Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» το βιβλίο του Θέμου Κορνάρου, «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 9 - 11 Μάη του 1936 (Οι αγώνες του λαού)». Ενα βιβλίο που ήταν εξαντλημένο εδώ και καιρό, όπως άλλωστε και η πλειοψηφία των έργων του Κορνάρου.
Ο Θέμος Κορνάρος ήταν υπόδειγμα στρατευμένου λογοτέχνη, που αφιέρωσε το έργο του στην αποκάλυψη της εκμετάλλευσης και της αδικίας, που ύμνησε τους αγώνες του λαού μας, που αφιέρωσε το έργο του στο να κρατήσει ζωντανούς στις μνήμες του λαού αυτούς τους αγώνες. Αλλωστε, εικοσιένα ολόκληρα χρόνια πέρασε στις φυλακές και τις εξορίες, τα περισσότερα απ' όλους τους ομότεχνούς του, με κάποια μικρά διαστήματα ανάπαυλας, μένοντας αλύγιστος μέχρι τέλους.
Το έργο του χαρακτηρίζεται από τη μεγάλη αγάπη που έχει στον άνθρωπο, όχι γενικά κι αόριστα, αλλά στον εργάτη, στον μεροκαματιάρη, αυτόν που δέχεται την καταπίεση και η συνείδησή του είναι σε άμεση σχέση με τις συνθήκες, έχει τα πισωγυρίσματά της, δεν είναι μια ευθεία πορεία... Οπως είχε σημειωθεί και στο αφιέρωμα που είχε πραγματοποιηθεί για τη ζωή και το έργο του στο 41ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - Οδηγητή, «ο Κορνάρος δεν ανήκει στο μουσείο της λογοτεχνίας. Το φλογερό, πρωτοπόρο, πλούσιο σε διδάγματα και βαθιάς γνώσης της ανθρώπινης ψυχής έργο του είναι οδηγός μάχης για τα δύσκολα της ταξικής πάλης, ένα απόλυτα απαραίτητο πολεμοφόδιο για τις αποσκευές των κομμουνιστών και γενικότερα κοινωνικών αγωνιστών, ειδικά για τις νεότερες γενιές που δυστυχώς δεν τον γνωρίζουν ούτε καν ως όνομα».
Ο Κορνάρος, τάσσοντας τον εαυτό του στην υπηρεσία του λαού, γίνεται με την τέχνη του «ο πρακτικογράφος των αγώνων του». Δεν είναι καθεαυτό μυθιστοριογράφος, καθώς τα περισσότερα έργα του μοιάζουν με λογοτεχνικά ρεπορτάζ. Ενα τέτοιο έργο είναι και το παραπάνω βιβλίο. Με τη ρεαλιστική και γλαφυρή γραφή του, ο συγγραφέας «ζωντανεύει» τη σφοδρή ταξική σύγκρουση στην πόλη.
Ο ματωμένος Μάης του '36 αποτέλεσε τον μεγαλύτερο έως τότε αγωνιστικό σταθμό που είχε γνωρίσει το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα στην Ελλάδα. Οι περιγραφές του αποτυπώνουν το μέγεθος της εκμετάλλευσης του λαού, την άγρια καταστολή του κράτους μόλις νιώσει ότι απειλούνται τα συμφέροντα της τάξης που εκπροσωπεί, την αποφασιστικότητα των εργατών...
Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω απόσπασμα:
Κι όταν πια νόμισε πως οι στρατοί της ήτανε έτοιμοι να δώσουνε τη μάχη με τον άοπλο πληθυσμό που ζητούσε ψωμί, άρχισε να προκαλεί: Απειλεί τη Θεσσαλονίκη με κήρυξη στρατιωτικού νόμου. Κάνει συλλήψεις αυθαίρετες, ετοιμάζει εκτοπίσεις μαζικές και καλεί τους απεργούς... να δεχτούνε το κάλπικο νόμισμα... για να μην πέσει η αξιοπρέπεια του κράτους!
Και για έναν άλλο "δευτερεύοντα" λόγο: Για να μην καταστραφεί το εθνικό προϊόν! Ο καπνός.
Για να μη ζημιωθούνε οι καπνέμποροι δηλαδή.
Με πιο απλά λόγια, η απάντηση του κράτους είναι τούτη: "Δε με νοιάζει πώς ψωφολογούνε οι 40.000 φαμίλιες των καπνεργατών. Φτάνει να σώσω το εμπόρευμα των βιομηχάνων!
"Κι αν δεν ακούσετε, κοιτάξετε: Τα ντουφέκια είναι γυρισμένα απάνω σας" (...).
Η απειλή είναι γενική. Καιρός για σκέψεις δεν υπάρχει. Είναι η ώρα της αποφασιστικής δράσης.
Οι καπνεργάτες αναμετρούν τις δυνάμεις τους. Σαράντα χιλιάδες πειθαρχικός, αποφασισμένος στρατός. Κάθε τέτοιος στρατιώτης και ένας σιδερένιος αρχηγός, έτοιμος να δώσει στον αγώνα και ψυχή και ζωή.
Κοντά σ' αυτή τη σιδερένια καπνεργατική μεραρχία, είναι και τα γερά συντάγματα των ενθουσιασμένων εθελοντών, που είναι γυναίκες, παιδιά και γονιοί των απεργών.
Ολους αυτούς μαζί τους χαρακτηρίζει η βαθιά πίστη στον αγώνα τους.
Μοιάζουνε λιοντάρια που αρκετά κλειστήκανε στα σιδερένια κλουβιά τους...».
+ σχόλια + 1 σχόλια
Γεννήθηκε στο χωριό Σίβα του Ηρακλείου το 1906 έζησε στή Κρήτη τα πρώτα χρόνια της ζωής του αλλά λόγω οικονομικών προβλημάτων αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει, να ταξιδέψει προκειμένου να εξασφαλίσει τα πρός το ζήν.Εντάχθηκε στήν αριστερά και τη περίοδο της κατοχής συνελήφθη και βασανίστηκε από τη Γκεστάπο,φυλακίστηκε στό στρατόπεδο του Χαϊδαρίου.Κατά την διάρκεια του εμφυλίου υπέστη εκ νέου διώξεις και εξορίστηκε.Πρωτοεμφανίστηκε στά γράμματα το 1929 με το πεζογράφημα "Ερωτας ή αναισθησία" το οποίο ήταν αποκηρυγμένο,για αυτό ώς άρχή του έργου του θεωρείται το 1933 με την έκδοση του "Αγιου Ορους" και του βιβλίου ¨Σπιναλόγκα το νησί των σημαδεμένων"
Ο Κορνάρος ήταν ο πρώτος πού έγραψε γιά τη ζωή τών λεπρών στη Σπιναλόγκα (βέβαια φρόντισαν κάποιοι να κάμουν διάσημη την Αγγλίδα Χίσλοπ)γυρνώντας τη πλάτη στο Θέμο Κορνάρο
στήν εισαγωγή του βιβλίου γράφει μεταξύ άλλων..."τούτο το βιβλίο δέν το χαρίζω.Τό πετάω μ'οργή κατάμουτρα στόν άνθρωπο που στέκεται στόν γκρεμό....της Ακρόπολης και βρίζει τη ζωή με τα λόγια"βαρέθηκα τη ζωή!...."
<
Δημοσίευση σχολίου