Η κάθοδος των λύκων και η άνοδος της ακροδεξιάς

Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε μια πρωτόγονη φυλή που από μερικά χρόνια έχει εγκαταλείψει τις σπηλιές, και ζει σε έναν οικισμό δίπλα στο ποτάμι.
Ξαφνικά και εξαιτίας μια μεγάλης πυρκαγιάς που κατέκαψε ένα παρακείμενο βουνό, η περιοχή γέμισε από αγέλες λύκων που μετακινήθηκαν πεινασμένοι.
Η ενστικτώδης αντίδραση των κατοίκων του οικισμού μόλις αντίκρισαν τους υπέρτερους αριθμητικά πληθυσμούς των λύκων, ήταν να επιστρέψουν πίσω στις σπηλιές τους προκειμένου να προστατευθούν.

Με τον καιρό, το αφόρητο της ζωής στην σπηλιά, έσπρωξε τους πρώτους θαρραλέους να βγουν και να αντιμετωπίσουν τα θηρία. Ο αριθμός των γενναίων αυξανόταν συνεχώς, μέχρι που τελικά η φυλή της ιστορίας μας κατάφερε να εκδιώξει τα σαρκοβόρα και να επιστρέψει στον οικισμό της.
Η προοδευτική της πορεία είχε ανακοπεί, αλλά το οδυνηρό πισωγύρισμα αποδείχθηκε πρόσκαιρο και δε σηματοδότησε την οριστική διακοπή της.

Δεν πρόκειται παρά για ένα τυπικό παράδειγμα της καθοριστικής για την ανθρώπινη εξέλιξη αέναης εναλλαγής της ελπίδας και του φόβου στις ψυχές των ανθρώπων.
Κάπως έτσι θα μπορούσε να ερμηνευτεί και το πολιτικό φαινόμενο της ανόδου της ακροδεξιάς στην ευρώπη, σε μια προσπάθεια προσέγγισης του με ανθρωπολογικά ή ψυχολογικά κριτήρια.

Η ακροδεξιά ανεβαίνει γιατί έχουν κατέβει οι λύκοι του καπιταλισμού και έχουν σπείρει το φόβο στις κοινωνίες των ανθρώπων.
Στη δική μας περίπτωση δεν είναι η πυρκαγιά σε κάποιο παρακείμενο βουνό, αλλά η κατάρρευση του σοσιαλισμού παγκοσμίως, που τους έφερε να αλυχτούν πεινασμένοι εξω από τις πόρτες μας.
Αυτή έχει κάνει τόσο επιθετικούς τους θιασώτες του τέλους της ιστορίας , μιας και πιστεύουν πως πια παίζουν χωρίς αντίπαλο.

Αιφνιδιασμένες και τρομαγμένες οι κοινωνίες συντηριτικοποιούνται ενστικτωδώς, χάρη σε αυτή τη ψευδαίσθηση ασφάλειας που τους δίνει η επιστροφή σε οικείες καθότι γνώριμες από το εξιδανικευμένο, λόγω του απειλητικού παρόντος, παρελθόν τους ιδέες και αξίες.

Σύντομα όμως θα διαπιστώσουν, ότι εκεί δε μπορούν να βρούν παρά μόνο περισσότερο αίμα και δάκρυα.
Και τότε θα ξαναβγούν στο προσκήνιο της προόδου, συνεπείς με το παιχνίδι της εναλλαγής του φόβου με την ελπίδα.
Σε όσους τώρα πέφτει στενό το κάθισμα του θεατή της ιστορίας, δεν έχουν παρά να παρέμβουν σε αυτή όπως και όσο μπορούν.
Αρνούμενοι τη με όρους ελπίδας εκκλησιαστική προσέγγιση της πολιτικής.
Διώχνοντας παράλληλα και το φόβο, γιατί γνωρίζουν πως μόνο αυτός δε μπορεί να λειτουργήσει  ως αντίδοτο στο φόβο που προκαλεί την άνοδο της ακροδεξιάς.
Αποτρέπωντας το πισωγύρισμα.
Βγαίνοντας έξω και διώχνοντας τους λύκους.

Π.(αναγνώστης του blog)