Μας τρομάζει και μας προκαλεί δικαιολογημένα αποστροφή η ραγδαία άνοδος του ρατσισμού στη χώρα μας, αλλά θα ήταν χρήσιμο να αναλογιστούμε ποια είναι η έκταση του φαινομένου στις Ηνωμένες πολιτείες.
Οι αφροαμερικανοί αντιμετωπίζονται ως πολίτες και εργαζόμενοι 3ης κατηγορίας, ενώ μετρούν κάτι παραπάνω από έναν αιώνα περιθωριοποίησης και καταπιέσεων.
Με την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού τα τελευταία χρόνια, διαπιστώσαμε τη σκληρότητα της απουσίας κοινωνικού κράτους και των αποκλεισμών που αυτή επιφέρει, με τους ανάπηρους, τους καρκινοπαθείς ή τους άστεγους, να πετιούνται σε έναν ιδιότυπο οικονομιστικό καιάδα. Ας έχουμε όμως κατά νου ότι περίπου 60 εκ. Αμερικανοί πολίτες δεν έχουν εδώ και πολλά χρόνια πρόσβαση στο εθνικό σύστημα υγείας. Για να μη μιλήσουμε για τη ραγδαία αύξηση υποσιτιζόμενων και αστέγων, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε μια κοινωνία του 1/3.
Εσχάτως ανακαλύψαμε το σχολικό εκφοβισμό, όταν σε Αμερική και Αγγλία οι πρώτες καμπάνιες anti-bullying έγιναν πριν 25 χρόνια, ενώ σήμερα το φαινόμενο έχει πάρει διαστάσεις μάστιγας.
Λέξεις όπως μόλυνση του περιβάλλοντος και ανακύκλωση μπήκαν στη ζωή μας, μαζί με τη green υποκρισία των πολιτικών, μόλις τη δεκαετία του ’90. Ο Νίξον υποχρεώθηκε να παριστάνει τον ευαισθητοποιημένο ήδη από το 1970 που ίδρυσε την EPA(Enviromental Protection Agency), ενώ η πρώτη περιβαλλοντική οργάνωση ακτιβιστών (Sierra Club) εμφανίστηκε το 1892!
Μας προβληματίζει η διάχυση της βίας στην ελληνική κοινωνία, ωστόσο ακούμε σχεδόν απροβλημάτιστα και προσπερνάμε με όρους επικαιρότητας τις ειδήσεις για λουτρά αίματος σε σχολεία, πανεπιστήμια και κινηματογράφους, που σε εβδομαδιαία πλέον βάση φτάνουν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Παρακολουθούμε μάλλον αμήχανοι την επέλαση της υποκουλτούρας των μεσημεριανάδικων, των ριάλιτι και των κατασκευασμένων star μηδενικής καλλιτεχνικής αξίας που έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στον υποβιβασμό της κριτικής σκέψης, της αποχαύνωσης και της παθητικότητας του κόσμου. Δεν πρόκειται βέβαια παρά για κακέκτυπα τηλε-σκουπιδιών όπως ο Jerry Springer ή η Oprah Winfrey, καθώς και της ‘αυθεντικής’ showbiz του Hollywood και του MTV.
Όλα τα παραδείγματα και οι συγκρίσεις έχουν αναφορά στη Μέκκα του καπιταλισμού, ακριβώς για να αναδείξουν ότι όσο πιο ανεπτυγμένος (άρα και επιθετικός) είναι αυτός, τόσο πιο έντονες είναι και οι καταστροφικές του συνέπειες.
Η διαπλοκή, ο ρατσισμός, οι κοινωνικοί αποκλεισμοί, η λεηλασία του φυσικού πλούτου, η άσκηση βίας και ο εκφοβισμός του αδύναμου από τον ισχυρό, δεν είναι παρεκκλίσεις, αστοχίες ή παράπλευρες απώλειες μιας όλο και πιο φανερά άλλωστε επίπλαστης ευμάρειας.
Είναι δομικά και εγγενή χαρακτηριστικά του καπιταλιστικού συστήματος, και αποτελούν αναγκαίες συνθήκες για την ανάπτυξη και λειτουργία του.
Δε γίνεται λοιπόν να μας απασχολούν, να μας προβληματίζουν και να μας ανησυχούν όλα αυτά, χωρίς ταυτόχρονα να μας απασχολεί η συντριβή και το ξεπέρασμα του καπιταλισμού.
Άλλωστε όλες οι παραπάνω αναφορές δεν κάνουν άλλο απ’ το να φέρνουν κάποιες εικόνες από το μέλλον, που η ραγδαία επίθεση των κεφαλαιοκρατών καθώς και η εντατική από μέρους τους προσπάθεια αλλαγής των ταξικών συσχετισμών σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο, κάνουν να πλησιάζει με γοργούς ρυθμούς καταπάνω μας.
Ένα μέλλον την έλευση του οποίου δεν πρέπει απλώς να επιβραδύνουμε, αλλά καθολικά και αδιαπραγμάτευτα να αρνηθούμε.
Π.(αναγνώστης του blog)
Δημοσίευση σχολίου