«Όσοι βρίζουν τα μέλη και τα στελέχη της ΟΠΛΑ πρέπει να ξέρουν ότι ήταν ό,τι το πιο αγνό έβγαλε το επαναστατικό κίνημα».
Κώστας Κάππος προλογίζοντας το βιβλίο του Ηλία Παπαδημητρίου «Απάντηση»
Η ΟΠΛΑ δεν είναι απλώς παρεξηγημένη, είναι δαιμονοποιημένη. Ακροβατεί ανάμεσα στην Αντίσταση και τον Εμφύλιο. Ιστορικά το ενδιαφέρον που παρουσιάζει είναι τεράστιο, καθώς, πέρα από τις όποιες απόψεις για την πολιτική του ΚΚΕ, αποτελεί γνήσια έκφραση ενός μαζικού αντιστασιακού κινήματος που προσπαθεί να περιφρουρήσει τον εαυτό του. Είναι η ακραία έκφραση της νομιμότητας της Αντίστασης απέναντι στην Κατοχή, φαινόμενο που απαντάται σε πολλά ευρωπαϊκά αντιστασιακά κινήματα.
Τις ομάδες της ΟΠΛΑ στην Αθήνα στελέχωναν τα δυναμικότερα στοιχεία των οργανώσεων του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, στη συντριπτική τους πλειοψηφία εκπρόσωποι της ΕΑΜικής γενιάς. Τα όποια συμπεράσματα για την ΟΠΛΑ δεν πρέπει να διατυπώνονται εκτός πλαισίου, δηλαδή χωρίς να λαμβάνεται υπόψη πως η βία της εποχής ήταν καταστασιακή. Η βία της αριστεράς δεν προκύπτει εν κενώ, αλλά απαντά σε μια οργανωμένη και θεσμοποιημένη εκστρατεία εξόντωσης της.
Απόσπασμα από συνέντευξη του ιστορικού - συγγραφέα Ιάσονα Χανδρινού με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του: "Το τιμωρό χέρι του Λαού: Η δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στην κατεχόμενη πρωτεύουσα 1942-1944".
Για την δράση και τους αγωνιστές που στελέχωσαν την Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών (Ο.Π.Λ.Α.) υπάρχει ελάχιστη βιβλιογραφία, απ’ την οποία μπορείς να αντλήσεις αξιόπιστα στοιχεία γ’ αυτή την οργάνωση.
Και το εντυπωσιακό είναι ότι η ΟΠΛΑ δέχεται πυρά απ’ όλες τις πλευρές! Προσπερνάμε τους αστούς ιστορικούς και τις αναφορές που κάνει ο τροτσκιστής (λίγο πριν πεθάνει παρουσιαζόταν φιλοαναρχικός) Αγις Στίνας στο βιβλίο του «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ». (Αυτός έφτασε στο σημείο να κατηγορεί το ΕΑΜ σαν «εθνικιστικό κίνημα», να στρέφεται ενάντια στον ένοπλο αγώνα του ΕΛΑΣ γιατί «καλλιεργούσε μίσος ενάντια στους στρατιώτες των στρατευμάτων κατοχής» και με τις ενέργειες του «έδινε να περιθώρια να προβαίνουν σε αντίποινα στον άμαχο πληθυσμό» ενώ στον εμφύλιο κράτησε ίδιες αποστάσεις μεταξύ ΔΣΕ και Εθνικό Στρατού.
Είναι δυνατόν, όμως, ένα ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ, ένας αγωνιστής με πολύχρονη διαδρομή στο κομμουνιστικό κίνημα, που βρέθηκε σε ανώτατες καθοδηγητικές θέσεις του ΚΚΕ, (κατοχικός γραμματέας της ηρωικής Κ.Ο.Α αλλά και πολιτικός επίτροπος του Γενικού Αρχηγείου του Δ.Σ.Ε στα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου, για δεκαετίες μέλος του Π.Γ της Κ.Ε του ΚΚΕ) ο Βασίλης Μπαρτζιώτας, να εκδίδει βιβλίο – («Κάτω από τις σημαίες του Λαϊκού Στρατού - Ελληνες μόνιμοι αξιωματικοί στις τάξεις του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού - ΕΛΑΣ», Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή 1984), που ουσιαστικά «έριξε νερό στο μύλο της αντίδρασης» για να χρησιμοποιήσω μια παλαιοκομμουνιστική έκφραση- σε όσους αστούς και όχι μόνο, έχουν βάλει στόχο να συκοφαντήσουν τον ηρωικό αγώνα της Ο.Π.Λ.Α και των αγωνιστών που την στελέχωναν;
Δεν είναι τυχαίο ότι το απόσπασμα απ’ το βιβλίο που αναφέραμε στο οποίο κάνει αναφορά ότι η δημιουργία της Ο.Π.Λ.Α από το ΚΚΕ ήταν λάθος γιατί «μας έφερε περισσότερη ζημιά παρά όφελος», έχουν γίνει καραμέλα σε κάποιους αντιδραστικούς ιστορικούς σαν τον αμερικανοσπούδατο Ν. Μαραντζίδη του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
Ας παραθέσουμε ένα μέρος από το σκεπτικό του Β. Μπαρτζιώτα: «Οι οργανώσεις αυτού του είδους, όταν έχουν κάθετη καθοδήγηση και δε βρίσκονται κάτω από τον καθημερινό έλεγχο των τοπικών κομματικών οργανώσεων, πάντα κλείνουν το μεγάλο κίνδυνο των υπερβολών, που γίνονται είτε από χρεοκοπημένα αταξικά στοιχεία, είτε πολλές φορές από πράχτορες των καταχτητών, των Γερμανών και των ίδιων των Εγγλέζων, όπως έγινε με την ΟΠΛΑ. Να γιατί δεν έπρεπε να γίνει η ΟΠΛΑ. Η δημιουργία της ήταν λάθος».
Εντελώς ατεκμηρίωτος και απόλυτα προβληματικός, για να μην γράψω προβοκατόρικος ο ισχυρισμός του Β. Μπαρτζιώτα. (Είναι αλήθεια ότι υπήρξαν 5-6 μέλη της ΟΠΛΑ που απ' τα βασανιστήρια στην Ειδική Ασφάλεια "έσπασαν" και κατέληξαν ταγματασφαλίτες. Mάλιστα δυο απ' αυτούς -όπως αναφέρει ο Ι. Χανδρινός στο βιβλίο του- έφτασαν στο σημείο να γίνουν "κουκουλοφόροι" και να καρφώνουν πρώην συντρόφους τους στα αιματηρά μπλόκα σε Δουργούτι και Κοκκινιά. Αυτό όμως δεν σημαίνει τίποτα. Πόλεμος υπήρχε και τέτοια φαινόμενα είναι αναμενόμενα. Ο Μανιαδάκης είχε κατορθώσει να φτιάξει δεύτερη χαφιέδικη Κ.Ε του ΚΚΕ, ενώ πολλοί εξόριστοι αγωνιστές έχουν κατονομάσει πρώην συντρόφους τους οι οποίοι υπήρξαν "δηλωσίες", σαν τους σκληρότερους βασανιστές στους τόπους εξορίας. Από την άλλη έχουμε αξιωματικούς του αστικού στρατού που πέρασαν με το μέρος του ΕΛΑΣ και πολέμησαν γενναία πρώην συναδέλφους τους που επέλεξαν να στελεχώσουν τα Τάγματα Ασφαλείας.
Και στην τελική, επειδή υπήρξαν λιποτάκτες του ΔΣΕ που πέρασαν στον Εθνικό στρατό και στράφηκαν εναντίον των πρώην συντρόφων τους θα καταδικάσουμε την δημιουργία του ΔΣΕ; Από κανένα ιστορικό στοιχείο δεν προκύπτει ότι η ΟΠΛΑ διαβρώθηκε έστω και στο ελάχιστο από πράκτορες των Γερμανών ή των Εγγλέζων. Επομένως είναι εντελώς αβάσιμη η κριτική που ασκεί ο Μπαρτζιώτας στην ΟΠΛΑ. Ασε που είναι ο ίδιος που επέλεξε τα στελέχη της ΟΠΛΑ Αθήνας. Οπως είναι και το ίδιο άτομο που από ένθερμος υπερασπιστής του Ν. Ζαχαριάδη μετά την "αποκαθήλωσή" του έγινε επικριτικός απέναντι στον πρώην γγ του ΚΚΕ).
Δεν θα άξιζε να αναφερθούμε καν σ’ αυτή την άποψη, αν ήταν εντελώς προσωπική, και θα αναφέρουμε παρακάτω τι εννοούμε. (Να διευκρινίσουμε πάντως ότι αυτή η θέση δεν εκφράζει επίσημα το ΚΚΕ, που σε δημοσιεύματα του Ριζοσπάστη» κάνει λόγο για «ηρωικό αγώνα της ΟΠΛΑ» ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι οι απόψεις αυτές συνάντησαν αντίδραση και από στελέχη του ΚΚΕ. Κραυγαλέα περίπτωση το βιβλίο που ακολούθησε του ιστορικού Δημήτρη Καϊλα, παλαίμαχου κομμουνιστή με διαδρομή από την ΟΚΝΕ μέχρι μαχητής του ΔΣΕ, «Κάτω από τις σημαίες του Λαϊκού Στρατού», (από τις Εκδόσεις Σ.Ε το 2005) το οποίο κάνει λόγο ότι η ΟΠΛΑ «συκοφαντήθηκε πολύ κι από πολλούς» αναφέροντας τις υπηρεσίες που πρόσφερε «στις οργανώσεις αντίστασης στις πόλεις, στους αγωνιζόμενους πατριώτες, με το ξεκαθάρισμα των πόλεων από τον εσμό των προδοτών. Πολλά από αυτά τα καθάρματα ήταν φανεροί προδότες, αλλά υπήρχαν πολλοί που έκαναν τη δουλειά του προδότη πολύ συνωμοτικά..»).
Από εκεί έμαθα για μια εμβληματική μορφή του κομμουνιστικού κινήματος. Για το στέλεχος της ΟΠΛΑ Θεσσαλονίκης, Ακίνδυνο Αλβανό. (το συνωμοτικό του όνομα ήταν «Γιώργης»), ο οποίος καταγόταν απ’ το χωριό μου. Την Αγία Παρασκευή, Λέσβου. Τα έχασα. Δεκαετίες μέλος του ΚΚΕ και αγνοούσα εντελώς την αγωνιστική διαδρομή αυτού του ήρωα. Εχω κάνει ατελείωτες συζητήσεις –πάντα με ενδιέφερε η ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος- και κανένα στέλεχος του ΚΚΕ δεν μου είχε αναφέρει το παραμικρό γι’ αυτόν.
Όταν διάβασα την «απολογία» του στο στρατοδικείο Θεσσαλονίκης –που ουσιαστικά ήταν μια καταγγελία του μονορχοφασιστικού καθεστώτος και των ξένων προστατών του- πραγματικά συγκλονίστηκα.
Ο μαχητής Αλβανός Ακίνδυνος δεν είχε βλέψεις να σώσει την ψυχή του. Θυσιάστηκε χωρίς να περιμένει καμιά ανταμοιβή, προκειμένου να κερδίσει την «αιώνια ζωή», τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαν κάποιοι άλλοι να συνδιαλέγουν. Εδιωξε περήφανα τον παπά που ήρθε να τους εξομολογήσει, λέγοντας του ότι θα έπρεπε να πάει στους δημίους του να το κάνει αυτό και να βοηθήσει στον τερματισμό των εκτελέσεων, αν ήθελε.
Σωστά το είπε. Αν ήθελε … Γιατί η επίσημη εκκλησία δεν ασχολούταν με τόσο λεπτά ζητήματα τότε …
Αυτό ήταν το μεγαλείο του Αλβανού Ακίνδυνου, ενός πραγματικού άντρα με παράστημα, ενός ολοκληρωμένου Επαναστάτη, τον οποίο κανείς, τουλάχιστον σήμερα, δε θα μπορούσε να κατηγορήσει για τίποτα, χωρίς να χρειαστεί να υποκριθεί. Δίκαια θα μπορούσε να τοποθετηθεί δίπλα στον ΑΡΗ και τον ΤΣΕ. Ενας μικρός Τσε που δεν δικαιώθηκε ποτέ, γιατί νικήθηκε το αντάρτικο. Και η ιστορία, που γράφεται πάντα από τους κινητές … θάφτηκε!
Από το βιβλίο που αναφέραμε.
Οταν, λοιπόν διάβασα το βιβλίο του Τ. Κατσαρού και ειδικά το "κατηγορώ" απέναντι στον μοναρχοφασισμό, το πάθος με το οποίο υπεράσπισε τα ιδανικά του και την παλικαριά που έδειξε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα (Δείτε εδώ), θέριεψε το ενδιαφέρον μου και για την ιστορία της ΟΠΛΑ αλλά και για τον ήρωα πατριώτη μου που υπήρξε στέλεχος της.
Με το που βρέθηκα στο νησί μου ένα από τα πρώτα πράγματα που έκαναν ήταν να επικοινωνήσω με τον γραμματέα –και πρώην σύντροφο και φίλο μου- της Νομαρχιακής Επιτροπής Λέσβου του ΚΚΕ, Δεν είχε ιδέα για το θέμα που του μιλούσα (Τουλάχιστον έτσι μου είπε). Απλώς μου χάρισε ένα βιβλίο που έχει εκδώσει η τοπική εφημερίδα του ΚΚΕ «Νέο Εμπρός» και έχει τίτλο «Δημοκρατικός Στρατός Λέσβου. Συνοπτική Ιστορία – Μαρτυρολόγιο-Τόποι Μαρτυρίου», που όπως ήταν αναμενόμενο δεν αναφέρει κάτι σχετικό για τον Ακίνδυνο Αλβανό.
Ατελέσφορη ήταν και η επαφή που είχα με κάποιους μακρινούς συγγενείς του.
Στην πορεία και στην συζήτηση που είχα με στελέχη του ΚΚΕ διαπίστωσα ότι είχαν μια επιφυλακτικότητα να μιλήσουν γι' αυτό ο ιστορικό θέμα και σε κάποια στιγμή κατέληξα ότι είχε δίκιο ο Περικλής Κοροβέσης όταν έγραφε στην "Εφημερίδα των Συντακτών" ότι "η ΟΠΛΑ εγκαταλείφθηκε, και από το ίδιο το ΚΚΕ ελάχιστες είναι οι αναφορές σε αυτήν. Και ποτέ δεν πήρε τη θέση της δίπλα στον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ".
Αλήθεια ποια μπορεί να είναι η εξήγηση σ' αυτό; Μήπως έχει δίκιο ο Δημήτρης Κουφοντίνας που προλογίζοντας το βιβλίο του Τ. Κατσαρου σημειώνει: "Η ιστοριογραφία της επίσημης Αριστεράς, που επιλέγει να παραδώσει στη λήθη τη δράση αγωνιστών όπως ο Ακίνδυνος Αλβανός, ο Χαράλαμπος Νικολαϊδης, ο Ιορδάνης Σαπουντζόγλου. Θεωρώ ότι αυτή η στάση της εξηγείται από την εξάντληση του ιστορικού, επαναστατικού κύκλου της τριτοδιεθνιστικής Αριστεράς, που κωδικοποιείται στη μεταστροφή της στο ζήτημα του ρόλου της βίας (ορθότερα: της δίκαιης λαϊκής αντιβίας) στην Ιστορία";
1. Η περίοδος της επτάμηνης περίπου πυκνής δράσης του αντάρτικου στην πόλη της Θεσσαλονίκης εκείνα τα χρόνια της φωτιάς και της μπαρούτης (Οκτώβριος 1946 - Απρίλιος 1947) ήταν μία από τις σημαντικές στιγμές του ταξικού πολέμου στην Ελλάδα.
Η οργάνωση ένοπλης πάλης στην πόλη υλοποιούσα την απόφαση της δεύτερης Ολομέλειας του Φεβρουαρίου του 1946, για συνδυασμό πολιτικής και στρατιωτικής δράσης. Ήδη από το 1945 είχαν δημιουργηθεί, αυθόρμητα αρχικά, ένοπλες ομάδες αυτοάμυνας απέναντι στην άγρια τρομοκρατία ενός αντικομουνιστικά συγκροτημένου κράτους, που την ασκούσε μέσα από τη χωροφυλακή και τις παρακρατικές συμμορίες πρώην συνεργατών των Γερμανών. Το σκοπό της οργάνωσης περιέγραψαν θαρραλέα μπροστά στους στρατοδίκες δήμιους τους οι ίδιοι οι αιχμάλωτοι αγωνιστές: να χτυπήσει «με τα ίδια μέσα αυτούς που δολοφόνησαν αγωνιστές, που τρομοκράτησαν το λαό, να βάλει φρένο στη δολοφονική τρομοκρατική πολιτική τους».
2. Η απάντηση της «Δικαιοσύνης» του καθεστώτος, της ίδιας που «δίκασε» και άφησε ελεύθερους τους δωσίλογους υπουργούς και πρώην υπουργούς. ήταν συντριπτική.
Το έκτακτο στρατοδικείο δεν εφάρμοσε νόμους, δεν αντιστοίχισε ποινές με αδικήματα. Σε εκείνη την παρωδία δίκης, έστειλε με συνοπτικές διαδικασίες 37 αγωνιστές στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Την Ευθυμία Πατσιά, που άφησε ορφανό το μικρό παιδί της, αλλά αντιμετώπισε το θάνατο με το αντάρτικο τραγούδι στα χείλη. Τον καθηγητή Τηλέμαχο Βασδέκη, γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να κλείσουν το στόμα ενός καλού δάσκαλου. Το 17χρονο μόλις βοσκόπουλο, τον Ευκράτη Ψύλλο, για να του κλέψουν τη ζωή που δεν έζησε. Τόσους και τόσους. Εκείνη την περίοδο τα έκτακτα στρατοδικεία εξέδωσαν πάνω από δέκα χιλιάδες θανατικές καταδίκες, εξόντωσαν τον ανθό μιας αγωνιστικής γενιάς Ήταν μια κανονική γενοκτονία,
3. Άλλη μια φορά στην Ιστορία, σε μια μικρή χώρα παίχτηκε το μεγάλο στοίχημα.
Ισχυροί του κόσμου (η παρακμασμένη βρετανική αυτοκρατορία και η αναδυόμενη δύναμη των ΗΠΑ), μαζί με τους ισχυρούς της χώρας (οι οποίοι ένωσαν εύκολα το πολιτικό προσωπικό τους. με τους Λαϊκούς και Φιλελεύθερους να ξεχνούν το Διχασμό χρόνων) επιβεβαίωσαν άλλη μια φορά την αναπόδραστη αλήθεια. Οι κυρίαρχοι θα εμποδίσουν με όλα τα μέσα, με όλη την άγρια βία που διαθέτουν την κοινωνική αλλαγή, θα κόψουν βίαια τον ειρηνικό δρόμο ενός λαού που θέλει να γίνει νοικοκύρης στο σπίτι του.
4. Η επίσημη ιστοριογραφία, που κάνει πολιτική χρήση της Ιστορίας προς όφελος των νικητών, έχει στήσει ένα ολόκληρο ιδεολογικό οικοδόμημα διαστρέβλωσης εκείνης της περιόδου. Ειδικότερα, στρεβλώνει συσκοτίζει και αποσιωπά την πραγματική δράση του αντάρτικου στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Αλλά το ίδιο κάνει τελικά και η ιστοριογραφία της επίσημης Αριστεράς, που επιλέγει να παραδώσει στη λήθη τη δράση αγωνιστών όπως ο Ακίνδυνος Αλβανός, ο Χαράλαμπος Νικολαϊδης, ο Ιορδάνης Σαπουντζόγλου. Θεωρώ ότι αυτή η στάση της εξηγείται από την εξάντληση του ιστορικού, επαναστατικού κύκλου της τριτοδιεθνιστικής Αριστεράς, που κωδικοποιείται στη μεταστροφή της στο ζήτημα του ρόλου της βίας (ορθότερα: της δίκαιης λαϊκής αντιβίας) στην Ιστορία.
5. Ο Ένγκελς, αυτοί οι προφήτες της χειραφέτησης, ήταν κατηγορηματικοί ως προς τον βίαιο χαρακτήρα του δρόμου προς την επαναστατική μετατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας. Δεν απέκλειαν βέβαια σε κάποια μικρή χώρα, ως εξαίρεση, να πραγματοποιηθεί ειρηνικά το πέρασμα στην αταξική κοινωνία, το συναρτούσαν όμως απολύτως με την ανάπτυξη γενικευμένων εξεγερτικών διαδικασιών στην πλειονότητα των κεντρικών καπιταλιστικών χωρών.
Το 1956, το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ ανήγαγε αυτή την «υποσημείωση» σε γενικό κανόνα. Η επιλογή τώρα ήταν αποκλειστικά ο ειρηνικός δρόμος, στα πλαίσια της «ειρηνικής συνύπαρξης». Αυτό σήμαινε την ουσιαστική στρατηγική μεταστροφή της τριτοδιεθνιστικής Αριστεράς. Από δύναμη που αμφισβητούσε τα ίδια τα θεμέλια του καθεστώτος, τώρα προσανατολίζεται στον θεσμικό δρόμο και αναζητά συμμαχίες και συμβόλαια με τις κυρίαρχες τάξεις. Ιδρυτική πράξη για την Ελλάδα αυτής της μεταστροφής αποτέλεσε, λίγο μετά το 20ο Συνέδριο του Κ.Κ.Σ.Ε., η Έκτη Ολομέλεια που αποκήρυξε την προσφυγή στα όπλα του Δ.Σ.Ε. ως τυχοδιωκτική πράξη.
6. Από το κομβικό σημείο του 1956 μέχρι σήμερα, οι διάφοροι σχηματισμοί της επίσημης Αριστεράς μπορεί να διατηρούν λίγο πολύ τα παλιά σύμβολα και την ανατρεπτική ρητορική, ωστόσο, αυτά αποδεικνύονται απλώς άδειο κέλυφος. Οι περιβόητες «αντικειμενικές συνθήκες», όχι για την Επανάσταση, αλλά ούτε καν για δυναμικό αγώνα, δεν ωρίμασαν ποτέ. Ούτε στη δικτατορία. Ούτε στη σημερινή συστημική κρίση.
Όλα αυτά τα χρόνια, οι κομματικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες επεμβαίνουν πολύ
περιορισμένα στο πεδίο της κοινωνικής σύγκρουσης και αναδιπλώνονται αμέσως λειτουργώντας ως αποσβεστήρας των κοινωνικών δονήσεων, προσφέροντας τη συναίνεση τους στη σταθεροποίηση του καθεστώτος.
7. Για τις γραφειοκρατικές ηγεσίες της επίσημης, της θεσμικής Αριστεράς, ολόκληρη η ιστορία των δυναμικών συγκρούσεων, η Ιστορία ως κοινωνική σύγκρουση που κορυφώνεται σε ταξικό πόλεμο είναι «ενοχλητική». Δεν πρέπει να μελετηθεί για να βγουν τα απαραίτητα διδάγματα, δεν πρέπει να αναφέρεται καν, και έτσι ολόκληρες περίοδοι των μαχητικών αγώνων αποσιωπούνται, στρεβλώνονται, κολοβώνονται. Εκείνη η ιστορία γίνεται ανεπίσημη, υπόγεια, μεταδίδεται προφορικά. Ενώ κομμάτια της ολόκληρα χάνονται αναντικατάστατα μαζί με τους φορείς τους. Τότε χρειάζεται η προσπάθεια ερευνητών όπως ο Τάσος Κατσαρός μήπως την αποκαταστήσουν, αναζητώντας την σε ντοκουμέντα, σε επίσημα κρατικά έγγραφα, στο στόμα κυρίως όσων επέζησαν από τη γενοκτονία. Για να καλυφθεί το κενό της μνήμης, να γεφυρωθεί η υπόσταση της νέας γενιάς από τη γενιά που τότε πάλεψε, μάτωσε και μπορεί να μην διαφέντεψε την ιστορία αλλά αναμετρήθηκε μαζί της και νίκησε ηθικά. Βιβλία όπως αυτό συντελούν στην ανάδειξη μιας πλευράς της λαϊκής κουλτούρας αντίστασης, συμβάλουν έτσι στη δημιουργία ενός γενικότερου αγωνιστικού υποστρώματος, ενός ιστορικού εδάφους για να γειωθούν οι νέοι αγωνιστές, να διδαχτούν από τα λάθη του παρελθόντος, για να αναπτύξουν το πολύμορφο εκείνο ανατρεπτικό κίνημα που αντιστοιχεί στις σημερινές συνθήκες, για να χαράξουν τον δικό τους μοναδικό δρόμο προς την κοινωνική απελευθέρωση.
Δημήτρης Κουφοντίνας
Ιούνης 2011
Παροδικά θα παραθέτουμε ιστορικό υλικό για την ΟΠΛΑ
Εδώ δείτε την εισαγωγή από το βιβλίο "Μια απόφαση μάχομαι μέχρι το τέλος" καθώς και τις παραπομπές όλων των αναρτήσεων που έχουμε κάνει για την ΟΠΛΑ
Δημοσίευση σχολίου