Όταν σπρώχνεις το διπλανό στη λάσπη “ζητώντας του ύστερα τα ρέστα” γιατί είναι βρώμικος

 Του Θανάση Τσιριγώτη*

Δάκρυσαν οι ψυχροί Σουηδοί, ταράχτηκαν οι Γάλλοι, ανταριάστηκαν οι φλεγματικοί Άγγλοι, πολιτικοί κροκόδειλοι, ύαινες του πολέμου, ρασοφόροι διπρόσωποι, τραπεζίτες, αρπακτικά, όλοι οι Φαρισαίοι δήλωσαν ότι έχουν δικαίωμα στο κλάμα και το θρήνο.

Εμείς ως μαρξιστές απαντάμε πως “τίποτε το ανθρώπινο δεν μας είναι ξένο”, καταλαβαίνουμε  το σπαραγμό των εμπόρων του θανάτου, έχουμε άλλωστε παρακολουθήσει  πώς η Αμερική τρέχει να σώσει το στρατιώτη Ράιαν ή πώς τα μέλη της ιταλικής μαφίας με το ένα χέρι  χαϊδεύουν τα κεφάλια των παιδιών και με τ' άλλο κόβουν  το λαιμό των άλλων.

Έχουμε πλήρη επίγνωση των προσωπείων που δε φοριούνται  μόνο στις Απόκριες και της ανάγκης να θρηνήσουν  οι λύκοι πάνω στα πτώματα των αμνών.
Όμως ταυτόχρονα  με την “κατανόηση” του ψυχισμού των εχθρών  μας έχουμε ολόκληρο το δικαίωμα  στη νόηση των πραγμάτων. Στο πραγματικό νόημα.
Είναι αυτό που μας λέει πως τα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα γέννησαν οι πόλεμοι, οι βομβαρδισμοί, η εκμετάλλευση  εδαφών και υπεδαφών, όλη η δυτική βαρβαρότητα που έσμιξε με το μισανθρωπισμό των τζιχαντιστών,. οι τελευταίοι είναι οργανικά παιδιά των πρώτων.

Άμα κλέβεις το ψωμί των κτηνοτρόφων, γεωργών, εργατών, της Μέσης  Ανατολής, κόβεις την πατρίδα και τη γη τους  κομμάτια – κομμάτια, ρίχνεις τόννους βόμβες και χημικά, είναι σίγουρο ότι προτρέπεις τους ανθρώπους ν' αναζητήσουν αλλού ασφάλεια, φαγητό, στέγη.
Ακριβώς όπως σπρώχνεις το διπλανό στη λάσπη “ζητώντας του ύστερα τα ρέστα” γιατί είναι βρώμικος.

Δεν υποτιμούμε διόλου την ανάγκη νάχουν οι πρόσφυγες ασφαλείς και ανθρώπινες δομές. Σημειώνουμε πως όταν ο Μαρξ έβγαινε βόλτα στο Λονδίνο κρατούσε πάντα πάνω του μερικές πένες. Όταν ρωτήθηκε γιατί το κάνει αυτός, ο πατέρας του Κεφαλαίου, απάντησε πως, καταπολεμάω το κεφάλαιο αλλά συμπονώ τους ζητιάνους.
Δεν είμαστε  επίσης οπαδοί της θεωρίας πως κάλιο να φύγουν οι ντόπιοι για νάρθουν οι πρόσφυγες ως διαδίδουν από τη μικροαστική τους ασφάλεια ορισμένοι.

Αλλά στο θέμα μας προηγείται το όλον, η γενική εικόνα,  η μήτρα του κακού. Πρυτανεύει να αποκαλυφθούν οι πλανητικοί κακοποιοί που δεν άφησαν λίθο επί λίθου στη Μέση Ανατολή και τώρα παριστάνουν  την οσία Μαγδαληνή,  μπροστά στα άψυχα  παιδικά κορμάκια.
Τι υποκρισία αλήθεια! Προκαλεί επίσης αλγεινή εντύπωση πως τα κράτη δορυφόροι των ισχυρών  π.χ. Ουγγαρία αντί να τραβήξουν τις πολιτικές κουρτίνες συντάσσονται με τους θύτες για να εμπεδωθεί η ιστορική κουβέντα πως οι υπηρέτες ώρες – ώρες είναι πιο σκληροί και από τ' αφεντικά τους.

Αντί λοιπόν να αγανακτούμε, να μεμψιμοιρούμε και να βρίζουμε τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, ας μιλήσουμε θαρρετά για τις αιτίες που προκαλούν το γεγονός.
Αν οι καρποί είναι στυφοί φταίνε οι ρίζες του δέντρου.
Ως τότε ως αριστερά και κοινωνία  πρέπει να δείξουμε απλόχερα την ταξική μας αλληλεγγύη.
Αυτήν που έχει ως συστατικό τον  ουμανισμό.
Αυτή που με δύο κόμπους δάκρυα κρατάει την απόφαση να νικήσει τον παλιό κόσμο.

*Ο Θανάσης Τσιριγώτης είναι στέλεχος του Μ-Λ ΚΚΕ, μέλος της εκλογικής συνεργασίας του ΚΚΕ (μ-λ) Μ-Λ ΚΚΕ