Περί αστικής δικαιοσύνης με αφορμή την περίπτωση Χάινς Ρίχτερ

Γράφει ο mitsos175

 Όταν υπάρχει ένα σάπιο, άδικο σύστημα, τα προβλήματα δεν περιορίζονται μόνο στη βουλή. Η αστική "δικαιοσύνη" είναι ακόμα χειρότερη σε ορισμένες περιπτώσεις. Κι αυτή υπερασπίζεται την εκμετάλλευση, τους δυνατούς.

Συχνότατα έχουν αναφερθεί πολλοί σε προκλητικές αποφάσεις, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, αλλά και παλαιότερα. Τα δικαστήρια στην εποχή αμέσως μετά τον εμφύλιο και για πολλά χρόνια εκτελούσαν αθώους για πολιτικούς λόγους. Mε απόφαση δικαστηρίων στέλνονταν κομμουνιστές στην εξορία, με αποφάσεις δικαστηρίων "ξεπλένονταν" οι εγκληματίες δήμιοί τους.

Οι δικαστές έχουν άλλωστε καλή συνεργασία με τους πολιτικούς και οι τυχόν διαφωνίες δικαστικής εκτελεστικής εξουσίας αφορούν επιμέρους θέματα, όπως πχ τα προνόμια των ίδιων των δικαστικών.

Είναι βέβαια γνωστό ότι τις περισσότερες φορές τα ΜΑΤ επιτίθενται στους διαδηλωτές , ή συλλαμβάνονται αγωνιστές παρουσία εισαγγελέα. Οι όποιες θετικές για τους εργαζόμενους αποφάσεις, παίρνονται ΜΟΝΟ μετά από κινητοποιήσεις εργαζομένων, κινητοποιήσεις που τρομάζουν τους δυνάστες και που για να εκτονωθούν, χρησιμοποιείται το δικαστήριο. Όταν λοιπόν αποτυχαίνει η καταστολή των μπάτσων, επιστρατεύονται από το σύστημα οι δικαστές βγάζοντας αποφάσεις, οι οποίες είναι μεν "δίκαιες" για τους εργαζόμενους μέσα στα πλαίσια όμως του καπιταλισμού.

Έτσι πχ δολοφόνοι οδηγούνται τελικά στη φυλακή, όχι μόνο, επειδή υπάρχουν ατράνταχτα στοιχεία εναντίον τους, αλλά γιατί τα εγκλήματά τους εξόργισαν τον κόσμο (περίπτωση δολοφονίας Α. Γρηγορόπουλου).
Η Χρυσή Αυγή είναι ένα άλλο τρανταχτό παράδειγμα. Χρειάστηκε δυναμική κινητοποίηση της πλειοψηφίας, χρειάστηκε να υπάρχουν διαδηλώσεις, συγκρούσεις με την αστυνομία, πορείες, για να γίνουν τα αυτονόητα. Ο άδικα δολοφονημένος από τους ναζί Παύλος Φύσσας δεν ήταν το πρώτο θύμα των ρατσιστών. Τι έκανε η δικαιοσύνη για να προλάβει τη δολοφονία του; Τίποτα! Αντίθετα με σειρά αθωωτικών αποφάσεων αποθράσυνε το φασισμό.

Όπως ακριβώς με το δικαστήριο στην περίπτωση Χάινς Ρίχτερ. Το σκεπτικό ότι κρίνεται αντισυνταγματική η νομοθετική διαδικασία σύμφωνα με την οποία με αποφάσεις της Βουλής (νόμους και προεδρικά διατάγματα) αναγνωρίζονται ιστορικά η σύγχρονα γεγονότα ως εγκλήματα, επειδή υποκαθιστά τη δικαστική λειτουργία προκαλεί με την αθώωση της ναζιστικής προπαγάνδας, γιατί περί αυτού πρόκειται.
Και προκαλεί όχι τόσο για το σκεπτικό, αλλά γιατί αυτό το σκεπτικό δεν το εφαρμόζει σε κατάφωρη και προφανή παραβίαση του αστικού Συντάγματος, όπως είναι πχ η εφαρμογή του Μνημονίου, ή η αισχρότητα της νομοθετικής εξουσίας (βουλής) να αθωώνει κατηγορούμενους για σκάνδαλα πολιτικούς.

Πού είναι η δικαιοσύνη να πει ότι είναι αντισυνταγματικός ο νόμος περί ευθύνης υπουργών;
Πού είναι η δικαιοσύνη να δικάσει όσους βουλευτές, υπουργούς, αρχηγούς κομμάτων κατηγορούνται για σκάνδαλα; Φυσικά σε ένα οργανισμό δεν πρόκειται το ένα μέλος να χτυπήσει, να κάνει κακό στο άλλο. Γι αυτό, αν θέλουμε δικαιοσύνη, πρέπει να αγωνιστούμε, πρέπει να την απαιτήσουμε κι όχι να την περιμένουμε από δικαστήρια.

Μα δεν υπάρχουν δίκαιοι δικαστές; Θα ρωτήσετε. Ασφαλώς! Και έντιμοι και μορφωμένοι οι περισσότεροι. Όμως οι δικαστές δικάζουν σύμφωνα με το νόμο υπηρετώντας έτσι το γενικότερο σύστημα.
Όταν αυτό είναι άδικο, όταν ο νόμος είναι όπλο στα χέρια του εκμεταλλευτή, τι περιμένουμε και δεν ξεσηκωνόμαστε; .