Του Γ. Γ.
«Οι δίκες των βασανιστών της Χούντας διεξήχθησαν πριν από 36 χρόνια, έναν χρόνο δηλαδή μετά την πτώση της χούντας, σε Αθήνα, Πάτρα και Χαλκίδα, με τους περισσότερους κατηγορουμένους να πέφτουν "στα μαλακά" και μερικούς να αθωώνονται. Μεταξύ των αθωωθέντων και οι -γνωστοί από πολλές καταγγελίες βασανισθέντων- αστυνόμοι Ευάγγελος Μάλλιος και Πέτρος Μπάμπαλης, που έπεσαν νεκροί λίγο αργότερα - ο πρώτος τον Δεκέμβριο του 1976 από τα όπλα της οργάνωσης "17 Νοέμβρη" και ο δεύτερος τον Ιανουάριο του 1979 από τα όπλα της οργάνωσης "Ιούνης '78"», αναφέραμε σε περασμένη ανάρτησή μας που τιτλοφορούσαμε «Ελληνική Δικαιοσύνη: "Χρυσές" σελίδες μιας πολύ αμαρτωλής ιστορίας».
Η εκτίμηση όμως αυτή του ΚΚΕ δεν πρέπει να συμβάδιζε με τα αισθήματα που προκλήθηκαν στον ελληνικό λαό με την γνωστοποίηση της εκτέλεσης του χουντικού αρχιβασανιστή. Αλλωστε ήταν σχετικά πρόσφατα όσα είχαν δει την δημοσιότητα για τα απάνθρωπα βασανιστήρια που είχαν γίνει στην ΕΣΑ και στην Ασφάλεια από τους διεστραμμένους μπάτσους – βασανιστές που μάλλον χαροποίησε τον κόσμο η εκτέλεση του Μπάμπαλη. Αλλωστε όπως αναφέραμε σε άλλο κείμενο μας: Η κοινωνική οργή για την ατιμωρησία των βασανιστών εκφράζεται με μια σειρά συνθημάτων, όπως «Οι φασίστες στο Γουδί», «Δίκες λαϊκές για τους βασανιστές», «Φόλα στο σκύλο της ΕΣΑ», «Ο λαός δεν ξεχνά, τους φασίστες τους κρεμά», κλπ,
Η προκήρυξη της «Ομάδας Ιούνης ‘78» που ανέλαβε την ευθύνη της εκτέλεσης αυτού του καθάρματος –την αντιγράφουμε από τον τρίτο τόπο της σειράς «ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ»- είναι ξεκάθαρη για τους λόγους που αυτή η οργάνωση προχώρησε σ’ αυτή την ενέργεια:
ΓΙΑΤΙ ΕΚΤΕΛΕΣΑΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑΛΗ
Ήτανε από τους αρχηγούς των δυνάμεων καταστολής και επικεφαλής των καταδιωκτικών μηχανισμών της Ασφάλειας στη χουντική περίοδο. Με ιδιαίτερη λύσσα προσπάθησε να χτυπήσει τους αγωνιστές της αντίστασης ενάντια στη χούντα και το καθεστώς πού την είχε δημιουργήσει.
Ήτανε υπεύθυνος για την άγρια ασφαλίτικη τρομοκρατία. Ήτανε υπεύθυνος για τα φοβερά βασανιστήρια χιλιάδων και χιλιάδων ατόμων. Ήτανε υπεύθυνος για την καταστροφή της υγείας και της ζωής πολλών εκατοντάδων αγωνιστών και όχι μόνον αυτών, αλλά και όσων έτυχε, για οποιοδήποτε λόγο, να βρεθούν στα χέρια των ασφαλιτών. Ήτανε υπεύθυνος για την «ανάδειξη» πολλών εκατοντάδων χαφιέδων σε επίλεκτους βασανιστές, που και σήμερα συνεχίζουν τη δράση τους και που όλο και περισσότερο γίνονται απαραίτητα στηρίγματα της κρατικής εξουσίας των αφεντικών. Ήτανε από τους υπεύθυνους της εκστρατείας των δολοφονιών, που εξαπέλυσε η Ασφάλεια μετά το Νοέμβρη του 1973, που είχε σαν αποτέλεσμα πολλές δεκάδες νεκρούς - που τους παρουσίασαν για «αυτοκτονημένους» - και που σήμερα φαίνεται ότι όλα τα επίσημα κόμματα τους ξέχασαν. Ήτανε ακόμα υπεύθυνος για βασανισμούς και εκβιασμούς, με αποκλειστικό σκοπό να αρπάξει διάφορα χρηματικά ποσά από τους συγγενείς των θυμάτων.
Το καθεστώς της καπιταλιστικής εξουσίας και αστικής κυριαρχίας, είχε φροντίσει από τα πριν να προετοιμάσει το στέλεχος του, τον Μπάμπαλη, για το πέρασμα στη «δημοκρατία». Διάλεξε γι' αυτόν, και ο Μπάμπαλης πιστά τον ακολούθησε, ένα άλλο τρόπο δράσης, πού να ταιριάζει καλύτερα με τη «δημοκρατία» και να εξυπηρετεί το ίδιο καλά τις ανάγκες και τις επιδιώξεις του καθεστώτος.
Έτσι ο Μπάμπαλης δε διατήρησε το επίσημο πόστο του στην Ασφάλεια, αλλά ανέλαβε την οργάνωση και την εκπαίδευση του «ανεπίσημου» μηχανισμού τρομοκρατίας του καθεστώτος, πάντα σε στενή εξάρτηση και συνεργασία με την επίσημη Ασφάλεια. Δε συνέχισε ο ίδιος τα βασανιστήρια κρατουμένων, αλλά έγινε το πρότυπο για μίμηση στους καινούριους βασανιστές, που συνεχίζουν να εφαρμόζουν αυτή την τακτική σ' όλα τα αστυνομικά τμήματα της χώρας και σε διάφορες στρατιωτικές μονάδες.
Οι περιπτώσεις που γίνονται γνωστές, όπως αυτές του Βιδάλη, τον Κοσμίδη και άλλων, καθώς και των διάφορων «υπόπτων» που "πιέζονται να ομολογήσουν", είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι της πραγματικότητας. Δε συμμετείχε ο Μπάμπαλης στις ανοικτές και επίσημες τρομοκρατικές δραστηριότητες της αστυνομίας, που είναι αστυνόμευση κάθε λαϊκής κινητοποίησης και εκδήλωσης — τρομοκράτηση απεργών και προστασία απεργοσπαστών και αφεντικών — επιθέσεις με κάθε είδους όπλα ενάντια σε διαδηλωτές, δολοφονίες και τραυματισμοί διαδηλωτών — αυθαίρετα σπασίματα γραφείων οργανώσεων και τραμπούκικες έφοδοι σε σπίτια αγωνιστών, εκβιαστικά και τρομοκρατικά μπλόκα σε δρόμους, σε αυτοκίνητα, σε δημόσια κέντρα, αυθαίρετες και τραμπούκικες συλλήψεις, κακοποιήσεις και βασανιστήρια κρατουμένων, δικαστικές σκευωρίες ενάντια σε αγωνιστές, αλλά και σε καθέναν που γίνεται ενοχλητικός, ψυχρές δολοφονίες σε καουμπόικο στιλ και τέλος όλοι οι καθημερινοί εκβιασμοί.
Οργάνωσε όμως ο Μπάμπαλης φασιστικές ομάδες και ήτανε από τους υπεύθυνους για τις «ανεπίσημες» τρομοκρατικές ενέργειες της Ασφάλειας, πού είναι: οι επιθέσεις ενάντια σε διάφορα μέλη πολιτικών οργανώσεων (ξυλοδαρμοί, απειλές, απόπειρες απαγωγής), η δράση των φασιστικών ομάδων πού ο ίδιος οργάνωσε, η αποστολή με το ταχυδρομείο εκρηκτικών υλών σε διάφορα πρόσωπα και οργανώσεις και κυριότερα η εγκληματική ενέργεια της έκρηξης βόμβας μέσα στον κινηματογράφο Έλλη την ώρα της προβολής με σκοπό να σκοτώσει τους τυχαίους θεατές.
Δεν άρπαξε χρήματα με καινούριους εκβιασμούς, αλλά είχε εξασφαλίσει, χάρη στην πείρα του σαν εγκληματίας ασφαλίτης και χάρη στη δραστηριότητα του, τη χρηματική ενίσχυση πολλών αφεντικών-επιχειρηματιών. Τα αφεντικά τον αμείβανε και τον χρηματοδοτούσανε γενναιόδωρα, μέχρι την τελευταία του ώρα, με πολλή χαρά τους και με σιγουριά για την επένδυση τους. Φυσικά χρησιμοποιήσανε πάντα γι' αυτό το σκοπό τους ληστευμένους μισθούς των εργαζομένων στις επιχειρήσεις τους.
Όπως στη διάρκεια της δικτατορίας και της χούντας, έτσι και μετά από αυτήν, σε περίοδο δημοκρατίας και κοινοβουλίου, Ο Μπάμπαλης ήτανε το άλλο σκέλος του δίδυμου, Μάλλιος-Μπάμπαλης, δηλαδή ένα από τα σημαντικά στελέχη των μηχανισμών τρομοκρατίας του καθεστώτος, μηχανισμών που είναι απαραίτητοι για το καθεστώς της καπιταλιστικής εξουσίας, είτε αυτό χρησιμοποιεί τη δικτατορία και τη χούντα, είτε εξυπηρετείται από τη δημοκρατία και τον αστικό κοινοβουλευτισμό.
Ας θρηνήσει το καθεστώς της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, ας θρηνήσουν τα αφεντικά και τα όργανα τους για την εξόντωση του Μπάμπαλη, όπως θρηνήσανε και για τον άλλο εκλεκτό εκπρόσωπο και όργανο τους, το Μάλλιο.
Ο Μπάμπαλης παρόλο πού φοβότανε συνέχεια, ήτανε πάντα προκλητικός. Κουβαλούσε συνέχεια μαζί του και επιδεικτικά το όπλο του. Είχε οργανώσει χαφιέδικη άμυνα γύρω του, κάποιοι γείτονες και κάποιοι καταστηματάρχες της περιοχής, αστυνόμευαν και κατασκόπευαν τους κατοίκους της περιοχής και αναφέρανε κάθε κίνηση και πληροφορία στο αφεντικό τους, τον Μπάμπαλη. Συχνά επίσης, επίσημοι χαφιέδες και ασφαλίτικα αμάξια ελέγχανε την περιοχή του σπιτιού του. Όλα αυτά δεν μπόρεσαν να προφυλάξουν τον Μπάμπαλη, από τη δίκαιη και απαραίτητη εξόντωση του.
Μέχρι πότε η βία και η τρομοκρατία των αφεντικών θα ονομάζεται δικαιοσύνη;
Μετά τις 24.7.74, για να μπορέσει ο Μπάμπαλης να συνεχίσει τη δραστηριότητα του σα στέλεχος των μηχανισμών τρομοκρατίας του καθεστώτος (όπως όλοι οι όμοιοι του και οι συνεργάτες του) έπρεπε να εκτονωθεί και να κουκουλωθεί το μίσος και η λαϊκή αγανάκτηση εναντίον του.
Αυτή την εκτόνωση του μίσους και της λαϊκής αγανάκτησης καθώς και τη βαθμιαία αλλά γρήγορη αποκατάσταση του Μπάμπαλη και όλων των βασανιστών, τα ανέλαβε και τα πραγματοποίησε η λεγόμενη ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Σ' αυτό της το έργο είχε τη βοήθεια και τη συμπαράσταση όλων των επίσημων κομμάτων, που μας «πείσανε», για μια ολόκληρη περίοδο, για τη δήθεν ανεξαρτησία της δικαιοσύνης.
Η πραγματική λοιπόν αστική δικαιοσύνη, η δικαστική δηλαδή εξουσία του καθεστώτος, αφού μας ταλαιπώρησε όλους με το γελοίο και λυπηρό θέαμα εκατοντάδων στημένων δικών, αφού μας μπούχτισε με τις δίκες-φάρσες και με τις δικολαβίες της, αφού μας εξόργισε με την «ανεξαρτησία» της και αφού μας αποστόμωσε με τη θρασύτητα και τη χυδαιότητα της, κατάφερε στο τέλος να οδηγήσει σε πραγματικό θρίαμβο τόσο τη νομιμότητα (την αστική), όσο και τη δικαιοσύνη (την καθεστωτική). Αυτή η επιχείρηση της αστικής δικαιοσύνης ήτανε πραγματικός θρίαμβος για το καθεστώς, γιατί όχι μόνο κατάφερε να κατοχυρώσει την ομαλή συνέχιση του καθεστώτος από τη δικτατορία στη δημοκρατία, αλλά κατάφερε κιόλας, με νομικίστικους τρόπους, να απαλλάξει από κάθε ευθύνη εκατοντάδες και εκατοντάδες βασανιστές (και όχι μόνον αυτούς), ενώ όλοι μας αφήναμε να περάσει το νέο αυτό έγκλημα σε βάρος μας ΑΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΤΑ, καθηλωμένοι και ξεγελασμένοι όπως ήμασταν από τις αυταπάτες μας περί δημοκρατίας και ανεξάρτητης δικαιοσύνης.
Είναι μεγάλη η ευθύνη των επίσημων κομμάτων πού άφησαν να παιχτεί, και να εξακολουθεί και σήμερα να παίζεται, αυτό το παιχνίδι σε βάρος μας, της δήθεν ανεξάρτητης δικαιοσύνης. Και ας προσέξουν πριν πουν ότι η ενέργεια της εκτέλεσης του Μπάμπαλη είναι δήθεν «προβοκάτσια» πού σκοπεύει στην «αποσταθεροποίηση της δημοκρατίας». Γιατί τότε θα τους απαντήσουμε ότι αυτό σημαίνει, πως αυτά τα κόμματα φροντίζουν για τη σταθερότητα αυτής της δημοκρατίας, αυτού του καθεστώτος, αυτής δηλαδή της καθημερινής εκμετάλλευσης, καταπίεσης, βίας και τρομοκρατίας ενάντια στο προλεταριάτο, ενώ οι λαϊκές και επαναστατικές δυνάμεις φυσικά και προσπαθούν να μη σταθεροποιηθεί ποτέ ένα τέτοιο καθεστώς πάνω στις πλάτες τους.
Και ας μη βγάζουν στη φόρα τη συνταγή του «συσχετισμού των δυνάμεων πού είναι σε βάρος του κινήματος», γιατί τότε θα θυμηθούμε ότι ποτέ μέχρι σήμερα δε μας είπαν το αντίθετο, θα τους απαντήσουμε ότι οι λαϊκές δυνάμεις έχουν πια αρχίσει να θέλουν να πάψουν να είναι μόνιμα στην ουρά των εξελίξεων, και να ακολουθούν συνέχεια τους πολιτικαντισμούς των λογής-λογής «εκπροσώπων». Έχουν αρχίσει να φτιάχνουν τις δυνάμεις τους, τις δικές τους δυνάμεις, πού είναι οι μόνες πού μπορούν να καλυτερέψουν, μέσα από συγκεκριμένους αγώνες σύγκρουσης, τη σχέση δύναμης με το καθεστώς και τα όργανα του. Έχουν αρχίσει να ενεργούν και να σκέφτονται με κριτήρια, όχι τις θελήσεις, τις ορέξεις, τις φοβέρες και τους εκβιασμούς των αφεντικών και του κράτους τους, αλλά με κριτήρια τα δικά τους συμφέροντα και επιδιώξεις. Και είναι ξεκάθαρο ότι για να δυναμώσουν και για να αυξηθούν οι λαϊκές και οι επαναστατικές δυνάμεις πού προωθούν τη σύγκρουση με το καθεστώς, πρέπει να κατακτήσουν αυτό το δυνάμωμα τους μέσα από συγκεκριμένους αγώνες, πρέπει αναγκαστικά να συγκρουστούν έμπρακτα με το καθεστώς και τα όργανα του, πού με κάθε τρόπο θέλουν και επιδιώκουν να τις κρατάνε μόνιμα αδύναμες και υποταγμένες.
Διασώζοντας, όμως, με αυτό τον τρόπο, τον Μπάμπαλη και όλους τους βασανιστές η «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» αποκαλύφτηκε οριστικά ποια είναι.
Είναι ένας από τους βασικότερους μηχανισμούς της καπιταλιστικής εξουσίας, γιατί της εξασφαλίζει την ομαλή συνέχιση, παρά τις επιφανειακές πολιτικές μεταβολές. Είναι ένα συγκεκριμένο και αποτελεσματικό ιδεολογικό όπλο στα χέρια του καθεστώτος, γιατί στα όνομα της νομιμότητας μπορεί και διαπράττει συνέχεια μικρά και μεγάλα εγκλήματα, που είναι απαραίτητα για να διασφαλίζεται η εξουσία των αφεντικών.
Είναι η ίδια «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» και οι ίδιοι "λειτουργοί" της που τον καιρό της χούντας ευλογούσαν τα εγκλήματα των βασανιστών και καταδικάζανε τα θύματα και τους αντιπάλους της χούντας με αυτή τη «δικαιοσύνη» και με αυτούς τους «λειτουργούς της», που σήμερα, αφού απαλλάξανε νομικά τους βασανιστές, εξακολουθούν να καταδικάζουν καθημερινά και να στέλνουν στις φυλακές του αστικού κράτους, τους αγωνιστές και όσους προλετάριους έχουν την κακή τύχη να πέσουν στα χέρια της.
Είναι η ίδια «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» και οι ίδιοι οι «λειτουργοί της» που και τότε και σήμερα δίνουν το νομικό ντύσιμο στις πιο άθλιες σκευωρίες της αστυνομίας και στις πιο μεγάλες αγριότητες του καθεστώτος.
Αυτήν λοιπόν την «ανεξάρτητη δικαιοσύνη», που είναι η αστική δικαιοσύνη, αυτήν τη νομιμότητα που είναι η νομική έκφραση της εξουσίας των αφεντικών και αυτά τα όργανα καταπίεσης και τρομοκρατίας, που λέγονται υπηρέτες ή λειτουργοί των θεσμών του καθεστώτος, μέσα στους οποίους τα βασανιστήρια και οι βασανιστές έχουν πολύ σημαντική θέση, οι λαϊκές και οι επαναστατικές δυνάμεις θα τα αντιμετωπίσουν σαν αυτά που είναι, σαν ταξικούς εχθρούς δηλαδή, που πρέπει και να αποκαλυφτούν και να χτυπηθούν άμεσα, συγκεκριμένα, και όπως χτες.
Έτσι λοιπόν εμείς, μια ομάδα αγωνιστών, ένα κομμάτι των δυνάμεων του λαϊκού και επαναστατικού κινήματος της χώρας μας αποφασίσαμε την εκτέλεση του Πέτρου Μπάμπαλη:
- γιατί ήτανε ο γνωστός βασανιστής αστυνόμος της Ασφάλειας και έπρεπε να πληρώσει για τα αμέτρητα εγκλήματα του
- γιατί εξακολούθησε, και μετά την εγκληματική του δράση σαν βασανιστής, να είναι ένα σημαντικό όργανο και συνειδητό στέλεχος των «ανεπίσημων» μηχανισμών καταστολής και τρομοκρατίας του καθεστώτος ενάντια στους προλετάριους, και
- γιατί στο πρόσωπο του και στη δράση του εκφραζότανε μια συγκεκριμένη και «αντιπροσωπευτική λειτουργία» του συστήματος της καπιταλιστικής εξουσίας, βίας και αυθαιρεσίας.
Και αυτή η «αντιπροσωπευτική λειτουργία» είναι μία πολύ συγκεκριμένη και συνεχής πρακτική, απαραίτητη για να διατηρείται η εκμετάλλευση και η καταπίεση, και δεν είναι ένας αφηρημένος «θεσμός». Και αυτή την πρακτική βίας και αυθαιρεσίας θα την αντιμετωπίσουμε και θα την πολεμήσουμε με συγκεκριμένους και συνεχείς αγώνες, και όχι με αφηρημένες διακηρύξεις και διαμαρτυρίες, που όπως έχει φανεί όχι μόνο δεν ωφελούν σε τίποτα, αλλά και αποπροσανατολίζουν, καθησυχάζουν και αποδυναμώνουν κάθε διάθεση και θέληση για αγώνα.
Η εξόντωση του εχθρού του λαϊκού και επαναστατικού κινήματος Πέτρου Μπάμπαλη, ήτανε μια σοβαρή και απαραίτητη πολιτική ενέργεια. Δεν είναι όμως και καθοριστική, με την έννοια κάποιου σταθμού στην εξέλιξη του κινήματος. Είναι απλά και μόνο μια «στιγμή» στη διάρκεια και την εξέλιξη του ταξικού πολέμου στην Ελλάδα. Είναι μια «στιγμή», όπως υπήρξαν και άλλες «στιγμές» πριν απ' αυτήν και θα υπάρξουν και άλλες, πολύ περισσότερες, μετά από αυτή. Ήτανε μια «στιγμή» του αγώνα, όπως τέτοιες «στιγμές» ήτανε οι εκατοντάδες άλλες βίαιες ενέργειες λαϊκής αντίστασης που με αυθόρμητο και με οργανωμένο τρόπο, οι λαϊκές και επαναστατικές δυνάμεις αντιτάχθηκαν ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία και τα όργανα της (χτύπημα απεργοσπαστών - μαχητικές συγκρούσεις στους δρόμους - δυναμικές κινητοποιήσεις για κοινωνικά προβλήματα - κάψιμο αμερικάνικων αυτοκινήτων - χτύπημα αμερικάνικων στόχων - βίαιες αντικαπιταλιστικές ενέργειες).
Η εξέλιξη, η όξυνση και το ανέβασμα του ταξικού αγώνα είναι συνδυασμός όλων αυτών των «στιγμών», είναι συνδυασμός όλων των ενεργειών και όλων των διαδικασιών πού προωθούν έμπρακτα τη ρήξη και τη σύγκρουση με το καθεστώς, που μαζί με τη μόνιμη και όλο και περισσότερη δραστηριότητα για την οργάνωση των λαϊκών και επαναστατικών δυνάμεων, θα εξασφαλίζει τη συνέχεια και την ανάπτυξη του αγώνα, παρά τα χτυπήματα του αντιπάλου, θα βελτιώνει τη σχέση δύναμης επειδή θα δυναμώνει τις δικές μας δυνάμεις, θα βοηθάει να γίνεται ο ταξικός αγώνας όλο και πιο ενιαίος, συνειδητός και αποτελεσματικός.
Όπως ο Πέτρος Μπάμπαλης, έτσι και όλα τα όργανα και οι συνένοχοι της κρατικής τρομοκρατίας και της καθημερινής βίας και αυθαιρεσίας ενάντια στους προλετάριους, είναι υπεύθυνοι για τα εγκλήματα τους απέναντι στο λαϊκό κίνημα.
Μέχρι πότε η κρατική βία και τρομοκρατία των αφεντικών και των οργάνων τους, θα ονομάζεται «δικαιοσύνη»;
Μέχρι πότε αυτό πού συμφέρει στους καπιταλιστές και στους συνενόχους τους θα ονομάζεται «νομιμότητα»;
Μέχρι πότε οι άγριες κακοποιήσεις και τα βασανιστήρια ενάντια στους προλετάριους (αν και οπότε αποκαλύπτονται) θα ονομάζονται «πίεση για ομολογία» η το πολύ-πολύ «υπέρβαση καθήκοντος»;
Μέχρι πότε οι επιθέσεις ενάντια σε απεργούς και σε διαδηλωτές θα ονομάζεται «διατήρηση της δημοσίας τάξεως και ασφάλειας»;
Μέχρι πότε οι τραυματισμοί και οι δολοφονίες άοπλων αγωνιστών και προλετάριων, από τα ένοπλα όργανα του καθεστώτος, ανοιχτά ή καλυμμένα γίνονται (του Παναγούλη, του Σιδέρη, της Τσιβίκα, του Κεχαΐδη, του Γκουλιόβα και τόσων άλλων) θα ονομάζονται «ατυχήματα» ή «νόμιμη άμυνα» και θα αποτελούν την πιο οξυμένη μορφή της καθημερινής κρατικής τρομοκρατίας;
Μέχρι πότε οι καθημερινές δολοφονίες και ακρωτηριασμοί των εργατών στους τόπους της καταναγκαστικής εργασίας, θα ονομάζονται «εργατικά ατυχήματα» και θα αποτελούν τροφή για την ένταση της εκμετάλλευσης και την αύξηση των κερδών των αφεντικών;
Μέχρι πότε οι αυθαιρεσίες της αστυνομίας και των δικαστικών, οι τραμπούκικες έφοδοι σε σπίτια και γραφεία, οι σκευωρίες ενάντια στους αγωνιστές, η άγρια καθημερινή καταπίεση και εκμετάλλευση, θα ονομάζονται «εξασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης, γαλήνης και ηρεμίας» και θα αποτελούν την ουσία του δημοκρατικού καθεστώτος;
Μέχρι πότε ο χαφιεδισμός θα ονομάζεται «νομιμοφροσύνη» και οι χαφιέδες «εθνικόφρονες»;
Μέχρι πότε οι επίσημοι δολοφόνοι του κράτους σαν τους Κ. Πλέσσα και Ι. Στεργίου, θα παίρνουν παράσημα «άνδραγαθίας» και παχυλές αμοιβές για τα εγκλήματα τους;
Μέχρι πότε η επιχείρηση διαστρέβλωσης των συνειδήσεων και μετατροπής των ανθρώπων σε χαφιέδες θα μπορεί να ονομάζεται «νόμος του κράτους» και μάλιστα «αντιτρομοκρατικός»;
Μέχρι πότε η συστηματική και ένοχη σιωπή όλων των αντιπολιτευτικών κομμάτων και οργανώσεων, θα είναι αποτελεσματικός βοηθός για το θάψιμο και το κουκούλωμα των πιο σημαντικών γεγονότων για το λαϊκό και επαναστατικό κίνημα; Όπως είναι η συνωμοσία της σιωπής γύρω από τη δολοφονία του αγωνιστή Χρήστου Κασίμη (της ομάδας Διεθνιστική Αλληλεγγύη) στις 19/20-10-77 από χαφιέδες στη διάρκεια ένοπλης συμπλοκής της αστυνομίας με ομάδα αγωνιστών. Αυτή η συνωμοσία σιωπής προσπαθεί όχι μόνο να θάψει το γεγονός ότι στη χώρα μας υπάρχει και αναπτύσσεται η επαναστατική βία ενάντια στα αφεντικά, αλλά και να στερήσει τις λαϊκές και επαναστατικές δυνάμεις από μια πολύτιμη κληρονομιά και εμπειρία, που στάθηκε ο σκοτωμός, και έτσι όπως έγινε, τον αγωνιστή Χρήστου Κασίμη.
Χαιρετίζουμε συναγωνιστικά όλους τους συντρόφους, όλες τις λαϊκές και επαναστατικές δυνάμεις, που προωθούν με συγκεκριμένους τρόπους και ενέργειες τη σύγκρουση με το καθεστώς της εκμετάλλευσης για την ανατροπή και την καταστροφή του.
Χαιρετίζουμε όλους εκείνους, που με τον αγώνα τους φέρνουν όλο και πιο κοντά τη στιγμή που τα αφεντικά και τα όργανα τους δε θα μπορούν πια να κοιμούνται ήσυχοι.
ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΞΟΥΜΕ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΌΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ
Ο ΛΑΪΚΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑ ΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ - Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΟΜΑΔΑ ΙΟΥΝΗΣ 78
+ σχόλια + 15 σχόλια
Επειδή τυχαίνει να είμαι ένας (και μάλλον "τυχερός" σε σχέση με άλλους), που έτυχε περιποίησης από τον Μπάμπαλη, έχω να πώ πως επρόκειτο για πρόσωπο που ήταν χωμένο πολύ βαθειά στις βρωμοδουλειές της Ασφάλειας, και προφανώς ήξερε πολλά. Είχε εικόνα ψυχρού εκτελεστή, είχε ένα παγωμένο βλέμμα, δεν έχανε ποτέ την ψυχραιμία του και σου έδινε να καταλάβεις πως είχε μεγάλες εξουσίες και δε δίσταζε σε τίποτε. Φαινόταν κι από τον τρόπο, που του φέρονταν οι άλλοι μπάτσοι-ασφαλίτες μέσα στην Ασφάλεια. Θύμιζε πολύ τον Αϊχμαν στη συμπεριφορά.
Πιστεύω, πως αν εξαναγκαζόταν να μιλήσει, θα "έκαιγε" πολλούς προϊσταμένους και συνεργάτες του.
Ολοι αυτοί είχαν κάθε λόγο να θέλουν να τον βγάλουν από την μέση, και το έκαναν με το σωστό τρόπο!
Συνηθισμένες πρακτικές των "υπηρεσιών", γνωστές και από άλλες ανάλογες περιπτώσεις.
Σαν τι να έλεγε δηλαδή ο Μπάμπαλης; Ότι έπαιρνε εντολές από τους ανωτέρους του; Ε. και; Γνωστό δεν ήταν αυτό; Κι εξάλλου για ποιο λόγο να το κάνει από την στιγμή που είχε αθωωθεί απ’ το δικαστήριο;
Αυτα ας διαβαζουν οι ακολουθοι του ΚΚΕ για την επαναστατικοτητα αυτου
του κομματος και ας μην τρεφουν αυταπατες οτι και τωρα πως εχει αλλαξει
κατι σ αυτο το κομμα
Είδαμε που κατέληξαν οι "επαναστάτες" που θα ανατρέψουν τον καπιταλισμό με δυο κουμπούρια και ένα αυτόματο, και έτσι αποκαλύπτεται και ο ρόλος που παίζουν. Έστω και αν η δολοφονία του βασανιστή τους έδωσε κάποιους πόντους λόγω της ατιμωρησίας που απολάμβαναν πολλοί χουντικοί με τη μεταπολίτευση.
To '74-'75 έγιναν κάποιες εικονικές "δίκες"-παρωδίες, (καλή ώρα σαν αυτή εδώ της Χ.Α.), στα πλαίσια του αστικού ελιγμού, που πολύ επιτυχημένα ονομάστηκε "Μεταπολίτευση". Δε βγήκε στο φώς ούτε το 1/100 των όσων διαδραματίστηκαν στην επταετία, με πιό χαρακτηριστικό τον περίφημο "Φάκελλο της Κύπρου". Κλείστηκαν όπως-όπως οι πιο χοντρές εκκρεμότητες, αλλά η πολιτική κατάσταση ακόμη δεν είχε σταθεροποιηθεί για την αστική τάξη. Το '78 ήδη διαφαινόταν πως ο Καραμανλής δεν είχε μάχιμο πολιτικό μέλλον, το Κέντρο είχε σχεδόν διαλυθεί, ο Ευρωκομμουνισμός είχε αποτύχει στην Ελλάδα, και η μάχη δινόταν για να σταθεροποιηθεί το ΠΑΣΟΚ σαν εναλλακτικός πόλος στα πλαίσια του νέου δικομματισμού. Η αστική τάξη έπρεπε να κλείσει διάφορα "ανοικτά" θέματα, να "τακτοποιήσει" τα "άτακτα" "σταγονίδια": Μερικοί μπήκαν στη φυλακή, με αντάλλαγμα τη ζωή τους (οι "πρωταίτιοι"). Αλλοι απλά εξαφανίστηκαν-φυγαδεύτηκαν. Μερικοί, που ξέρανε πολλά, αλλά δε χρειάζουνταν πια στη νέα κατάσταση, έπρεπε να βγούν από τη μέση για να μην μπορούν να χρησιμοποιηθούν από αντιμαχόμενες μερίδες της ίδιας της αστικής τάξης, κάτι δηλαδή σαν σπονδή στην ενδοαστική-ενδοϊμπεριαλιστική ανακωχή. Το ότι αθωώθηκε ο Μπάμπαλης δε σημαίνει ότι έπαθε και ..αμνησία!
Α, και κάτι ακόμη συμπληρωματικά: Οι βρωμοδουλειές του συστήματος ποτέ δε γίνονται "υπηρεσιακά" η "διοικητικά" ακόμη και για ένα καθεστώς με τις διοικητικές ευχέρειες μιας δικτατορίας. Πάντα χρειάζονται και οι λεγόμενες "ανορθόδοξες" πρακτικές, που σπάνια έρχονται, και μόνο από ατυχίες, στο φώς, όπως π.χ τότε με το βανάκι της Κυψέλης, επί Παπαθεμελή. Η από εσωτερικές κόντρες. Οι Μάλλιος-Μπάμπαλης πιθανώτατα φαγώθηκαν για να αποκλειστούν τέτοιες εν γένει "ατυχίες".
@Σεχτάρ ο Τρομερός
Μπράβο ρε Σεχτάρ. Πιστός στην γραμμή του κόμματος για τους σκοτεινούς κύκλους που τρώνε τους δικούς τους ανθρώπους.
Όπως και με την επαναστατική οργάνωση 17 Νοέμβρη. Πριν τις συλλήψεις, το ιερό άβατο του περισσού, τους ανέβαζε πράκτορες, και τους κατέβαζε σκοτεινούς ιμπεριαλιστικούς κύκλους.
Όταν είδαμε τα πρόσωπα πίσω από τις κάννες των περιστρόφων και των ρουκετών τους. ...Ανακαλύψαμε την Αμερική.
Συνεχίστε παιδιά εκεί στο κ(ορ)κ(ον)ε. Στηρίξτε την αστική νομιμότητα. Θα σας ανταμείψουν τα αφεντικά.
"σκοτεινοι κυκλοι της ανωμαλιας"
ο φοβος η απεχθεια του αστικου και αστικοποιημενου (κκε) κοινοβουλιου σε οποιον αμφισβητει κυβερνητικη δικαστικη εξουσια
Tι να σας κάνω, παιδιά μου; Σας ζηλεύω!
Ζείτε σε έναν κόσμο, όπου όλα είναι όπως φαίνονται!
Τυχεροί....
Φαντάζομαι οτι οι αγωνιστές και οι ήρωες του ΕΛΑΣ του ΔΣΕ και του ΚΚΕ γενικότερα που έφερναν στο κορμί τους και στην ψυχή τους ολη την φρίκη και το μίσος του Κεφαλαιου και των μηχανισμών του μετεμφυλιακού κράτους και δεν δέχτηκαν ποτέ να γίνουν δολοφόνοι και αυτόκλητοι εκτελεστές κριμένοι πίσω απο κουκούλες και κρυψώνες είναι νομιμόφρονες για τα αναρχομπάχαλα.Οτι η νομιμοποίηση του ΚΚΕ που αποτέλεσε κεντρικό στόχο πάλης όλων αυτών των αγωνιστών και των ηρώων είναι υποταγή στους αστικούς θεσμούς.Αφου τους ξέρασε η ιστορία, το παγκόσμιο αγωνιστικό κίνημα και ολες οι επαναστατικές δυνάμεις τον χώρο των αναχοζορο και η συμβολή τους στους λαϊκούς αγώνες ήταν απο μηδενική εως πεμποφαλλαγγίτικη πουλάν και επανάστα στο ΚΚΕ και το κατηγορούν διότι μιλάει για σκοτεινούς κύκλους μυστικών υπηρεσιών και δράση παρακράτους πίσω απο τυφλά χτυπήματα.Λες και η εμπειρία και η πείρα του κινήματος δεν έχει διδάξει κάτι. Θέλουν όλοι αυτοί οι αναρχοζορο να τραβήξουν το ΚΚΕ και μαζί του και το κίνημα στο εκφυλισμό και την κατάντια που χαρακτηρίζει ολο αυτό τον χώρο και μακριά απο τον κόσμο και τους εργαζόμενους πίσω απο κουκούλες και μέσα απο τρύπες να διαξάγουν αγώνα με λήστείες δολοφονίες και εμπρηστικές ενέργειες κατά "συμβολικών" στόχων.Οπως αυτό το ανεκδιήγητο που είπε η Ρούπα οτι οσο εμείς χτυπάμε τόσο θα αποσταθεροποιήτε το κράτος και θα ξεσηκώνετε ο λαός που φανερώνει την λογική τους αλλά και το πόσο επικίνδυνοι είναι για το λαικό κίνημα και πόσο χρήσιμοι είναι στο σύστημα.Για τους υπόλοιπους ας διαβάσουν την πορεία και την δράση των Ερυθρών Ταξιαρχειών.
Για τους κομμουνιστές είναι αυτονόητο ότι η κοινωνική απελευθέρωση είναι καθήκον των μαζών και όχι έργο κάποιας μειοψηφικής ένοπλης ομάδας. Από κει και πέρα είναι προβληματικό και εντελώς ανιστόρητο να βλέπουμε παντού προβοκάτορες.
Δυο περασμένες σχετικές τοποθετήσεις μου.
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_6256.html
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2009/01/kke-vs.html
Ενα μικρό απόσπασμα, για όσους έχουν δεν ικανοποιούνται με το κυρίαρχο κοσμοείδωλο:
[... Περισσότερο αποκαλυπτικός ήταν ο πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης Γιάννης Σκουλαρίκης, σε συνέντευξή του στην «Απογευματινή» το Νοέμβρη του 1999.
«Προσωπικά πιστεύω ότι κλιμάκιο της CIA έχει εισδύσει στους κόλπους της "17Ν"», έλεγε ο κ. Σκουλαρίκης, προσθέτοντας: «Βέβαια, δε μου προξενεί καμιά εντύπωση το γεγονός ότι μπορεί να κατευθύνει ή να συμμετέχει σε δολοφονίες δικών της ανθρώπων. Αυτά είναι γνωστά από διεθνείς καταγραφές και βιβλία. Ωστόσο, υπάρχουν και σοβαρά περιστατικά που συνηγορούν με τον ισχυρισμό μου».
Ο κ. Σκουλαρίκης ανέφερε, μάλιστα, ένα τέτοιο χαρακτηριστικό περιστατικό. «Το 1983, όταν δολοφονήθηκε ο Τσάντες, εντοπίσαμε μία συγγενή του που έκανε παρέα με τη σύζυγο του Χρήστου Κασίμη, του ανθρώπου που έβαλε τη βόμβα στις εγκαταστάσεις της "AEG". Θελήσαμε να την ανακρίνουμε, αλλά κάποιοι, πιθανότερο οι Αμερικανοί, τη φυγάδευσαν από την Ελλάδα στις ΗΠΑ. Την εντοπίσαμε και πάλι στη Νέα Υόρκη και της τηλεφωνήσαμε. Μόλις κατάλαβε ποιοι είμαστε, μας έκλεισε το τηλέφωνο και έκτοτε εξαφανίστηκε και από εκεί!». Ο κ. Σκουλαρίκης δήλωνε ακόμη ότι ως υπουργός Δημόσιας Τάξης είχε διαπιστώσει ότι πολλοί άνθρωποι μέσα από την ΕΥΠ και την αστυνομία έδιναν διαρκώς πληροφορίες στους Αμερικανούς.]
Ο ...ανεκδιήγητος πασόκας, νομίζει ότι νίπτει τας χείρας του με το να διηγείται πως οι υπηρεσίες "του" έκαναν ότι μπορούσαν για να διευκολύνουν την πρακτόρισσα να το ..σκάσει! Παρ' όλα αυτά κάτι μαθαίνουμε κι από αυτόν....
Από εδώ:
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=1668557
Στο ίδιο μπορείτε να ξαναθυμηθείτε την ιστορία της οδού Μηθύμνης, με το βανάκι.
Και σε όλους, όνειρα γλυκά, και προ παντός ασκανδάλιστα.
Κάθε κοινωνική τάξη έχει και την "Αριστερά", που της ταιριάζει.
Επειδή πας γυρεύοντας …. Ας μιλήσουμε λοιπόν για διείσδυση χαφιέδων σε οργανώσεις πέρα απ’ τα εγκεφαλικά σενάρια του Σκουλαρίκη. Η μόνη αληθινή δήλωση του τύπου αυτού ήταν ότι όταν έλεγε –όταν είχε αποστρατευτεί απ’ την ενεργό πολιτική- ότι επί υπουργίας του, πράκτορες της ΚΥΠ τοποθέτησαν 4 βόμβες στην Αθήνα από τις οργανώσεις φαντάσματα που κατασκεύαζε ο υφιστάμενος του, έμμισθος της ΚΥΠ, Ντάνος Κρυστάλης, ο οποίος σημειωτέον ήταν γραμματέας της νεολαίας ΕΔΑ. Εδώ όμως μιλάμε για ασφαλίτικα κατασκευάσματα οργανώσεις – σφραγίδα, δηλαδή, στα πλαίσια της κυβερνητική αντιτρομοκρατικής πολιτικής. Καμιά σχέση δηλαδή με οργανώσεις ένοπλης πάλης.
Από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα έχουν εμφανιστεί 11 οργανώσεις ένοπλης πάλης (μπορεί να ξεχνάω και καμιά). Για ορισμένες απ’ αυτές έχουν ακουστεί πολλά και διάφορα. (ότι χρησιμοποιούσαν στις προκηρύξεις τους αριστερή φρασεολογία για να εκτελούν πληρωμένα συμβόλαια, ήταν παιδικές χαρές χωρίς κανένα ιδεολογικό υπόβαθρο κλπ). Μετά την εξάρθρωση αρκετών οργανώσεων ένοπλης μειοψηφικής βίας -17Ν, ΕΛΑ, Ε.Α., ΣΠΦ κ.α) από κανένα στοιχείο δεν προέκυψε ότι είχαν διαβρωθεί από ασφαλίτες. Αν ξέρεις κάτι περισσότερο να μας το πεις.
Πάμε παρακάτω. Εχεις ακούσει για την ιστορία του Ηλία Σταμπουλίδη; Ο τύπος ήταν γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης και µέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Αποδείχτηκε –το 1983 αν δεν κάνω λάθος- ότι ήταν έμμισθος χαφιές της ΚΥΠ.
Εχεις ακούσει για την διαγραφή από το ΚΚΕ του Σ.Κ το 1988 από την Κομματική Οργάνωση Αθήνας ο οποίος συμμετείχε στο Γραφείο της Οργάνωσης με γραμματέα την Αλέκα Παπαρήγα (μετέπειτα γ.γ της ΚΕ του ΚΚΕ); Ο τύπος αυτός κατηγορήθηκε –επειδή δεν αποδείχτηκε γι’ αυτό δεν γράφω ολόκληρο το όνομα του αν και είναι γνωστό σε πολλούς- ότι δούλευε για λογαριασμό της ασφάλειας.
Και σου αναφέρω μόνο για δυο πολύ γνωστά παραδείγματα χωρίς να επικαλούμαι τα όσα έχουν αποκαλύψει πρώην στελέχη του ΚΚΕ, γιατί φυσικά δεν μπορεί να θεωρηθούν δεδομένα. (Ο Μ. Ανδρουλάκης π.χ. στο βιβλίο του Κόκκινος Κάβουρας κάνει λόγο ότι στο διάστημα που ήταν στο ΚΚΕ είχαν αποκαλυφθεί 12 μεσαία και μικρά στελέχη που ήταν χαφιέδες της ασφάλειας).
Κι αυτά είναι πραγματικά περιστατικά και όχι εικοτολογίες σαν του Σκουλαρίκη.
Πάντα πήγαινα γυρεύοντας...
To ότι ούτε το ΚΚΕ δεν ξεφεύγει από το στόχαστρο των μυστικών υπηρεσιών καθόλου δεν αναιρεί τις διαπιστώσεις μου, και μάλιστα τις επιβεβαιώνει, απέναντι σε όσους επιμένουν σαν αρνάκια άσπρα και παχειά να βόσκουν το χλωρό χορτάρι, και να σηκώνουν το παχύ τους τρίχωμα κάθε που ακούν για "κύκλους της ανωμαλίας" και ...συνομοσιολογίες!
Και, όσο για την ...φοβερή και τρομερή οργάνωση, που εκτελούσε "όποιον στοχοποιούσε", και περίπου είχε ...κηρύξει τον πόλεμο(!) στις ΗΠΑ και την ελληνική αστική τάξη(!) παραμένοντας επί επί 27-28 χρόνια ασύλληπτη και ανέγγιχτη(!), και όλα αυτά...
...στελεχωμένη με ΙQ του επιπέδου των ...αδελφών Ξηρού, και λοιπών αλληλοκατηγορουμένων αστέρων της οπερέτας του 2002, και που τάχατες βρήκε τον μάστορά της από άλλα λαμπρά IQ, όπως του ...Χρυσοχοϊδη(!) και του ..Διώτη(!)
ε, αυτό το τηλεοπτικό και ΜΜΕ-διάρικο παραμυθάκι δεν έχει ανάγκη, ούτε από "σενάρια" ούτε από "υποθέσεις". Κοινό μυαλό χρειάζεται, που η Ιστορία στερεί από τα κοινωνικά στρώματα, που "βούλεται απωλέσαι".
Τουλάχιστον ο Βότσης, όταν στριμώχτηκε, διάλεξε το "μαλάκας" από το "χαφιές"!
Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες, που δε θα βρεί κανείς στους ξύλινους τίτλους που χτίζουν τη συνείδησή του.
Και, τελικά, η διαφορά είναι πως τα χειραγωγούμενα γκρουπούσκουλα(*) της "ένοπλης μειοψηφικής βίας" είναι, σε αντίθεση με το ΚΚΕ, αναλώσιμα, ενίοτε και ανακυκλώσιμα. Το γιατί, δε θα χάσω τον καιρό μου να εξηγήσω - μπορεί να το καταλάβει μόνο όποιος έχει τη δυνατότητα και χωρίς βοήθεια.
---------------------------
(*) Τα μέχρι σήμερα γνωστά, της ελληνικής μικροαστικής μεταπολίτευσης. Το τι μπορεί να υπάρξει αργότερα, η τι υπήρξε εκτός αυτής της ειδικής περιόδου, δεν το εξετάζω εδώ.
Σύντροφοι καλημέρα.Το σχόλιο μου το έφαγε η λογοκρισία;
Δημοσίευση σχολίου