Ο Υπουργός παιδείας σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου και η κυβέρνηση σε ρόλο . αντιπολίτευσης αδυνατούν να δώσουν λύσεις σε εκρηκτικά προβλήματα της εκπαίδευσης υποσχόμενοι «ένα πουκάμισο αδειανό», όπως είναι το πρόγραμμα και η ρητορική τους. Στον τρίτο μήνα από την έναρξη της σχολικής χρονιάς και δεκάδες χιλιάδες είναι ακόμα τα παιδιά που δεν έχουν δει τους δασκάλους τους σε δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια. Μέχρι την αρχή της εβδομάδας το σύνολο των κενών, σε εκπαιδευτικούς, από τα Νηπιαγωγεία μέχρι και τα Λύκεια ανέρχεται στις 8.000.
Παρόλα αυτά ο Υπουργός παιδείας θεωρεί ότι «η κατάσταση έχει εξομαλυνθεί» Με αφορμή τις πρόσφατες μαθητικές κινητοποιήσεις αναφέρθηκε στον «κοινό στόχο που δεν είναι άλλος από ένα Δημόσιο Σχολείο για αναβαθμισμένη Παιδεία για όλα τα παιδιά χωρίς διακρίσεις». Συνεχίζει, δηλαδή, την παροχή δηλώσεων συμπάθειας, ενώ «ξεχνά» τις προεκλογικές δεσμεύσεις περί επαναφοράς - μείωσης του ωραρίου, μείωσης των μαθητών ανά τμήμα, κατάργησης της αξιολόγησης, διορισμοί 2,5 - 3 χιλιάδες εκπαιδευτικούς, οικονομική ενίσχυση των εκπαιδευτικών και άλλες ων ουκ έστιν αριθμός.
Την ίδια στιγμή που ο Υπουργός παιδείας υπόσχεται στους εκπαιδευτικούς «αξιοπρεπές εργασιακό περιβάλλον, ικανοποιητικές αποδοχές» και διακηρύττει βαρύγδουπα «ότι οι συνθήκες εργασίας μεταφράζονται σε συνθήκες εκπαίδευσης των παιδιών», η Κυβέρνηση έχει ψηφίσει την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, ώστε οι εκπαιδευτικοί να διδάσκουν στην τάξη με . μπαστούνι μέχρι 67 χρονών. Προωθεί το νέο μισθολόγιο της φτώχειας και των περικοπών» με το οποίο καταργούνται μία δια παντός οι αυξήσεις μισθών θεσμοθετώντας την «αποσύνδεση βαθμολογίου-μισθολογίου». Γενικεύει την ελαστική εργασία με μετακινούμενους εκπαιδευτικούς από σχολείο σε σχολείο και από χωρίο σε χωρίο, όμηρους ενός αυταρχικού και ρουσφετολογικού διοικητικού μηχανισμού και προωθεί την πιο σκληρή αξιολόγηση με βάση την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ και παραπέμπει σε διάλογο για να νομιμοποιήσει ακόμα και την αύξηση του ωραρίου.
Οι εύηχες διακηρύξεις συνιστούν πολιτική απάτη, αφού δεν ταιριάζουν με την εκπαιδευτική πολιτική. Μια πολιτική ευθυγραμμισμένη με τις «βέλτιστες πρακτικές των χωρών του ΟΟΣΑ, όπως ρητά αναφέρεται στο 3ο Μνημόνιο που στοχεύουν σε ένα φτηνό δημόσιο σχολείο με πεινασμένα παιδιά, του αποκλεισμού και των ταξικών διακρίσεων, των δεξιοτήτων και της αμάθειας. Για αυτό όσο και αν στα αυτιά πολλών ηχεί σκληρά ένα από τα συνθήματα των μαθητικών κινητοποιήσεων «δολοφόνοι της γνώσης» ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Η επιλογή τους είναι μια νέα μορφή εκπαίδευσης που να συνδέεται όλο και πιο στενά με τις ανάγκες της αγοράς.
*Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης», μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά και αρθρογράφος στο «ΕΘΝΟΣ».
Δημοσίευση σχολίου