Λίγο πριν από τις εκλογές του 1946, και κυρίως μετά, οι κομματικές οργανώσεις του ΚΚΕ στην επαρχία ανέλαβαν το δύσκολο καθήκον να διατηρήσουν τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην οργάνωση αντάρτικης δύναμης στα ορεινά και τη συνέχεια της νόμιμης πολιτικής δουλειάς στις πόλεις.
Οι ομάδες αυτοάμυνας στην ύπαιθρο έπρεπε να οργανωθούν ώστε να αντιμετωπίσουν δυναμικά τις παρακρατικές οργανώσεις και τη χωροφυλακή, ενώ σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να έρθουν σε ένοπλη ρήξη με στρατιωτικό τμήμα Ο εξοπλισμός τους θα γινόταν με όπλα που οι ίδιοι διέθεταν.
Οι διωκόμενοι αποτελούσαν ένα από τα πλέον σύνθετα ζητήματα, το οποίο προκαλούσε αμηχανία τόσο στην κεντρική ηγεσία του ΚΚΕ όσο και στις περιφερειακές οργανώσεις. Χαρακτηριστικό για τη σπουδαιότητα που απέδιδε το κόμμα στην τήρηση της νομιμότητας ήταν ένα περιστατικό που αναφέρει ο Αριστείδης Θεοχάρης, στέλεχος της κομματικής οργάνωσης στο Αγρίνιο, σχετικά με την οργάνωση των πρώτων Ομάδων Ενοπλων Καταδιωκόμενων (ΟΕΚ) στη Δυτική Στερεά:
«Στον Αρ. Θεοχάρη ανατέθηκε να μεταφέρει την κομματική γραμμή στους παράνομους συντρόφους που κρύβονταν στο Ξηρόμερο. Στην ερώτηση αν εκτός του Θεοχάρη θα μπορούσαν να φύγουν μαζί του μερικοί παράνομοι σύντροφοι Ξηρομερίτες που κρυβόντουσαν μαζί του στο Αγρίνιο, η συγκατάθεση του σ. Τσιτήλου, κομματικού γραμματέα συνοδεύτηκε με την εξής παρατήρηση. “Ναι, αλλά άοπλοι και προσέξτε, αν χρησιμοποιήσετε όπλα μέχρι να φτάσετε στον προορισμό σας, θα σας διαγράψουμε και μετά θάνατος”». 1
Η ένοπλη δραστηριότητα έπρεπε να έχει τον χαρακτήρα αυθόρμητης πρωτοβουλίας των ίδιων των καταδιωκόμενων αγωνιστών.
Τα κομματικά έντυπα προωθούσαν το σύνθημα της συμφιλίωσης με τη δημοσίευση εκκλήσεων «προς το ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου