Μια συγκινητική γεμάτη ανθρωπιά ανάρτηση κάνει το γύρο του διαδικτύου. Προέρχεται από τον ταξιτζή Μανώλη Βιδάλη και περιγράφει την εμπειρία που είχε όταν ο κυρ Παναγιώτης, «ένας γεράκος κοντά στα 80», μίσθωσε το ταξί του και του ζήτησε για προορισμό το «Παλαί» του Γαλαξίου, όπου υπάρχει καταυλισμός προσφύγων.
Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα στο παρακάτω «κόσμημα», ανθρωπιάς και αλληλεγγύης που βρίσκεται στην προσωπική παρουσία του ταρίφα στο facebook
Σήμερα έζησα μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές στο επάγγελμα που κάνω! Πήρα από το κέντρο στην Αθήνα ένα γεράκο κοντά στα 80 απ’ ότι μου είπε. Με το που μπαίνει μέσα μου λέει: «Μήπως ξέρετε κύριε πού έχουν πάει τους πρόσφυγες που τους πήραν από την πλατεία Βικτωρίας;» Βεβαίως του λέω, τους έχουν πάει στο Γαλάτσι. Μου λέει, μπορείτε να με πάτε στο Γαλάτσι και μετά να με γυρίσετε εδώ; Φύγαμε…
Φτάνουμε στην είσοδο του κλειστού, μας ρωτάει η αστυνομία τι θέλουμε και τότε ακούω τον γεράκο, που μέχρι εκείνη την ώρα δεν μου έχει πει κουβέντα, να λέει, θέλω να δώσω κάτι στους πρόσφυγες.
Αφού μας έδειξαν τον υπεύθυνο (πέσαμε πάνω στη στιγμή του συσσιτίου) βγαίνει από το ταξί και λέει στον υπεύθυνο, μπορείς να μου φέρεις εδώ 4 διαφορετικές μανάδες που να έχουν αρκετά παιδιά;
Αφού έρχονται κοντά μας 4 γυναίκες, βγάζει και τους δίνει από 100 ευρώ στην κάθε μία.
Ξαναμπαίνει στο ταξί και μου λέει, πάμε σπίτι μας τώρα. Στη διαδρομή μου εξήγησε ότι οι γονείς του ήταν πρόσφυγες που ήρθαν από τη Σμύρνη.
Και ότι τους έδωσε ΟΛΗ παρακαλώ τη σύνταξη της γυναίκας του (400 ευρώ). Και ότι τον υπόλοιπο μήνα θα τον πέρναγαν με την δικιά του, η οποία ήταν 600 ευρώπουλα.
Αφού του είπα ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ και ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, τον χαιρέτησα. Φυσικά και δεν μπορούσα να πληρωθώ γι’ αυτή την κούρσα!
Σ΄ ευχαριστώ γέροντα κυρ Παναγιώτη, που υπάρχουν και αυτοί οι Έλληνες, σαν εσένα!
Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα στο παρακάτω «κόσμημα», ανθρωπιάς και αλληλεγγύης που βρίσκεται στην προσωπική παρουσία του ταρίφα στο facebook
Σήμερα έζησα μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές στο επάγγελμα που κάνω! Πήρα από το κέντρο στην Αθήνα ένα γεράκο κοντά στα 80 απ’ ότι μου είπε. Με το που μπαίνει μέσα μου λέει: «Μήπως ξέρετε κύριε πού έχουν πάει τους πρόσφυγες που τους πήραν από την πλατεία Βικτωρίας;» Βεβαίως του λέω, τους έχουν πάει στο Γαλάτσι. Μου λέει, μπορείτε να με πάτε στο Γαλάτσι και μετά να με γυρίσετε εδώ; Φύγαμε…
Φτάνουμε στην είσοδο του κλειστού, μας ρωτάει η αστυνομία τι θέλουμε και τότε ακούω τον γεράκο, που μέχρι εκείνη την ώρα δεν μου έχει πει κουβέντα, να λέει, θέλω να δώσω κάτι στους πρόσφυγες.
Αφού μας έδειξαν τον υπεύθυνο (πέσαμε πάνω στη στιγμή του συσσιτίου) βγαίνει από το ταξί και λέει στον υπεύθυνο, μπορείς να μου φέρεις εδώ 4 διαφορετικές μανάδες που να έχουν αρκετά παιδιά;
Αφού έρχονται κοντά μας 4 γυναίκες, βγάζει και τους δίνει από 100 ευρώ στην κάθε μία.
Ξαναμπαίνει στο ταξί και μου λέει, πάμε σπίτι μας τώρα. Στη διαδρομή μου εξήγησε ότι οι γονείς του ήταν πρόσφυγες που ήρθαν από τη Σμύρνη.
Και ότι τους έδωσε ΟΛΗ παρακαλώ τη σύνταξη της γυναίκας του (400 ευρώ). Και ότι τον υπόλοιπο μήνα θα τον πέρναγαν με την δικιά του, η οποία ήταν 600 ευρώπουλα.
Αφού του είπα ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ και ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, τον χαιρέτησα. Φυσικά και δεν μπορούσα να πληρωθώ γι’ αυτή την κούρσα!
Σ΄ ευχαριστώ γέροντα κυρ Παναγιώτη, που υπάρχουν και αυτοί οι Έλληνες, σαν εσένα!
Δημοσίευση σχολίου