘91 εποχή- του 8,48%, τον Μάιο του 2012, φτάνουμε λοιπόν στον Σεπτέμβρη του 2015, όπου σε απόλυτους αριθμούς (301.632 ψήφοι) είναι για τα τελευταία 22 χρόνια η δεύτερη χειρότερη επίδοση μετά τον Ιούνιο του 2012 (277.227 ψήφοι)! Ιδιαίτερα εμφανής είναι και η πτώση και στις εργατικές γειτονιές, σε μια περίοδο ορυμαγδού εξελίξεων τόσο σε κοινωνικό επίπεδο όσο και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, όπου θα επέτρεπαν μια απορρόφηση δυνάμεων.

Στην εξήγηση του αποτελέσματος η ΚΕ καταλήγει πως μάλλον είναι στραβός ο γιαλός...: «Το γενικό εκλογικό αποτέλεσμα εκφράζει σταθεροποίηση της αναδίπλωσης, της παθητικής αναμονής και συντηρητικοποίησης ενός μεγάλου τμήματος του λαού». Για άλλη μια φορά οι ευθύνες της αριστεράς μεταφέρονται στον λαό, ο οποίος φταίει και πάλι, καθώς... εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει την γραμμή!

Ενδεικτική της απουσίας οποιοσδήποτε αυτοκριτικής είναι η κριτική που γίνεται για την ανησυχητική σταθεροποίηση της Χ.Α.: «Μεγάλες ευθύνες φέρουν όλα τα άλλα κόμματα...» Φταίνε όλοι οι άλλοι επομένως εκτός από την ηγεσία του ΚΚΕ, ακόμα και αν η X Α. ανέβηκε το προηγούμενο διάστημα και σταθεροποιήθηκε σε αυτές της εκλογές σε περιοχές που ήταν προπύργια της αριστεράς και του Κ.Κ.Ε. (πχ. Β Πειραιά).

Καθώς όλα βαίνουν καλώς λοιπόν, το μόνο που απομένει είναι η περαιτέρω εκλαΐκευση της «ορθής γραμμής» στις μάζες. Μιας γραμμής που αρνούμενη τους πολιτικούς στόχους ανατροπής στο σήμερα, εκφράζει την πλήρη αποσύνδεση της τακτικής με την στρατηγική.

Το ΚΚΕ καλεί τον λαό σε συστράτευση: «για την αγωνιστική παρεμπόδιση αντιλαϊκών μέτρων και την απόσπαση επιμέρους καταχτήσεων, μέχρι την οριστική ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος». Από τις επιμέρους οικονομικές διεκδικήσεις μέχρι την ...επανάσταση, ο δρόμος φαίνεται αρκετά μακρύς, όσο δεν επιταχύνεται με εκείνους τους πολιτικούς στόχους-κρίκους που επικοινωνούν σήμερα με το επίπεδο συνείδησης του κόσμου, το μετασχηματίζουν και οδηγούν στο «σπάσιμο» όλης της αλυσίδας.

Η αντικαπιταλιστική αριστερά και το ΝΑΡ επιλέγουν ένα διαφορετικό σχέδιο, αυτό της δοκιμασίας ενός δρόμου προσέγγισης της επανάστασης στην σημερινή Ελλάδα, στη σημερινή ζωή και όχι στη φαντασία των κομμουνιστών. Η πραγματική διαχωριστική γραμμή σήμερα ανάμεσα στην αστική και την εργατική πολιτική είναι η καπιταλιστική επίθεση και οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις από τη μία και η αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης από την άλλη. Αυτός είναι ο κρίκος (όχι απλά η «αντιμνημονιακή πάλη», ούτε η πάλη «ενάντια στον «καπιταλισμό γενικά») που μπορεί να ανεβάσει την ταξική πάλη σε ανώτερα επίπεδα, ως τον «κλονισμό της αστικής κυριαρχίας» και στην προσέγγιση επαναστατικών αλλαγών.

Η αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική αριστερά, οφείλει να αναλάβει ας ευθύνες της σε μια κατεύθυνση ανάταξης των αγώνων, ως βάση για ένα ευρύ αγωνιστικό μέτωπο αντεπίθεσης και ανατροπής της αντεργατικής καταιγίδας. Αυτό προϋποθέτει την ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, τη δέσμευση κοινής δράσης όλων των μαχόμενων δυνάμεων της αριστερός συμπεριλαμβανομένων και των δυνάμεων του ΚΚΕ, αλλά και των δυνάμεων της ΛΑ.Ε ή άλλων δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, που θα επιλέξουν τη ρήξη με την μνημονιακή πολιτική και την έμπρακτη συμβολή στο κίνημα, και ταυτόχρονα την συμβολή στην αντικαπιταλιστική αριστερά και το σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμα που έχει ανάγκη η εποχή μας.

Διαβάστε από την ίδια εφημερίδα το άρθρο του Θανάση Σκαμνάκη «Οι εναπομείνασες αφίσες»