Με την οικονομική κρίση η Ελλάδα προσφέρθηκε από το εγχώριο πολιτικό σύστημα, στο πλαίσιο των διεθνών συμμαχιών του, ως «πειραματόζωο». Αντικείμενο του οικονομικού και κοινωνικού πειράματος που συνεχίζεται είναι η αποστέρηση ενός λαού από τις εργασιακές κατακτήσεις και τα δικαιώματα του, η αποστέρηση της δημόσιας περιουσίας του, η αποστέρηση κάθε ίχνους κοινωνικής πολιτικής και πρόνοιας.
Σήμερα, με αφορμή το προσφυγικό, οι ίδιοι «εταίροι» Φαίνεται να προωθούν ένα δεύτερο πείραμα. Τη μετατροπή της Ελλάδας σε μια ειδική ζώνη ανύπαρκτης εθνικής κυριαρχίας, που, εκτός από οικονομικό ενέχυρο, θα λειτουργεί και ως αποθήκη των «σωτήρων».
Οι δηλώσεις του Βέμπερ, του επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να επικαλείται την εθνική της κυριαρχία στο προσφυγικό, οι κινήσεις Γιούνκερ που έχουν να κάνουν είτε με συνδιαχείριση του Αιγαίου είτε με «απ’ έξω» κλείσιμο των ελληνικών συνόρων μέσω ΠΓΔΜ, τοποθετήσεις όπως του Βέλγου υπουργού μετατροπής της Αττικής σε στρατόπεδο συγκέντρωσης 400.000 προσφύγων, οι απειλές των Βρυξελλών με αφορμή τη Σένγκεν, δεν είναι απλά πράγματα. Πολύ περισσότερο που εκδηλώνονται σε μια Ε.Ε. εντός τη οποίας αναβιώνουν πρακτικές Μεσοπολέμου, με νομοθετήματα όπως αυτό της Δανίας...
Η Ε.Ε προφανώς δεν υπήρξε ποτέ για την Ελλάδα το «απάνεμο λιμάνι» των υποστηρικτών της. Μέχρι του σημείου, όμως, της μετατροπής της Ελλάδας σε «νησί Ελις», εκεί που οι Αμερικανοί στοίβαζαν 20 εκατομμύρια πρόσφυγες ως τα μέσα του 20ού αιώνα, υπάρχει απόσταση.
Δημοσίευση σχολίου