Η αλήθεια για το χρέος, το νόμισμα κι ένας πίνακας, όλο το «ζουμί».

Του Όθωνα Κουμαρέλλα (πηγή seisaxthia-epam.blogspot)

Όλοι μιλούν για το νόμισμα, αλλά ελάχιστοι για το χρέος. Μιλούν για μέτρα μιας κάποιας ελάφρυνσης μέσω επιμήκυνσης, ή μείωσης των επιτοκίων, αλλά ουδείς βάζει το δάκτυλον επί των τύπον των ήλων. 

Η αλήθεια είναι ότι και τα δύο -το ευρώ και το χρέος- είναι τόσο πολύ δεμένα μεταξύ τους, που εάν δεν απαλλαγούμε και από τα δύο ταυτό-χρονα, η πορεία προς την τελική καταστροφή είναι προδιαγεγραμμένη και αναπόδραστη.

Ποια είναι η αιτία, που μας είπαν, ότι προκάλεσε τη συνεχιζόμενη για επτά χρόνια «κρίση»;

Η υπερχρέωση της χώρας, που οφείλονταν στη «σπάταλη» ζωή μας και την «άρνησή» μας να γίνουμε.... προοδευμένοι Ευρωπαίοι.

Μας είπαν -και εξακολουθούν να μας λένε- ότι η σωτηρία θα έρχονταν από την αλληλεγγύη των «εταίρων» μας, αφού βέβαια κι εμείς θα γινόμασταν λιτοδίαιτοι και «νοικοκύρηδες». Εμείς όμως εκεί… πεισματάρηδες ανατολίτες αρνούμαστε να μεταρρυθμιστούμε….

Η αλήθεια όμως είναι λίγο διαφορετική και «κρύβεται» μέσα στον παρακάτω Πίνακα:

Τι τόσο παραστατικά μας δείχνει σε σχέση με την ελληνική τραγωδία ο παραπάνω πίνακας;

Η σημαδιακή ημερομηνία ορόσημο είναι η 31^η Δεκεμβρίου 2001. Είναι η βραδιά προς το....
ξημέρωμα της Πρωτοχρονιάς του 2002 που η Ελλάδα με πολλές φαμφάρες και αντίστοιχες προσμονές, εγκαταλείπει το εθνικό της νόμισμα -τη δραχμή- και υιοθετεί ένα κοινό με άλλες χώρες της Ε.Ε. -το ευρώ-, παραδίδοντας τη νομισματική της κυριαρχία σε υπερεθνικά κέντρα, τις αποφάσεις των οποίων πολύ λίγο, έως καθόλου, θα μπορούσε να επηρεάζει στο εξής.

Τη βραδιά εκείνη το δημόσιο χρέος της χώρας (145.737 εκ ευρώ), που κατά το μεγαλύτερό του ποσοστό ήταν σε δραχμές -περίπου το 80%- μετετράπη ολόκληρο στο νέο νόμισμα, που με περηφάνεια το βάλαμε στη τσέπη μας, πιστεύοντας ότι γίναμε τόσο δυνατοί, που τίποτα πλέον δεν θα μπορούσε να μας κλονίσει. Έτσι, μας είπαν και συνέχισαν να μας λένε και οι περισσότεροι το πίστεψαν. Δεν είχαν άλλη επιλογή, εξ άλλου.

Οι κυβερνήτες όμως γνώριζαν πολύ καλά, κι εδώ και στις Βρυξέλλες, αυτό που δείχνει ο πίνακας και μας το έκρυψαν εντέχνως. Γνώριζαν πολύ καλά ότι αυτό το δημόσιο χρέος δεν θα μπορούσε ποτέ να πληρωθεί και θα μας οδηγούσε αναπότρεπτα στη χρεοκοπία, μόλις σε λίγα χρόνια.

Αυτό θα συνέβαινε, ακριβώς όπως συνέβη, διότι το παλιό δραχμικό χρέος των 145,737 δις ευρώ δεν θα μπορούσε ποτέ να αποπληρώνεται, εάν δεν δανειζόμασταν εκ νέου στο σκληρό ευρώ, για να αποπληρώνουμε τα τοκοχρεολύσια. Τα χαμηλά επιτόκια ήταν το τυράκι στη φάκα.

Πληρώνοντας λοιπόν τα τοκοχρεολύσια με νέο δανεισμό, αφού δεν είχαμε δικαίωμα πλέον να "κόβουμε" νόμισμα και δεν υπήρχε έτσι άλλος τρόπος, το χρέος έφτασε στα 301,067 δις στις 31/12/2009 αυξημένο πιο πολύ από δυο φορές το παλιό. Έτσι υπερχρεώθηκαν όλες οι χώρες. Ωστόσο εμείς ως ο πιο αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα, "σπάσαμε" πρώτοι. Χρεοκοπήσαμε ως κράτος. Οι πολιτικοί μας "πρόγκηξαν" λέγοντας μας, ότι τα "φάγαμε μαζί τους"! Και ήλθαν οι «σωτήρες» με τα μνημόνια, για να μας δείξουν πόσο ανοικοκύρευτοι, τεμπελχανάδες και απολίτιστοι είμαστε. Για να μας επαναφέρουν στον δρόμο της «αρετής» και να μας «σώσουν». Και το χρέος, σώζοντάς μας έφτασε -με το καλό- στις 31/12/2015 στις 5,23 φορές εκείνου του παλιού δραχμικού του 2001. Κι αν τους αφήσουμε δεν πρόκειται να έχει τελειωμό αυτή η ιστορία, μέχρι η Ελλάδα να μείνει οικόπεδο.Κατάδικό τους!!!

Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά; Ο πίνακας είναι αποκαλυπτικός. Μέχρι το 2015 είχαμε πληρώσει ούτε λίγο ούτε πολύ 450.889 εκ. ευρώ (στήλη Γ) σε τόκους και χρεολύσια και το χρέος είχε διαμορφωθεί, παρά τα σκληρά μέτρα, το PSI, τις «μεταρρυθμίσεις», τη φτώχεια και τη δυστυχία του ελληνικού λαού στα (στήλη Β) 311.673 εκ. ευρώ, μεγαλύτερο εκείνου, πριν μπούμε στα μνημόνια. Σύνολο χρέους -πληρωμένο και υπολειπόμενο- 762.572 εκ. ευρώ. Εκπλήσσεται κάποιος, όταν αντικρύζει τους αριθμούς και το ότι ήδη είχαμε πληρώσει στις 31/12/2015 με ιδρώτα και αίμα κυριολεκτικά 450.899 εκ. ευρώ, δηλαδή περισσότερο από τρεις φορές το αρχικό χρέος. Ο πίνακας δεν έχει τα στοιχεία του 2016, διότι αυτά ακόμη είναι προσωρινά και δεν έχουν δημοσιευτεί στην ολότητά τους, μολονότι φαίνεται περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης.

Το γιατί αποκαλύπτεται λοιπόν στη στήλη Γ του πίνακα και τα σύνολα των πληρωμών, σε συνδυασμό με τη στήλη Δ που δείχνει το ποσοστό αυτών των πληρωμών σε σχέση με το ΑΕΠ της χώρας. Εκεί βλέπουμε τις ετήσιες πληρωμές σε τόκους και χρεολύσια σε απόλυτους αριθμούς και σε ποσοστό επί του ΑΕΠ, από το 2002 μέχρι τέλους του 2015.

Ακόμη κι εάν οι κυβερνήσεις έκτοτε ασκούσαν την πιο χρηστή διακυβέρνηση. Ακόμη κι αν είχαμε την πιο ορθολογική διαχείριση των δημόσιων οικονομικών. Ακόμη κι αν δεν είχαμε διαφθορά και ρεμούλες. Ακόμη κι εάν είχαμε τους προϋπολογισμούς απόλυτα ισοσκελισμένους και είχαμε εν πολλοίς εφαρμόσει το σύνολο των μέτρων που τώρα εφαρμόζονται, ή μας ζητούν να εφαρμόσουμε. Τότε, θα έπρεπε κάθε χρόνο να εξασφαλίζουμε πλεονάσματα από κατ’ ελάχιστο 10,48% του ΑΕΠ, ήτοι 19 περίπου δις ευρώ μέχρι και 22% επί του ΑΕΠ δηλαδή σχεδόν 45 δις ευρώ, για να αποπληρώνουμε το παλαιό δραχμικό χρέος.

Πόθεν;

Πότε, σε ποια ιστορική περίοδο, σε ποια χώρα του κόσμου, κάτω από ποιο οικονομικό περιβάλλον -ακόμα και σε ποιον άλλον πλανήτη του γαλαξία-, θα μπορούσαν να επιτευχθούν τέτοια πρωτογενή πλεονάσματα; Πλεονάσματα τόσο μεγάλα και επί πολλά χρόνια, έτσι ώστε να μην είναι υποχρεωμένη η χώρα αποπληρώνοντας το παλιό χρέος, να μη δημιουργεί μεγαλύτερο χρέος δανειζόμενη ακριβώς για να πληρώνει τα τοκοχρεολύσια, ή μέρος αυτών;

Ας μας πουν οι πολιτικοί και τα Νόμπελ της Οικονομίας που περιδιαβαίνουν τα κανάλια της τηλεόρασης, ή αρθρογραφούν, πως διαφορετικά, δηλαδή χωρίς νέο δανεισμό, θα μπορούσαμε να πληρώνουμε το χρέος και ταυτόχρονα και όλες τις δαπάνες μας, διατηρώντας κάποιο επίπεδο κοινωνικού κράτους, έχοντας ένα νόμισμα που δεν το εκδίδουμε, για να χρηματοδοτούμε με υγιείς πόρους την οικονομία, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να το δανειζόμαστε;

Βέβαια, κάποιος «έξυπνος» ημιμαθής, θα σπεύσει να μας πει ότι ο πίνακας αυτός δεν λέει όλη την αλήθεια. Διότι όλο αυτό το διάστημα από την ένταξή μας στην ΟΝΕ μέχρι σήμερα, δεν είχαμε «χρηστή» διοίκηση. Είχαμε ταυτόχρονα με την υποχρέωση για αποπληρωμή του παλιού χρέους, πρωτογενή ελλείμματα, τα οποία -για να τα καλύπτουμε- οι κυβερνήσεις αναγκάζονταν να προχωρούν επίσης σε επιπρόσθετο δανεισμό, που επιβάρυνε το αρχικό χρέος. Αυτό είναι εν μέρει αλήθεια και υπήρξε όντως μια σωρευτική επιβάρυνση του χρέους σε νέους τόκους και χρεολύσια. Ωστόσο όπως παρατηρούμε στον ακόλουθο πίνακα 2, τα ελλείμματα αυτά (στήλη Ε) σε σχέση με το ΑΕΠ δεν ήσαν ιδιαίτερα σημαντικά εκτός των ετών 2008-2010 και το 2013. Υπήρξαν μάλιστα δύο πλεονασματικά έτη. Ενώ, μέρος αυτών των ελλειμμάτων καλύπτονταν από τον εσωτερικό βραχυχρόνιο δανεισμό (πχ έντοκα γραμμάτια κτλ), που δεν επιβάρυναν το δημόσιο χρέος. Εντύπωση προκαλεί όμως η εκτίναξη του ελλείμματος το 2009, χωρίς αποχρώντα λόγο από την εξέλιξη των υπόλοιπων δημοσιονομικών μεγεθών, που επιτείνουν τις υπόνοιες, ότι υπήρξε μεθόδευση, προκειμένου να εισαχθεί η χώρα το 2010 στο καθεστώς της κατοχής μέσω των μνημονίων.

Αλλά ακόμη κι έτσι, εάν προσπαθήσουμε να αφαιρέσουμε όλο αυτό το επιπρόσθετο χρέος που δημιουργήθηκε λόγω των ελλειμμάτων, που μόνο προσσεγγιστικά μπορούμε να το υπολογίσουμε, τότε θα παρατηρήσουμε, ότι -στη χειρό-τερη περίπτωση-, το συνολικό (πληρωθέν και χρεωστού-μενο) χρέος θα ανέρχονταν σε περίπου 650 δις ευρώ!

Δηλαδή…. μόλις 4,50 φορές επάνω από το αρχικό χρέος της εποχής πριν το ευρώ. Έτσι, θα είμασταν υποχρεωμένοι -έτσι κι αλλιώς- σε πλεονάσματα. Δηλαδή, (χωρίς το παραμικρό έλλειμμα), για να αποπληρώνουμε -ομαλά και χωρίς κινδύνους- το χρέος, θα έπρεπε τα πρωτογενή πλεονάσματα να ξεπερνούν ετησίως το 10% του ΑΕΠ!!!! για πάρα μα πάρα πολλά χρόνια. Κι αυτό όχι για να εξοφλήσουμε, αλλά για να είμαστε συνεπείς στο να φέρουμε κάποτε το χρέος κάτω από το 100% του ΑΕΠ και να έχουμε πιστοληπτική ικανότητα.

Ας μας πουν λοιπόν οι φωστήρες της ορθόδοξης ευρωλαγνείας και οι άλλοι που μιλάνε για το νόμισμα, αλλά κάνουν «γαργάρα» το ζήτημα της ολοκληρωτικής διαγραφής του χρέους, πότε και κάτω από ποιες συνθήκες εξαθλίωσης των πολιτών, θα μπορούσαν να επιτευχθούν έστω και τα μισά από τα παραπάνω απαιτούμενα πρωτογενή πλεονάσματα; Τη στιγμή μάλιστα, που όπως επίσης τα επίσημα στοιχεία δείχνουν, το μεσοσταθμικό έλλειμμα των νοικοκυριών ήδη υπερβαίνει το 20% των ανελαστικών τους δαπανών, εξ ου και η τεράστια πτώση της ενεργούς ζήτησης, αλλά και η εκτίναξη των ληξιπρόθεσμων οφειλών και των "κόκκινων" δανείων.

Να γιατί είναι παραμύθια της Χαλιμάς, ότι αν καταφέρουμε να πιάσουμε πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5% για κάποια χρόνια… καθαρίσαμε. Να γιατί ακόμα και με την ένταξή μας στα προγράμματα της ποσοτικής χαλάρωσης του κ. Ντράγκι, το μόνο που θα πετύχουμε είναι μια τρύπα στο νερό! Να γιατί η φιλολογία περί «μεταρρυθμίσεων» είναι παραπειστική και πέραν της ιδεοληψίας, δείχνει τη σύγχυση που βρίσκονται όσοι τις επικαλούνται, αν οι ίδιοι δεν υποκρύπτουν εντελώς ιδιοτελή συμφέροντα.

Να γιατί η οποιαδήποτε υποτιθέμενη ρύθμιση του χρέους με επιμηκύνσεις, μειώσεις επιτοκίων, ή ακόμη και μερική διαγραφή, έστω και ενός μεγάλου μέρους του χρέους, δεν πρόκειται να φέρουν παρά μόνο προσωρινά αποτελέσματα. Αν φέρουν!

Να γιατί δεν θα έλθει ποτέ η περίφημη «ανάπτυξη» με τη συνέχιση των ίδιων πολιτικών. Διότι όλοι γνωρίζουν -και οι κυβερνήτες στο εσωτερικό και οι δανειστές- την πλήρη αλήθεια! Και οι «αγορές» επίσης! Όπως επίσης κανείς δεν θα έλθει να επενδύσει ούτε ένα ευρώ σε μια πεθαμένη αγορά, όσο κι αν μειωθούν οι φόροι, όσες «μεταρρυθμίσεις» κι αν γίνουν!

Γιατί επιμένουν και μας κοροϊδεύουν; Διότι οι ντόπιοι φαντασιώνονται, ότι κερδίζοντας χρόνο, θα συνεχίσουν να παίρνουν κάποιο μερτικό από τη λεηλασία της χώρας και οι δανειστές, επειδή δολοφονώντας έναν ολόκληρο λαό θα τους μείνει ατόφιο το «οικόπεδο». Τόσο απλά!

Η μόνη λύση είναι αυτή που προτείνουν λίγοι άνθρωποι, μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, γνώστες των δεδομένων και έξω από συμφέροντα, που πασκίζουν εδώ και έξι χρόνια να αποκαλύψουν την αλήθεια στον ελληνικό λαό.

Το χρέος αυτό με την είσοδό μας στην ΟΝΕ και την αδυναμία χρηματοδότησής του με υγιείς μη δανειακούς πόρους με εθνικό νόμισμα, όπως γίνονταν μέχρι τότε, είναι έτσι δομημένο, που όσο το πληρώνουμε αυτό να αυξάνει. Είναι μη βιώσιμο. Είναι επονείδιστο και επαχθές. Μετά δε την ένταξή μας στα μνημόνια, την καταπάτηση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων του λαού, με την εφαρμογή της εξοντωτικής λιτότητας που συνεχίζει και την πλήρη εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας, κατέστη ολοσχερώς παράνομο και προϊόν εξαπάτησης και εκβιασμών. 

Συνεπώς η μόνη λύση είναι η καταγγελία του στη διεθνή κοινότητα ως τέτοιο, η άπαξ δια παντός παύση αποπληρωμής του και η έξοδος από το ζουρλομανδύα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ.