Ολο αυτό το νταλαβέρι με τις εκλογές, δεν πρόκειται για τίποτε άλλο παρά για μια πολύ καλά μεθοδευμένη και σχεδιασμένη διαδικασία ώστε η αστική τάξη να εξασφαλίζει –έστω και προσχηματικά- την εργατική και λαϊκή συναίνεση, ώστε να επιβάλλει τις βάρβαρες αντιλαϊκές πολιτικές της. Ποιος μπορεί να έχει αμφιβολία σήμερα ότι όποιο κομματικό ψηφοδέλτιο επιλέξει, το αποτέλεσμα μετά τις εκλογές θα είναι ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης με σαφή μνημονικό –ταξικό προσανατολισμό;, γράφαμε σε περασμένη ανάρτησή μας.
Οι εκλογές δεν θεωρούνται τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από «δείκτης ωριμότητας της εργατικής τάξης», έγραφε ο Ενγκελς και αν κάτι είναι ενδιαφέρον στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές είναι το πρωτόγνωρο ποσοστό αποχής που υπήρξε.
Το ότι δηλαδή σχεδόν ένας στους δυο πολίτες αποδοκίμασε όλο το σκηνικό της εκλογικής διαδικασίας.
Από μόνο του αυτό το γεγονός όταν δεν συνοδεύεται από την ανάπτυξη της ταξικής αυτογνωσίας, την διάθεση για μαχητική παρέμβαση, και όταν μάλιστα περιέχει την μοιρολατρική παραδοχή της καπιταλιστικής επίθεσης, δεν λέει απολύτως τίποτα. Εννοούμε ότι από κανένα στοιχείο δεν προκύπτει ότι η αυξημένη αποχή είναι προάγγελος της όξυνσης της ταξικής πάλης ότι ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός πήρε ένα αποφασιστικό χτύπημα, και άρα η αστική δικτατορία έχει πρόβλημα στην ελεγχόμενη άσκηση του λεγόμενου «εκλογικού δικαιώματος». Κι αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο.
Και για να επανέλθουμε στην διαπίστωση του Ενγκελς θα λέγαμε ότι βαθμός ωριμότητας της εργατικής τάξης είναι ένα μέγεθος πολύ σχετικό. Θεωρητικά προσεγγίζοντας το θέμα για το πώς δηλαδή διαμορφώνεται σε καπιταλιστικές συνθήκες η ατομική και κατ’ επέκταση η μαζική συνείδηση θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ατομική συνείδηση δεν είναι κάτι το στατικό αλλά ευμετάβλητο και διαμορφώνεται από τα ερεθίσματα που παίρνει κάθε άτομο. Συμπυκνωμένα, όπως έγραφαν οι κλασικοί μας θα λέγαμε ότι οι κοινωνικές συνθήκες της ανθρωπότητας καθορίζουν τη γενική και την ατομική συνείδηση και όχι το αντίστροφο. Η δύναμη της συνήθειας εκατομμυρίων και δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων είναι η πιο φοβερή δύναμη, μας λέει ο Λένιν. Κι αυτή την κατάσταση έχουν να αντιπαλέψουν οι κομμουνιστές, όσοι οραματίζονται όχι μια καλύτερη θέση μέσα στο αστικό καθεστώς, αλλά την ολοσχερή καταστροφή του.
Κι αυτό δεν γίνεται με υποκλίσεις στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό που το μόνο αποτέλεσμα που μπορεί να έχει είναι απλώς να αλλάξει ο .. διάολος που μας εποπτεύει στα καζάνια της καπιταλιστικής κόλασης, Οσοι συνειδητά ή ασυνείδητα καλλιεργούν εκλογικές αυταπάτες στην ουσία γίνονται δεκανίκια για να στηρίζονται μια χούφτα κοινωνικά παράσιτα που στο όνομα της ατομικής ιδιοκτησίας και με την βοήθεια της κρατικής βίας, της νομοθεσίας, των υποτελών ΜΜΕ, του αστικού συστήματος, με δυο λόγια, λεηλατούν τον πλούτο που παράγει η τάξη μας.
Είναι τουλάχιστον αστείο αυτοί που θριαμβολογούσαν για το «μεγαλειώδες ΟΧΙ» του λαού στο δημοψήφισμα στις 5 Ιούλη, σήμερα να ανακαλύπτουν την ανωριμότητα του ίδιου λαού που στις χθεσινές εκλογές έδωσε 80% στα μνημονιακά κόμματα και έβαλε στην βουλή τον γραφικό Λεβέντη.
Το έχουμε ξαναγράψει. Η θεμελιακή μαρξιστική αντίληψη μας λέει ότι πάντα πρέπει να κάνουμε συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Η συμμετοχή μας στις εκλογές έχει νόημα μόνο αν συμβάλλει στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Διαφορετικά όπως έγραφε και ο Λένιν αν περιορίζει κανείς την πάλη των τάξεων στην πάλη μέσα στη Βουλή ή να θεωρεί την πάλη μέσα στη Βουλή σαν την ανώτατη, την αποφασιστική, στην οποία υποτάσσονται οι άλλες μορφές πάλης, σημαίνει να περνά στην πραγματικότητα με το μέρος της αστικής τάξης ενάντια στο προλεταριάτο.
Σήμερα και με τις δεδομένες πολιτικοκοινωνικές συνθήκες με το να συμμετέχεις στην εκλογική φάρσα, το μόνο που κάνεις είναι να λαϊκίζεις με τον πιο χυδαίο τρόπο, να υποκλίνεσαι στην ήττα του κοινωνικού κινήματος, να προσφέρεις άλλοθι όχι μόνο στις δυνάμεις του συστήματος, αλλά και στον ηττημένο κόσμο της δουλειάς. Οχι μόνο δεν αναπτύσσεις την ταξική πάλη, αλλά αντίθετα τη μπλοκάρεις.
Ακόμα και να υποθέσουμε ότι κάποιες συλλογικότητες που πήραν μέρος στις βουλευτικές εκλογές δεν έχουν πρόθεση να καλλιεργήσουν εκλογικές αυταπάτες και χρησιμοποιούν την προεκλογική περίοδο για «πολιτική ζύμωση» - μας λένε στελέχη της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς- ακούσατε στο λεξιλόγιο τους να περιέχεται το αυτονόητο; Ότι δηλαδή ο ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός δεν θα προέλθει από κοινοβουλευτικές διαδικασίες αλλά θα γίνει μόνο επαναστατικά, αναπόφευκτα με ένοπλο αγώνα, επειδή αυτόν μας τον επιβάλλει ο κοινωνικός αντίπαλος όπως το έχει δείξει η ιστορία;
Δημοσίευση σχολίου