Η ιστορία δεν είναι μια απλή εξάσκηση ακαδημαϊκών γνώσεων και μια απλή αλληλουχία σημαντικών γεγονότων. Η ιστορία είναι το ίδιο το αίμα που ποτίζει το παρόν και το μέλλον μας. Είναι ταμπούρι, είναι προμαχώνας, είναι θέση μάχης στον διεξαγόμενο ταξικό πόλεμο. Η επαναστατική μνήμη δεν είναι νεκρό γράμμα, δεν είναι μαυσωλείο. Είναι ζώσα ιστορία, διδάσκει, πλάθει το παρόν μας και φωτίζει το μέλλον. Από τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες του χθες παίρνουμε τη σκυτάλη για να συνεχίσουμε την πάλη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, δίχως αφέντες και δούλους. Για μια κοινότητα των ανθρώπινων αναγκών και όχι του αδηφάγου καπιταλιστικού κέρδους. Ακόμα και όταν δεν ταυτιζόμαστε με τους αγώνες του χθες, τιμάμε τη μνήμη τους, πλουτίζουμε τη χλώρη και πλαταίνουμε τη γη στο περιβόλι που μας κληρονομήσαν. Βυθιζόμαστε στις ρίζες του παρελθόντος για να στήσουμε τον κορμό μας ακόμα πιο στέρεα στο παρόν και να υψώσουμε τα κλαδιά μας ακόμα ψηλότερα στο μέλλον. Η κληρονομιά του χθες δεν είναι στάχτη. Είναι ζωντανό κύτταρο της σημερινής μάχης.
Αυτός ο τόπος είναι πλούσιος σε κάστρα αγώνα. Και η ιστορία του Δημοκρατικού Στρατού είναι ένα από αυτά. Η ένοπλη αναμέτρηση που έδωσε ο ΔΣΕ με το μοναρχοφασιστικό αστικό καθεστώς και τους ιμπεριαλιστές προστάτες του (Βρετανούς αρχικά, Αμερικάνους ακολούθως) ήταν η κορυφαία και πιο συγκλονιστική στιγμή της ταξική πάλης στην Ελλάδα. Εκεί που η αστική εξουσία αμφισβητήθηκε στα ίσια και επιδιώχθηκε στην πράξη η συνέχεια και ολοκλήρωση της λαϊκής εποποιίας του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Μιας εποποιίας βαθιά ταξικής, πατριωτικής και διεθνιστικής συνάμα, που συμπυκνώθηκε από τους στίχους του αντάρτικου: “Θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά”. Η στρατιωτική ήττα του 1949 δεν μειώνει σε τίποτα αυτούς τους ηρωικούς αγώνες. Κάθε ήττα, έλεγε η μεγάλη κομμουνίστρια Ρόζα Λούξεμπουργκ, σφυρηλατεί έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα των διαδοχικών ιστορικών ηττών που ανοίγουν εν τέλει το πέρασμα για την μεγάλη και οριστική νίκη της κοινωνικής επανάστασης.
Ο κύκλος των εκδηλώσεων που ξεκινάει σήμερα, με αφορμή τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ, ας θεωρηθεί μια μικρή συμβολή στη σφυρηλάτηση της επαναστατικής μνήμης. Μιας μνήμης που μετουσιώνεται σε ζώσα Ιστορία. Και με τα λόγια το Βάλτερ Μπένγιαμιν, ας μετατρέψουμε την ταξική μνήμη σε κάλεσμα των ηττημένων της Ιστορίας για εκδίκηση!
Πρόγραμμα εκδηλώσεων
Παρασκευή 10 Φλεβάρη
18:30 Οι γυναίκες στο ΔΣΕ
19:30 Από τη Βάρκιζα στην ίδρυση του ΔΣΕ: ο αγώνας για την ανασυγκρότηση
του επαναστατικού κινήματος στις συνθήκες του μονόπλευρου εμφυλίου πολέμου
Εικαστική εγκατάσταση "Πηνελόπη": Μια αφήγηση για την πορεία των χιλίων
αόπλων της Ρούμελης
Σάββατο 11 Φλεβάρη
18:30 Ο λαϊκός επαναστατικός πόλεμος 1946-1949
20:30 Η ιστορική παρακαταθήκη του ΔΣΕ
Πρωτοβουλία για την υπεράσπιση της επαναστατικής ιστορίας
Πηγή: Indymedia
+ σχόλια + 1 σχόλια
Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ) είναι η ονομασία του στρατού των ανταρτών που πολέμησε κατά της κυβέρνησης κατά τη διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου (1946-1949). Ως συμβατική ημερομηνία έναρξης του εμφυλίου πολέμου θεωρείται η 31η Μαρτίου 1946, ημέρα των βουλευτικών εκλογών, όταν μια ομάδα ανταρτών επιτέθηκε στο σταθμό Χωροφυλακής στο χωριό Λιτόχωρο Πιερίας. Τους μήνες που ακολούθησαν οι επιθέσεις των ανταρτών κατά της Χωροφυλακής πολλαπλασιάστηκαν, ενώ οι δυνάμεις των ανταρτών αυξήθηκαν. Στις 28 Οκτωβρίου 1946 δημιουργήθηκε το Γενικό Αρχηγείο των ανταρτών, ενώ τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς οι δυνάμεις των ανταρτών έλαβαν την ονομασία Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας. Ο Ελληνικός Στρατός ενεπλάκη ενεργά στις επιχειρήσεις κατά των ανταρτών και το 1947 ο εμφύλιος πόλεμος γενικεύτηκε σε όλη την Ελλάδα. Στις 24 Δεκεμβρίου 1947 οι αντάρτες σχημάτισαν την Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση (ΠΔΚ) αμφισβητώντας άμεσα την εξουσία της κυβέρνησης στα εδάφη που έλεγχε ο ΔΣΕ.
https://www.youtube.com/watch?v=KcP0d566iPk
Δημοσίευση σχολίου