Αν τούτος ο κόσμος έγινε κάποτε μια στάλα καλύτερος, αυτό το χρωστάμε σ' αυτούς που «δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις». Σε κείνους που το μπόι τους ψήλωσε πότερο από το ανάστημα τους, όταν το ''εμείς'' μπήκε μπροστά από το ''εγώ''… Το οφείλουμε σε κείνους που προτίμησαν να πεθάνουν όρθιοι, παρά να ζήσουν γονατιστοί.
Και βρέθηκαν πολλοί απ' αυτούς στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβρη του'73.
Κι αν κάποιοι στην πορεία λοξοδρόμησαν, αν κάποιοι ξεπούλησαν αγώνες και συνειδήσεις και εξαγόρασαν κυβερνητικούς θώκους, δεν είναι οι περισσότεροι. Είναι και κείνοι που κράτησαν σταθερή ρότα, άγνωστοι, αφανείς αντιήρωες, που έντιμα πορεύονται και που το σύνθημα τους ''ψωμί παιδεία ελευθερία'' ακόμα παραμένει γι αυτούς αίτημα μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες τους.
Κι αν το κορμί γέρασε, η ψυχή παραμένει νέα, το μυαλό καθαρό. Μαζί τους θα βαδίζουμε στους διαρκείς αγώνες που έχουμε μπροστά μας προσπαθώντας ''το αίμα το χυμένο να εξοφλήσουμε''...
Δημοσίευση σχολίου