Η Τουρκική «Δημοκρατία», ο ολοκληρωτισμός του ΑΚΡ και η χαοτική Μ. Ανατολή
«Πατρίς καημένη! Δεν τολμά κι αυτή να εξετάση πώς είναι. Ως μητέρα μας να μη την θεωρώμεν αλλά ως τάφον μας, — αφού ποτέ μειδίαμα δεν βλέπεις
παρά ‘ς τα χείλη των νεκρών, — αφού τα μοιρολόγια
και οι κλαυθμοί κ’ οι οδυρμοί ξεσχίζουν τον αέρα κι ακούοντ’ ακατάπαυστα, πλην δεν παρατηρούνται, —
αφού κατήντησε συρμός ο σπαραγμός της λύπης! Οι άνθρωποι μαραίνονται ταχύτερ’ από τ’ άνθη και τους πλακώνει θάνατος, πριν τους πλακώσει αρρώστια!»2
Αυτοί οι στίχοι του Σαίξπηρ, που λες κι έχουν γραφτεί για τη χώρα μου, δείχνουν πόσο δύσκολο είναι να μιλήσει κανείς για τη σημερινή Τουρκία… Με τα λόγια του Ν.Γ. Τσερνισέφσκι, «είναι ένα ταλαίπωρο έθνος, ένα έθνος σκλάβων από την κορυφή μέχρι τα νύχια», κι αυτή η φράση ταιριάζει απόλυτα στο σήμερα. Ο Ουλβί Αρί δεν έχει διόλου άδικο όταν λέει ότι «στην Τουρκία, η πιο πετυχημένη τέχνη είναι αυτή του μίμου» – επειδή κανείς δεν μιλάει! Ας είναι. Αν πρέπει να μιλήσουμε για το μέλλον της Τουρκίας, που θα διαμορφωθεί από το σήμερα, πρώτα θα πρέπει να θυμίσουμε αυτό που λέει ο Α. Γκράμσι όταν περιγράφει με έμφαση τη ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου