Λίγοι άνθρωποι συγκεντρώνουν σήμερα στην Ελλάδα τόσες τυπικές εξουσίες όσες ο Νίκος Παππάς. Επιβλέπει το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο και έχει χρεωθεί να ξαναμοιράσει τη ραδιοτηλεοπτική πίτα. Εποπτεύει το έργο του πρωθυπουργικού γραφείου, άρα πρακτικά όλες τις κεντρικές αποφάσεις, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που αφορούν τη σχέση με την ΕΥΠ, αλλά και τους μηχανισμούς «καταπολέμησης της διαφθοράς». Έχει την ευθύνη των επενδύσεων και την προσέλκυση ξένων επενδυτών.
Τα πρώτα δείγματα γραφής του μαρτυρούν τους τρόπους με τους οποίους σκοπεύει να χρησιμοποιήσει την ισχύ που διαθέτει. Καμία διάθεση πραγματικής εξυγίανσης του τηλεοπτικού τοπίου, παρά μόνο προσπάθεια εκβιασμού των παλιών παικτών ώστε να διεκδικήσουν μερίδιο της πίτας και νέοι επιχειρηματίες, που θεωρούνται περισσότερο φιλικοί προς την κυβέρνηση.
Αξιοποίηση των υπηρεσιών ασφαλείας αλλά και των «μηχανισμών κατά της διαφθοράς», κυρίως ως μέσων εκβιασμού και διαμόρφωσης συσχετισμών στο πολιτικό και το εσωκομματικό πεδίο. Διαρκής προσπάθεια να στηθούν νέοι δεσμοί με εγχώρια και ξένα επιχειρηματικά συμφέροντα υπό την προϋπόθεση της στήριξης της κυβέρνησης: κοινώς όσοι θέλουν να επενδύσουν θα πρέπει πρώτα να περάσουν από εκεί διά τα δέοντα. Ροκάνισμα όσων αισθάνεται ότι δεν εντάσσονται πλήρως στο σχεδιασμό του. Από τη διαρκή κόντρα με το κύκλωμα Δραγασάκη, μέχρι την πρόσφατη προσπάθεια να «κοντύνει» ο Ρουμπάτης, παρότι τυγχάνει της εμπιστοσύνης του ίδιου του Τσίπρα αλλά και των ΗΠΑ, προκειμένου να «σπρωχτεί» ο Φώτης Παπαγεωργίου, προερχόμενος από την Αντιτρομοκρατική του ΠΑΣΟΚ, αλλά με έγκαιρη… μεταπήδηση στο ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΕΚ του Μελισσανίδη.
Ωστόσο, παρά τη συγκέντρωση αρμοδιοτήτων και την ενεργοποίηση μηχανισμών, το πραγματικό του έργο είναι ελάχιστο ακόμη και εντός της πολιτικής που υπηρετεί. Ίσως γιατί ο Νίκος Παππάς ειδικεύεται στο να «εκκαθαρίζει» και όχι στο να οικοδομεί. «Εξάλειψε» νομοθετικά τα ενοχλητικά μέλη του ΕΣΡ, αλλά τώρα πρακτικά δεν υπάρχει όργανο να επιβλέψει την υποτιθέμενη αναμόρφωση του ραδιοτηλεοπτικού χάρτη. Χρησιμοποιεί την ΕΥΠ και για εσωκομματική αξιοποίηση εναντίον τυχόν «διαφωνούντων», αλλά καταπώς φαίνεται ούτε αυτό μπορεί να λύσει το πρόβλημα της κυβέρνησης να περάσει το Ασφαλιστικό με ευρύτερη πολιτική συναίνεση. Βλέπει τον έναν επιχειρηματία μετά τον άλλο, αλλά επενδύσεις δεν έρχονται και μάλιστα στη δεδομένη χρονική στιγμή κατά την οποία όποιες επενδύσεις κι αν έρθουν όπως και η ταυτότητα εκείνων που θα πάρουν τις δουλειές περισσότερο θα συζητηθούν σε συνάντηση Μέρκελ-Ολάντ παρά στις εσωτερικές συσκέψεις στο Μαξίμου.
Ο Νίκος Παππάς αρέσκεται να διαμορφώνει την εικόνα πως είναι ο «μάγκας», πως είναι ο άνθρωπος που μπορεί να λερώσει τα χέρια του και να ασκήσει πολιτική και εκτός «σαλονιού». Ωστόσο αυτό σπανίως παίρνει πρακτική μορφή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι μόνιμες υποσχέσεις για μηνύσεις, που ποτέ δεν γίνονται πράξεις. Αλήθεια, τι έγινε με εκείνη τη μήνυση σε εφημερίδα του Ψυχάρη που φωτογράφισε κυβερνητικά στελέχη να επιδίδονται σε πάσης φύσης νταραβέρια;
Κατατέθηκε; Θα κατατεθεί ή απλώς πρόκειται για ένα σκύλο που γαβγίζει για να μη δαγκώσει;
Ίσως τελικά αυτή η υπερσυγκέντρωση τυπικών εξουσιών να μη σημαίνει απαραιτήτως και πραγματική ισχύ, αλλά προσπάθεια κατοχύρωσης ενός ρόλου στον οποίο ο Νίκος Παππάς δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Όσο περισσότερο νομίζει κάποιος ότι αναρριχάται στα κυβερνητικά αξιώματα, τόσο μεγαλύτερος ο θόρυβος που θα δημιουργήσει η πτώση του. Η πρόσφατη ιστορία έχει δείξει πως, όταν οι περιστάσεις το απαιτήσουν, ο Αλέξης Τσίπρας δεν σέβεται προσωπικές φιλίες. Και όχι απλώς θα τον θυσιάσει σαν αμνοερίφιο, αλλά η θυσία του θα προκαλέσει και κρότο. Και δεν θα είναι παρά ακόμη μία προσπάθεια τού κατά τα άλλα στενού φίλου του και πρωθυπουργού να αποδείξει άλλη μία ομοιότητά του με τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Κοντός ψαλμός αλληλούια…
Δημοσίευση σχολίου