Ο πόλεμος, ο φόβος (εδώ και αλλού) και οι «Λωλο – Στεφανήδες»
Τα μάθατε; Αν τυχόν οι Άγγλοι ψηφίσουν Brexit, ενδέχεται να ξεσπάσει στην Ευρώπη πόλεμος, πιθανότατα Παγκόσμιος. Το είπε ο πρωθυπουργός τους Ντέιβιντ Κάμερον, μνημονεύοντας μάλιστα πολεμικά ορόσημα της αγγλικής ιστορίας από τον 16ο, 18ο και 19ο αιώνα. Είδατε προπαγανδιστική «φρεσκάδα»;
Κρίμα που αυτή η βαρυσήμαντη τοποθέτηση δεν αρθρώθηκε με σάουντρακ το NoMore Heroes Anymore των Stranglers. Γιατί να χρειαστεί πάλι να ασκήσουν πολεμικά πατριωτικά καθήκοντα οι Βρετανοί; Ας ασκήσουν ένα πατριωτικό-εκλογικό. Να κρατήσουν τη χώρα τους στην ΕΕ. Να κρατήσουν «εσωτερικώς ειρηνική» την Ευρώπη, που -ποιος ξέρει- σε καμιά εκατοστή χρόνια ίσως σκεφτεί αν θα σταματήσει να σμπαραλιάζει χώρες όπως Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία …
Ω, ναι, Remain στην ΕΕ ή Τρίτος Παγκόσμιος. Μπροστά στον πολιτικό τιτάνα Ντέιβιντ Κάμερον ωχριά η δραματουργική ικανότητα του Καναδού σκηνοθέτη Τζέιμς Κάμερον, που έκανε ταινία τον Τιτανικό. Μέχρι και την επίθεση της ισπανικής ναυτικής αρμάδας εναντίον της Αγγλίας το 1588 θυμήθηκε ο άνθρωπος. Τι είπατε; «Ότι του φανεί ταυ λωλο-Στεφανή, αρκεί ένα Remain στην κάλπη να φανεί...»; Ε, όχι και να αμφισβητήσουμε την οξυδέρκεια του ανδρός. Δεν θα απειλήσουν, νομίζετε, οι Ισπανοί μια «απομονωμένη» Βρετανία, εάν η μπολσεβίκικη μοχθηρία των Podemos και της Ενωμένης Αριστερός «συνασπιστεί» με την αυτοπεποίθηση που τους διακατέχει, έπειτα από τις εφετινές επιτυχίες της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ σε βάρος των Άρσεναλ και Μάντσεστερ Σίτι, αντίστοιχα, στο Τσάμπιονς Λιγκ; Αίμα κι άμμος απέρχονται... Φαίνεται, λοιπόν, ότι η αμιγώς οικοδομική κινδυνολογία δεν επαρκεί για να εξασφαλίσει σίγουρη, άνετη επικράτηση του Remain.
Για σταθείτε, όμως... Ο Κάμερον δεν ήταν που προειδοποιούσε προ ολίγων μηνών την Κομισιόν ότι ο ίδιος θα απέφευγε να αναταχθεί στο Brexit, εάν η ΕΕ δεν ικανοποιούσε τις αξιώσεις του Λονδίνου; To Brexit, που τον Νοέμβριο ήταν έως και προτιμητέο, τώρα θα απειλούσε να «φέρει» νέα Βατερλό ή Τραφάλγκαρ; Αντί απάντησης, μία λέξη: Ξετσιπωσιά. Τηρούμενων των αναλογιών, τέτοια ξετσιπωσιά επιδεικνύουν κι εδώ (από το 2010-11) τμήματα του ημέτερου πολιτικού κόσμου, κάθε φορά που διαβαίνουν το Ρουβίκωνα και εντάσσονταν στο μνημονιακό μπλοκ.
Η «λογική» τους... τετράγωνη: Τα πράγματα άλλαξαν, διότι αλλάξαμε εμείς. Η ξετσιπωσιά είναι απαραίτητη, διότι προσδίδει -χωρίς χρονοτριβές- την κατηγορηματικότητα που χρειάζεται κάθε συστημική εκστρατεία εκφοβισμού. Η κατηγορηματικότητα μεγιστοποιεί τη δραματοποίηση, που καλείται να ακυρώσει κάθε λογική σκέψη, να την πνίξει μέσα στις θάλασσες των «ωχ ωχ» και των «λες να;». Για τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ η καλλιέργεια του φόβου είναι απολύτως απαραίτητη «τεχνική», σε μία εποχή κατά την οποία ο καπιταλισμός σπανιότατα -πλέον- τάζει και συνεχώς διατάζει, εκδίδοντας ειδοποιητήρια του τύπου «προσέξτε, υπάρχουν και χειρότερα από όσα έχετε ήδη βιώσει». Ειδοποιητήρια που γεννήθηκαν από ανακυκλωμένο χαρτί παλιών «κοινωνικών συμβολαίων» και, άχρηστων πλέον, εχεγγύων σιγουριάς, τουλάχιστον στις συνθήκες διαβίωσης της μεσαίας τάξης.
Είναι, βεβαίως, εντυπωσιακό να βλέπεις έναν «φλεγματικό» Βρετανό πρωθυπουργό να ξεπερνά κατά πολύ τις επιδόσεις της... Σοφίας Βούλτεψη, που κάποτε μας προειδοποιούσε ότι θα «πολεμούσαμε» μεταξύ μας, για να αρπάξουμε εγκαίρως χαρτιά υγείας, εάν δεν συνεχίζαμε να υπομένουμε μνημόνια. Εντυπωσιακό, αλλά όχι ανεξήγητο: Το πλήρωμα των μεγάλων καραβιών στις μεγάλες φουρτούνες θα φοβηθεί, αν φοβηθεί. Με τέτοιες «πρέπει» να το απειλήσεις. Ο φόβος για να θριαμβεύσει χρειάζεται «σοβαρούς», θεσμικούς «λωλό- Στεφανήδες» και ακροατήρια που, μέσα στην αγωνία τους, θα ξεχνούν να αναζητήσουν σχέσεις «αιτίου-αιτιατού».
Ημέτερο, εγχώριο παράδειγμα: Όταν ακόμη και μια ακαδημαϊκή νύξη του Πρ. Παυλόπουλου περί ανθρώπων και νομίσματος εκλαμβάνεται ως ... ευρω- παρεκτροπή, είναι φανερό πως στην ελληνική αποικία χρέους οι συνήθεις ιεροεξεταστές θα απαγορεύουν διαρκώς κάθε σοβαρή συζήτηση περί σχεδίου εξόδου από την Ευρωζώνη. Εν προκειμένω οι «λωλο-Στεφανήδες» φωστήρες ξέρουν και γεωγραφία... «Θέλετε να γίνουμε Βενεζουέλα;», διερωτώνται... Λες και ανήκε η Βενεζουέλα σε κάποια ευρύτερη νομισματική ένωση, από την οποία και αποχώρησε. Λες και η ελληνική οικονομία στηρίζεται στην παραγωγή πετρελαίου, από την πτώση της ημής του οποίου πλήττεται καίρια. Λες και όσα συμβαίνουν στη γειτονική -της Βενεζουέλας- Αργεντινή, όπου σε ελάχιστο χρόνο η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μάκρι «κατάφερε» να «πιστωθεί» δεκάδες χιλιάδες απολύσεις (και στον ιδιωτικό τομέα «φιλεδέδες» μας...) και ραγδαίες ανατιμήσεις ειδών λαϊκής κατανάλωσης, αλλά και να «γεμίσει» τους δρόμους με διαδηλωτές, δεν παραδίδουν μαθήματα διεθνώς «αντιπροσωπευτικότερα» από τις περιπτώσεις κρατών που -κακώς, κάκιστα- άφησαν την οικονομία τους να στηρίζεται σε έναν μόνο πυλώνα. Εν προκειμένω το πετρέλαιο.
Το ότι οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ στηρίζονται τόσο στο φόβο, διαμηνύει την ανεπάρκεια των «χαρτών» που διαθέτουν. Ο φόβος όμως για την ώρα κυριαρχεί, άρα η αδυναμία όλων ημών των «από την εδώ πλευρά του λόφου» είναι απείρως σοβαρότερη. Ας γελάμε με τις χοντράδες των «λωλο-Στεφανήδων», αρκεί να μην ξεχνάμε ότι δεν έχουμε καταφέρει να οχυρώσουμε τη διεισδυτικότητά τους. Γιατί; Μερικές «ψαγμένες» απαντήσεις θα μπορούσαν να αποτελέσουν καλή αρχή.
Δημοσίευση σχολίου