Ο Ν. Μπελογιάννης, μαζί με τους συντρόφους του παραμένουν το σύμβολο της ανιδιοτελούς θυσίας για την κοινωνική επανάσταση

Σαν σήμερα στις 15 Φλεβάρη 1952 ενώπιον του Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών, ξεκινάει η δεύτερη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη που μαζί με ακόμα 28 συντρόφους του  κατηγορούνται με τον Μεταξικό νόμο 375/1936 για «διενέργεια κατασκοπείας κατά των συμφερόντων του κράτους».

Ο Μπελογιάννης στην απολογία του αρνείται όλες τις κατηγορίες και εξαπολύει δριμύτατο κατηγορώ στο καθεστώς της εποχής. Η δίκη παίρνει τεράστια δημοσιότητα σε όλο τον κόσμο. (Απ' αυτή εμπνεύστηκε ο Πάμπλο Πικάσο το διάσημο σκίτσο του ανθρώπου με το γαρύφαλλο).

Η κυβέρνηση του Πλαστήρα κατακλύζεται από εκατοντάδες χιλιάδες τηλεγραφήματα (υπολογίζονται σε 250.000) απ’ όλο τον κόσμο –ανάμεσα σ’ αυτά όλων των γνωστών προσωπικοτήτων της εποχής όπως ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Πάμπλο Πικάσσο, ο Τσάρλι Τσάπλιν) που προσπαθούν να σώσουν από το θάνατο τον Ν. Μπελογιάννη.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η παρέμβαση υπέρ του Μπελογιάννη που έκανε ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, Σπυρίδων δηλώνοντας δημόσια: «Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».

Ολες αυτές οι παρεμβάσεις δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Η κυβέρνηση του Πλαστήρα, το παλάτι, το στρατιωτικό και παραστρατιωτικό κατεστημένο, τα «κεντροαριστερά» και τα «κεντροδεξιά» όργανα της αμερικανοδουλείας, εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη,  μαζί με τους συντρόφους του Δ. Μπάτση, Ν. Καλούμενο και Ηλία Αργυριάδη, την Κυριακή 30 Μάρτη 1952,  για έναν και μόνο λόγο: Επειδή ήταν κομμουνιστές.

Ο Ν. Μπελογιάννης, μαζί με τους συντρόφους του παραμένουν το σύμβολο της ανιδιοτελούς θυσίας για την κοινωνική επανάσταση. 
Ηταν οι τελευταίοι από την γενιά των ηρώων και ηρωίδων της εργατικής τάξης και του λαού της Ελλάδας που αντιμετώπισαν με επαναστατικό θάρρος το εκτελεστικό απόσπασμα των μοναρχοφασιστών, χωρίς ούτε στιγμή να λυγίσουν. 

Πλήρωσαν με την ζωή τους το ταξικό μίσος που έτρεφε σε όλους τους αγωνιστές, σε όλους τους επαναστάτες, το μετεμφυλιακό αστικό καθεστώς στην Ελλάδα.