O tempora, o mores

Πηγή: Νίκος Μπογιόπουλος - enikos.gr

Στις εκλογές της Κυριακής

α) η μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε, αλλά επικροτήθηκε,

β) διατηρήθηκε η ομηρεία σημαντικού αριθμού λαϊκών στρωμάτων υπό την πολιτική επιρροή κομμάτων όπως η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι κλπ, παρά τις συγκριτικές εκλογικές επιδόσεις τους,

γ) η αποχή ως σύμπτωμα της απογοήτευσης εκτινάχτηκε, γεγονός που χρειάζεται μια ισχυρή κοινωνική φουσκοθαλασσιά για να μην παγιωθεί ως ξεστράτισμα της οργής και της απόρριψης του κατεστημένου πολιτικού συστήματος στους δρόμους της παραίτησης,

δ) ο ναζισμός βρήκε ξανά ευήκοα ώτα.

Όλα αυτά προφανώς και δεν συνθέτουν μια εικόνα που θα την περιέγραφε κανείς σαν «ενθαρρυντική»…

Από εκεί και πέρα:

1) Στις εκλογές της Κυριακής το μνημονιακό πολιτικό σύστημα, με σημαιοφόρο τον ΣΥΡΙΖΑ, πρόσφερε στο κατεστημένο τη μεγάλη ρεβάνς του δημοψηφίσματος. Το 85% που έλαβαν τα κόμματα της μνημονιακής συμφωνίας θα έρχεται και θα επανέρχεται στα χείλη της ενσωματωμένης προπαγάνδας. Και πάντα με την χαιρέκακη επισήμανση ότι είναι μεγαλύτερο από το 62%. Θα είναι, δε, η μόνιμη δικαιολογητική βάση της αγριότητας απέναντι σε κάθε διαμαρτυρία κατά την εφαρμογή του επικείμενου Αρμαγεδδώνα.

2) Ο,τι καταγράφεται ως «παλιό» και συνδεδεμένο με τα προηγούμενα 40 χρόνια από τη μεταπολίτευση έχει σε τέτοιο βαθμό απορριφθεί από το εκλογικό σώμα ώστε να δίνεται η δυνατότητα σε όποιον υποδύεται το «νέο» να σερφάρει πάνω στην προηγούμενη σαπίλα, όπως ο κ.Τσίπρας, και να καταφέρνει να επιπλέει μένοντας (προσωρινά) αλώβητος ακόμα και από την δική του καταφανή μετάλλαξη.

3) Η Βουλή που σχηματίστηκε είναι η προέκταση της κοινοβουλευτικής κινούμενης άμμου που έχει προκύψει από όλες τις εκλογές της περιόδου της κρίσης. Τώρα πια στην κινούμενη αυτή άμμο προστέθηκαν και τα «φρούτα» που προέκυψαν από την λεγόμενη «ψήφο της πλάκας».

4) Το εκλογικό σώμα προσήλθε στην κάλπη σοκαρισμένο, ζαλισμένο, μπερδεμένο, απογοητευμένο από την προδοσία των προσδοκιών που είχαν γεννηθεί 7 μήνες πριν. Πριν 7 μήνες άνοιξε ένας κύκλος ψευδαισθήσεων και αυταπατών που προχτές έκλεισε ερμητικά με την απόλυτη επικράτηση της πολιτικής διάψευσης και της εξαπάτησης, με την κατίσχυση του εμπαιγμού και την επιβράβευση της μετάλλαξης. Νικητής των εκλογών είναι η πολιτική πεπατημένη της δημαγωγίας και ο αμοραλισμός του «άλλα λέω, άλλα εννοώ, άλλα πιστεύω κι άλλα κάνω». Είναι μια νίκη που δεν οφείλεται στο ότι ο λαός πείστηκε από τη δημαγωγία ή επειδή δεν μπορεί να διακρίνει την αναξιοπιστία και την αφερεγγυότητα, γεγονός που πιστοποιείται και από την εκτίναξη της αποχής. Οφείλεται  στο γεγονός ότι η προδοσία που υπέστη επέτεινε την συνθηκολόγησή του με την λογική του μικρότερου κακού.

5) Ο θρίαμβος της λογικής του μικρότερου κακού, με άμεσο αποτέλεσμα το εκλογικό σώμα να συνομολογήσει τον εμπαιγμό του και να συμφωνήσει αναδρομικά με τον προηγούμενο μνημονιακό σφαγιασμό του και προκαταβολικά με τον επόμενο μνημονιακό σφαγιασμό του, είναι και το μεγαλύτερο πολιτικό και ιστορικό έγκλημα του ΣΥΡΙΖΑ: Αφού καβαλίκεψε στον όρο «Αριστερά» για να διεκπεραιώσει το εμπόριο ελπίδας τον Γενάρη, ήρθε με τα πεπραγμένα του να ενσταλάξει στη συνείδηση πλατιών λαϊκών στρωμάτων ότι η Αριστερά είναι μια ακόμα καθεστωτική εκδοχή, ότι είναι «μια από τα ίδια». Και ακόμα χειρότερα: Ήρθε να εμπεδώσει στο νου και στην καρδιά των ανθρώπων του μόχθου την ηττοπάθεια ότι «δεν αλλάζει τίποτα». Μέσα από την αποστέωση του όρου «Αριστερά» από το εξεγερτικό και ρηξικέλευθο περιεχόμενό του, ο ΣΥΡΙΖΑ απειλεί να σφηνώσει στο μυαλό των ανθρώπων ότι αφού και η «Αριστερά» δεν τα κατάφερε, τότε μοιραία όσα ζούμε είναι «μονόδρομος», είναι τάχα αναπόφευκτα.

6) Ο αστικός κοινοβουλευτισμός εμπεδώνει πλέον το συναίσθημα πως σε αυτή τη χώρα ό,τι και να ψηφίζεις υπάρχουν δυο αμετάβλητες σταθερές. Ο,τι κι αν ψηφίσεις δυο πράγματα βγαίνουν: Μνημόνια και ΠΑΣΟΚ. Ακόμα κι αν το ΠΑΣΟΚ, λέγεται πλέον ΣΥΡΙΖΑ…

7) Η πολιτική περίοδος που ξεκίνησε έδωσε ήδη δείγματα για τον εξοργιστικά… διασκεδαστικό χαρακτήρα της. Η προηγούμενη «δημιουργική ασάφεια» θα δώσει πλέον τη θέση της σε μια σκληρή μνημονιακή διακυβέρνηση που θα προχωρά με… αντιμνημονιακές επικοινωνιακές ανταύγειες.

8) Ναζισμός: Παρά το γεγονός ότι η ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής συνιστά ομολογημένα τον φορέα του πολιτικού εγκλήματος, ο ναζισμός παραμένει στη Βουλή. Κάποιοι θα πουν ότι συνιστά ύβρη να αποκαλείς «ναζί» τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Απαντάμε: Το 33% και το 44% που ψήφισαν τον Χίτλερ το 1933 δεν ήταν ναζί. Ο Χίτλερ, όμως, ήταν ναζί. Κατά την απαρχή του φασιστικού φαινομένου ένας γίγαντας της σκέψης, ο Αντόνιο Γκράμσι διαπίστωνε ότι «η κρίση  συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί· και σε αυτό το μεσοδιάστημα συμβαίνουν τα πιο ποικίλα παθολογικά φαινόμενα...». Κάποιοι παραφράζοντας τον Γκράμσι είδαν στα λόγια του την προφητεία για την έλευση της «εποχής των τεράτων». Σε κάθε περίπτωση είναι η σαπίλα του συστήματος που δεν θα μπορούσε να μην επιφέρει τις αντίστοιχες τερατογεννέσεις. Η αντιμετώπιση των τερατογεννέσεων ή θα συνδυαστεί με την αντίσταση στο σύστημα που τις γεννά ή δεν θα υπάρξει.

9) Οι δημοσκοπήσεις (εδώ γελάνε), με την επαναλαμβανόμενη αυτογελοιοποίησή τους και την καταγραφή τους ως (ατελούς) μεθόδου χειραγώγησης, έδειξαν για μια ακόμα φορά ότι η μόνη δημοσκόπηση που θα άξιζε να γίνει είναι μία και με ένα και μόνο ερώτημα: Έχουν κανένα νόημα οι δημοσκοπήσεις;

10) Η Αριστερά, αν θέλει να είναι πραγματική Αριστερά, και να μην εκλαμβάνεται ή να είναι διαχειριστικό παρακολούθημα, δεν μπορεί να έχει σαν πρόταγμα και όραμά της την αλλαγή νομίσματος. Η πραγματική Αριστερά είναι τέτοια στο βαθμό που κόντρα στις αντικειμενικές δυσκολίες κρατά ζωντανές τις «φωλιές νερού μέσα στις φλόγες», γειώνει το κοινωνικά απελευθερωτικό της μήνυμα με τις καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων, υπερασπίζεται και πρωταγωνιστεί για την ικανοποίησή τους επειδή ακριβώς κινείται στον ανηφορικό αλλά μόνο ελπιδοφόρο δρόμο της αλλαγής συστήματος και όχι νομίσματος.  

Ο προηγούμενος 7μηνος κύκλος έκλεισε. Ο νέος πολιτικός κύκλος που άνοιξε την Κυριακή θα είναι επίσης μικρός. Σε αυτό συνηγορούν, πρώτον η σκληρότητα των επικείμενων μέτρων που καθιστά και τη νέα κυβέρνηση εξίσου φιλάσθενη με τις προηγούμενες, δεύτερον ότι η κοινωνία διαθέτει πολιτικές δυνάμεις που θα της υπενθυμίζουν ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος στην αντίθετη κατεύθυνση από εκείνον του αδιαμαρτύρητα συντελεσθέντα σφαγιασμού της και τρίτον – και ευτυχώς - το γεγονός ότι η ζωή δεν συνηθίζει να σταματά την κίνησή της μπροστά στο «τοτέμ» της κάλπης.