Η αποτυχία της Λαϊκής Ενότητας να περάσει το όριο του 3% και να μπει στο Κοινοβούλιο συμπύκνωσε μια ακολουθία λανθασμένων αναλύσεων και τακτικών επιλογών που αποτυπώνουν ότι η Αριστερά έχει πολλά ακόμα να μάθει για το πώς ξεδιπλώνονται οι κοινωνικές αντιθέσεις και οι πολιτικές συμπεριφορές. Έχει όμως και τη δυνατότητα να είναι μια καθαρτική και καταλυτική εμπειρία, μια αφετηρία αναστοχασμού και ανασύνθεσης, το πρώτο βήμα για μια Αριστερά που δεν θα ταυτίζεται με την ήττα και την ταπείνωση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Λαϊκή Ενότητα αναμετριέται σήμερα οδυνηρά με τα σοβαρά λάθη εκτίμησης που έκανε. Πίστεψε ότι υπάρχει ένας «λαός του ΟΧΙ» που παραμένει ενεργός, χωρίς να βλέπει ότι ο κόσμος είχε ήδη περάσει από την ανάταση του ΟΧΙ στην παραδοχή της ήττας και στην προσαρμογή στο ερώτημα σχετικά με το ποιος μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα το αναπόφευκτο μνημόνιο.
Θεώρησε ότι είχε πια νόημα η διαιρετική γραμμή γύρω από το «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», όταν το πραγματικό ερώτημα ήταν: «Υπάρχει εναλλακτική ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου