Γράφει ο mitsos175
Μικρή αξία έχουν τα όσα θα αναφέρουμε εμείς παρακάτω μπροστά σ' αυτά που ακούμε να μας λέει, στο ηχητικό που παραθέτουμε ο Αχμέτ Μουσταφά, μέλος του σωματείου των εργαζομένων στα σούπερ Μάρκετ του Μαρινόπουλου, που μαζί με 13.000 εργαζόμενους κινδυνεύει να μείνει άνεργος.
Το ηχητικό απόσπασμα είναι από την σημερινή ραδιοφωνική εκπομπή των Μπογιόπουλου - Κοττάκη και απ' αυτό πληροφορούμαστε ότι απ' το 2008, απ' το ξεκίνημα δηλαδή της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης 240.000 είναι τα λουκέτα που έχουν μπει σε μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις αφήνοντας στον δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους. Την ίδια στιγμή που οι αρκετοί ιδιοκτήτες "πτωχευμένων" υποτίθεται επιχειρήσεων, διαθέτουν πολυτελείς βίλες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ακούγεται ότι κάνουν μεταφορές περιουσιακών στοιχείων σε φορολογικούς παραδείσους.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση Μαρινόπουλου. Τo χρονικό διάστημα που πετάει στον δρόμο χιλιάδες εργαζόμενους απ' τις επιχειρήσεις του στο λιανεμπόριο, φέρεται να μεταφέρει τεράστια χρηματικά κεφάλαια σε funs στο Κατάρ, ενώ ταυτόχρονα αγοράζει δυο νέα εργοστάσια, για την φαρμακοβιαμηχανία που διαθέτει, ένα στην Αγγλία και ένα στον Καναδά.
Αξίζει επίσης να επισημάνουμε και τα παρακάτω:
Τι σόι ιδιωτική πρωτοβουλία είναι αυτή, που μια επιχείρηση χρειάζεται συνεχώς δάνεια από Τράπεζες; Γιατί ένα δάνειο μπορεί να το πάρει κάποιος επιχειρηματίας, όταν πρόκειται να κερδίσει από αυτό και να το αποπληρώσει, αλλά η συνεχιζόμενη εξάρτηση από Τράπεζες είναι λάθος. Τι στο διάολο γίνονται τα κέρδη, που πάει η Υπεραξία που βγάζουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, και που στίβονται σαν λεμονόκουπες όλο και περισσότερο; (Ρητορικές ερωτήσεις φυσικά)
Ο εκβιασμός προς τους εργαζόμενους, η έκκληση να βάλουν πλάτες οδηγεί ακριβώς τους υπαλλήλους στα αρνητικά αποτελέσματα που προσπαθούν να αποφύγουν. Κερδίσει ή χάσει το αφεντικό, ο εργαζόμενος θα δει μείωση μισθού, δικαιωμάτων, θα καταντήσει δούλος.
Ο Μαρινόπουλος ξέχασε κάτι βασικό: Οι 12.500 εργαζόμενοι, αν έπαιρναν τους μισθούς που τους χρωστάει, θα έπαιρναν τα δικά του προϊόντα. Έχασε τους καλύτερους του πελάτες, γιατί ο εργαζόμενος μόλις λήξει η δουλειά του, γίνεται καταναλωτής. Αλλά δεν είχαν χρήματα. Να κάνουμε λοιπόν ένα γενικό κανόνα: Κάθε φορά που μειώνεται μια σύνταξη, ένας μισθός ή απολύεται ένας υπάλληλος, δημόσιος ή ιδιωτικός (γι αυτά βέβαια φταίει η οικονομική πολιτική του κράτους) πέφτει το συνολικό ποσό των Πραγματικών χρημάτων που διατίθενται στην αγορά. Άρα μειώνεται σίγουρα η κερδοφορία. Ότι κι αν κάνουν οι επιχειρηματίες, καθώς τα κέρδη τους πηγαίνουν στις Τράπεζες, συνήθως του εξωτερικού.
Είναι χρήσιμο αλλά και κρίσιμο να δούμε κάθε φορά, αν πτώχευσε ο επιχειρηματίας ή η επιχείρηση. Γιατί στις ΑΕ, τις μεγάλες εταιρίες, άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Ο επιχειρηματίας γενικά μπορεί να είναι ακόμα πιο πλούσιος, όταν κλείσει μια εταιρία. Καπιταλισμός.
Τα συγκεκριμένα αφεντικά εφάρμοσαν κατά γράμμα τους κανόνες του νεοφιλελευθερισμού, όπως όλοι άλλωστε. Ο νεοφιλελευθερισμός όμως είναι αδυσώπητος κανιβαλισμός, αναπόφευκτα κάποιοι θα γίνουν το γεύμα κάποιων άλλων. Κερδισμένες στο τέλος θα είναι μόνο μερικές πολυεθνικές κι οι τοκογλύφοι, όλοι οι άλλοι θα φαγωθούν.
Κάθε φορά που απολύεται ή χάνει το μισθό του κάποιος, δεν μπορεί να αγοράσει. Διαφήμιση, προσφορές κλπ δεν έχουν κανένα νόημα, καθώς ισχύει το γνωστό από τα αρχαία χρόνια "ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος". Μοιραία λοιπόν για να υπάρξει ακόμα περισσότερο κέρδος έρχονται οι περικοπές στους εργαζόμενους, ώστε να μειωθεί το λειτουργικό κόστος. Στην ουσία όμως έτσι κάνεις τα πράγματα χειρότερα. Γιατί ούτε ο εργαζόμενος θα πάρει. Κι αν δεν πάρει αυτός που δουλεύει σε σένα, ποιός θα ψωνίσει ΟΕΟ; Νέες περικοπές λοιπόν, λιγότερα χρήματα, φαύλος κύκλος.
Δεν είναι ανόητοι οι επιχειρηματίες. Απλώς έτσι είναι η φύση του καπιταλισμού και δεν αλλάζει. Αυτό το σύστημα δεν παίρνει βελτίωση, αλλά μόνο ανατροπή.
Μικρή αξία έχουν τα όσα θα αναφέρουμε εμείς παρακάτω μπροστά σ' αυτά που ακούμε να μας λέει, στο ηχητικό που παραθέτουμε ο Αχμέτ Μουσταφά, μέλος του σωματείου των εργαζομένων στα σούπερ Μάρκετ του Μαρινόπουλου, που μαζί με 13.000 εργαζόμενους κινδυνεύει να μείνει άνεργος.
Το ηχητικό απόσπασμα είναι από την σημερινή ραδιοφωνική εκπομπή των Μπογιόπουλου - Κοττάκη και απ' αυτό πληροφορούμαστε ότι απ' το 2008, απ' το ξεκίνημα δηλαδή της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης 240.000 είναι τα λουκέτα που έχουν μπει σε μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις αφήνοντας στον δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους. Την ίδια στιγμή που οι αρκετοί ιδιοκτήτες "πτωχευμένων" υποτίθεται επιχειρήσεων, διαθέτουν πολυτελείς βίλες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ακούγεται ότι κάνουν μεταφορές περιουσιακών στοιχείων σε φορολογικούς παραδείσους.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση Μαρινόπουλου. Τo χρονικό διάστημα που πετάει στον δρόμο χιλιάδες εργαζόμενους απ' τις επιχειρήσεις του στο λιανεμπόριο, φέρεται να μεταφέρει τεράστια χρηματικά κεφάλαια σε funs στο Κατάρ, ενώ ταυτόχρονα αγοράζει δυο νέα εργοστάσια, για την φαρμακοβιαμηχανία που διαθέτει, ένα στην Αγγλία και ένα στον Καναδά.
Αξίζει επίσης να επισημάνουμε και τα παρακάτω:
Τι σόι ιδιωτική πρωτοβουλία είναι αυτή, που μια επιχείρηση χρειάζεται συνεχώς δάνεια από Τράπεζες; Γιατί ένα δάνειο μπορεί να το πάρει κάποιος επιχειρηματίας, όταν πρόκειται να κερδίσει από αυτό και να το αποπληρώσει, αλλά η συνεχιζόμενη εξάρτηση από Τράπεζες είναι λάθος. Τι στο διάολο γίνονται τα κέρδη, που πάει η Υπεραξία που βγάζουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, και που στίβονται σαν λεμονόκουπες όλο και περισσότερο; (Ρητορικές ερωτήσεις φυσικά)
Ο εκβιασμός προς τους εργαζόμενους, η έκκληση να βάλουν πλάτες οδηγεί ακριβώς τους υπαλλήλους στα αρνητικά αποτελέσματα που προσπαθούν να αποφύγουν. Κερδίσει ή χάσει το αφεντικό, ο εργαζόμενος θα δει μείωση μισθού, δικαιωμάτων, θα καταντήσει δούλος.
Ο Μαρινόπουλος ξέχασε κάτι βασικό: Οι 12.500 εργαζόμενοι, αν έπαιρναν τους μισθούς που τους χρωστάει, θα έπαιρναν τα δικά του προϊόντα. Έχασε τους καλύτερους του πελάτες, γιατί ο εργαζόμενος μόλις λήξει η δουλειά του, γίνεται καταναλωτής. Αλλά δεν είχαν χρήματα. Να κάνουμε λοιπόν ένα γενικό κανόνα: Κάθε φορά που μειώνεται μια σύνταξη, ένας μισθός ή απολύεται ένας υπάλληλος, δημόσιος ή ιδιωτικός (γι αυτά βέβαια φταίει η οικονομική πολιτική του κράτους) πέφτει το συνολικό ποσό των Πραγματικών χρημάτων που διατίθενται στην αγορά. Άρα μειώνεται σίγουρα η κερδοφορία. Ότι κι αν κάνουν οι επιχειρηματίες, καθώς τα κέρδη τους πηγαίνουν στις Τράπεζες, συνήθως του εξωτερικού.
Είναι χρήσιμο αλλά και κρίσιμο να δούμε κάθε φορά, αν πτώχευσε ο επιχειρηματίας ή η επιχείρηση. Γιατί στις ΑΕ, τις μεγάλες εταιρίες, άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Ο επιχειρηματίας γενικά μπορεί να είναι ακόμα πιο πλούσιος, όταν κλείσει μια εταιρία. Καπιταλισμός.
Τα συγκεκριμένα αφεντικά εφάρμοσαν κατά γράμμα τους κανόνες του νεοφιλελευθερισμού, όπως όλοι άλλωστε. Ο νεοφιλελευθερισμός όμως είναι αδυσώπητος κανιβαλισμός, αναπόφευκτα κάποιοι θα γίνουν το γεύμα κάποιων άλλων. Κερδισμένες στο τέλος θα είναι μόνο μερικές πολυεθνικές κι οι τοκογλύφοι, όλοι οι άλλοι θα φαγωθούν.
Κάθε φορά που απολύεται ή χάνει το μισθό του κάποιος, δεν μπορεί να αγοράσει. Διαφήμιση, προσφορές κλπ δεν έχουν κανένα νόημα, καθώς ισχύει το γνωστό από τα αρχαία χρόνια "ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος". Μοιραία λοιπόν για να υπάρξει ακόμα περισσότερο κέρδος έρχονται οι περικοπές στους εργαζόμενους, ώστε να μειωθεί το λειτουργικό κόστος. Στην ουσία όμως έτσι κάνεις τα πράγματα χειρότερα. Γιατί ούτε ο εργαζόμενος θα πάρει. Κι αν δεν πάρει αυτός που δουλεύει σε σένα, ποιός θα ψωνίσει ΟΕΟ; Νέες περικοπές λοιπόν, λιγότερα χρήματα, φαύλος κύκλος.
Δεν είναι ανόητοι οι επιχειρηματίες. Απλώς έτσι είναι η φύση του καπιταλισμού και δεν αλλάζει. Αυτό το σύστημα δεν παίρνει βελτίωση, αλλά μόνο ανατροπή.
Δημοσίευση σχολίου