Όταν ο άνθρωπος γίνεται Τζήμερος

Του Γ. Γ.

Ζήλεψε την «δόξα» που είχε το «συνδικαλιστικό τμήμα της ασφάλειας» που φακέλωνε τους αγωνιστές, επί δικτατορίας, το γνωστό εμετικό υποκείμενο που ονομάζεται Θάνος Τζήμερος, και έφτιαξε  «τους εθελοντές της Ομάδας Τεκμηρίωσης της "Δημιουργίας"».
Αυτός ο αποτυχημένος πολιτικάντης και εκπρόσωπος του λούμπεν νεοφιλελευθερισμού, αυτό το πολιτικό ρετάλι που χαρακτηρίζει δημοσίως «εξαθλιωμένο τεμπελχανά» τον Μάρξ και «ένα περίεργο, απροσδιόριστο ον από τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ» την Δέσποινα Κουτσούμπα ανέλαβε με αναρτήσεις του στο f/b να ρουφιανέψει (σε ποιόν άραγε;) τα ονόματα αγωνιστών δικηγόρων που παρέχουν νομική υποστήριξη σε όσους/ες υφίστανται κρατική καταστολή.

Και αφού αναφέρει τα ονόματα, τα τηλέφωνα και τις δραστηριότητες τριών γνωστών δικηγόρων -"δικηγόρους του κινήματος". τους χαρακτηρίζει- ζητάει απ’ τον ΔΣΑ να «αξιοποιήσει» τα «στοιχεία που συνέλεξαν οι εθελοντές της Ομάδας Τεκμηρίωσης της "Δημιουργίας"».
«Περιμένω από τον ΔΣΑ να τηρήσει την δεοντολογία (αν ενδιαφέρει κανέναν αυτή η... εντελώς "παλιομοδίτικη" έννοια) και από τον εισαγγελέα να διερευνήσει τη λειτουργική σχέση γνωστών δικηγόρων με τον αναρχικό χώρο καθώς κανείς απ' ό,τι ξέρω δεν αποποιήθηκε την ιδιότητα του "δικηγόρου του κινήματος".», γράφει χαρακτηριστικά ο σύγχρονος γερμανοτσολιάς.

Ανόητη φυσικά είναι η στοχοποίηση των γνωστών αγωνιστών απ’ αυτό το άθλιο υποκείμενο και δεν μπορεί να έχει κανένα αντίκρισμα η προτροπή του στον ΔΣΑ και στον εισαγγελέα να ενεργήσουν τα «δέοντα», (τι άραγε να φαντάζεται;).

Δεν έχουμε να προσθέσουμε τίποτα περισσότερο από την απάντηση που του έδωσε η Αλέκα Ζορμπαλά.

Αξίζει όμως να αναπαράγουμε ένα κειμενάκι του Κώστα Γρηγοριάδη που δημοσιεύτηκε στον «Ημεροδρόμο»

Όταν ο άνθρωπος γίνεται Τζήμερος

Κάποτε ήτανε δημοκράτες Βενιζελικοί και τους άρεσε να γίνονται κρεατομηχανές στις ορέξεις των μεγάλων συμμάχων μας.

Στον μεσοπόλεμο ετοίμαζαν τις μάζες για τον Μεταξά, ενώ μετά, στην κατοχή, δουλέψανε ως διερμηνείς στο… 2ο γραφείο της κομανταντούρ, και στον εμφύλιο πόλεμο πυροβολούσαν στα καφενεία κάνοντας παραγγελιές για τον βασιλιά τους .

Στα Μακρονήσια ντύθηκαν παπάδες και ευλογούσαν τα ρόπαλα των εσατζήδων.

Στη δεκαετία του ’50 αποστασιοποιήθηκαν απ” την πολιτική και έγιναν εργολάβοι με τα λεφτά της μαύρης αγοράς ξετινάζοντας στην ανοικοδόμηση την Αθήνα μέσω της αντιπαροχής, συμμετέχοντας στο όραμα του πρεσβύτερου Καραμανλή.

Το ’60 ανέλαβαν νέους ρόλους καβαλώντας τα τρίκυκλα του Γκοτζαμάνη.

Στη χούντα άφησαν τις εργολαβίες και αγοράσανε ταξί και μετά την πτώση της, σηκώνανε στα χέρια τον Καραμανλή κόβοντας την κορδέλα στο νέο έργο που λέγονταν… μεταπολίτευση.

Το ’80 ανακαλύψανε το σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ κι από τα λουστρίνι παπούτσια και τα λαμέ σακάκια φορέσανε ζιβάγκο κι άφησαν μουστάκι ως μέλη της κλαδικής.
Πουλούσαν “αντρισμό” κι επανάσταση διαβάζοντας την “Αυριανή” κρατώντας το φανάρι σε παράνομους έρωτες…

Πέρασε ο καιρός κι αλλάζανε το δέρμα τους όπως τα άλλαζε ο χαμαιλέοντας .

Πανηγυρίσανε για την ΟΝΕ και το ευρώ που το διαφημίζανε ως «με το ευρώ καλύτερα».
Στο τέλος, λίγο πριν πεθάνουνε, γιατί τα χρόνια πέρασαν και γεράσανε ασχημαίνοντας από το χαλασμένο μπότοξ γίνανε τελικά…Τζήμεροι.