Πίσω από τις θριαμβολογίες της κυβέρνησης και τις υποκριτικές διακηρύξεις για «κανονικότητα» στα σχολεία, κρύβεται η γκρίζα πραγματικότητα της συρρίκνωσης της δημόσιας εκπαίδευσης και ειδικότερα της Τεχνικής που διαχρονικά προορίζεται για τα παιδιά «ενός κατώτερου θεού». Όσα συμβαίνουν παίρνουν διαστάσεις σκανδάλου, αφού με πρόσχημα τη μη συμπλήρωση του προβλεπόμενου αριθμού μαθητών για κάθε τμήμα - και μάλιστα πριν ολοκληρωθούν και οι μεταγραφές- τομείς συρρικνώνονται, δεκάδες τμήματα ειδικοτήτων και γενικής παιδείας καταργούνται, ενώ τα περιφερειακά σχολεία – και όχι μόνο- βρίσκονται μπροστά στον κίνδυνο να κλείσουν. Το δήθεν οξύμωρο σχήμα είναι ότι οι καταργήσεις γίνονται με τη βούλα των Διευθύνσεων και Περιφερειών που κατοικοεδρεύουν πρώην συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ που, όσο ήταν στην αντιπολίτευση, διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους με τέτοια μέτρα.
Μόνο στην Αττική έκλεισαν τουλάχιστον 60 τμήματα ειδικοτήτων στη Γ’ καο Δ’ τάξη. Η επαρχία κινδυνεύει να βρεθεί από εκπαιδευτική άποψη στη δεκαετία του 1960. Σε αγροτικές περιοχές με διάσπαρτα χωριά και με χιλιομετρικές αποστάσεις 80 και 100 χιλιομέτρων που διαμορφώνουν απαγορευτικές συνθήκες για τη μετακίνηση των μαθητών σε σχολεία του κέντρου, αλλά και από νησί σε νησί. Στα Δωδεκάνησα έκλεισαν 14 τμήματα, ενώ καταργούνται και τομείς! Για αυτό και για την επικείμενη «μεταρρύθμιση» με το διετές Γενικό Λύκειο που θα οδηγήσει στο μαζικό κλείσιμο, προβλέπεται τηλεεκπαίδευση!
Η έννοια της μόρφωσης για αυτούς που παίρνουν αυτές τις αποφάσεις είναι μόνο αριθμοί! Χαρακτηριστική η καταγγελία της ΕΛΜΕ Πειραιά για τον περιφερειακό διευθυντή: « … σε μια αποστροφή του λόγου του … ομολόγησε και το εξής: "σας κλείνω τομείς στη Β', γιατί του χρόνου θα μου ζητάτε να σας εγκρίνω ειδικότητες στη Γ' με 2 και 3 παιδιά"! Τα κλείνω δηλαδή προληπτικά, για το καλό σας! Κι ας είναι το κοντινότερο ΕΠΑΛ στα 80 χιλιόμετρα»!
Αυτή η πολιτική ορθώνει νέους ταξικούς φραγμούς στο δικαίωμα των μαθητών για σπουδές την ίδια ώρα που η φτώχεια αυξάνει τη μαθητική διαρροή και οδηγεί τους μαθητές σε ευκαιριακές δουλειές χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα. Η «ελεύθερη» επιλογή του μαθητή θα είναι η εγκατάλειψη ή τα ακριβοπληρομένα ιδιωτικά ΙΕΚ και ΚΕΚ που ξεφυτρώνουν και στην επαρχία.
Επειδή το συνταγματικό δικαίωμα των μαθητών μας να επιλέγουν τους τομείς που τους ενδιαφέρουν είναι αναφαίρετο απαιτείται η ανάκληση κάθε απόφασης για κλείσιμο ειδικοτήτων και τμημάτων. Σωστά η εκπαιδευτική κοινότητα προβάλλει το αίτημα: Να µην επιτρέψουμε η μόρφωση των παιδιών µας και τα δικαιώµατά µας να µπουν στον κόφτη Κυβέρνησης – Ε.Ε. – ∆ΝΤ.
Μόνο που η υπεράσπιση των μορφωτικών δικαιωμάτων και της περιουσίας του ελληνικού λαού που είναι τα σχολεία και ο πανάκριβος εξοπλισμός τους, δεν είναι υπόθεση μόνο των εκπαιδευτικών, αλλά γενικότερα των εργαζομένων.
* Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης», αρθρογράφος στο «ΕΘΝΟΣ» και μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά.
Δημοσίευση σχολίου