Ο χυδαίος ανθρωπάκος και ο Μπελογιάννης

Του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου (από Ημερόδρομος)

  

Χυδαίος. Γλοιώδης. Φερέφωνο ενός σάπιου πολιτικοοικονομικού συστήματος. Με δυο λέξεις Θεόδωρος Πάγκαλος. Στον ανθρωπάκο δόθηκε «Βήμα». Ένα μικρόφωνο. Και αυτός μίλησε. Για την ακρίβεια …ξέρασε. Έκανε αυτό που τον έχει διδάξει το σύστημα που υπηρετεί. Κάποιος εξάλλου πρέπει να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Με το ρυπαρό λόγο του, έπιασε στο στόμα του, τον Μπελογιάννη. Βγήκε για λίγο στην επιφάνεια μέχρι να χωθεί πάλι στον υπόνομο του…

Η κωδική ονομασία «μεγάλος τραγουδιστής» στην υπόθεση της παράδοσης Οτσαλάν, όταν πρωτοστάτησε στην παράδοση του Κούρδου ηγέτη, στους Τούρκους, δεν του δόθηκε τυχαία. Είπαμε, άνθρωπος των βρώμικων αποστολών. Μια ανάλογη εκτέλεσε και χτες.

Ο υπουργός της εντολής θα «πείτε ότι τη σημαία την πήρε ο αέρας» στα Ίμια. Ο υπουργός που υπέγραψε τη συμφωνία της Μαδρίτης αναγνωρίζοντας «ζωτικό χώρο» της Τουρκίας στο Αιγαίο, τόλμησε να μιλήσει για τον Μπελογιάννη του «έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα». Τον Μπελογιάννη, που μπροστά στους στρατοδίκες, του ίδιου συστήματος, με αυτό που γαλούχησε Πάγκαλους, έλεγε: «Ο πατριωτισμός κάθε κόμματος μετριέται μόνο τότε, που η λευτεριά και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας διατρέχει κίνδυνο».

Ο προπαγανδιστής του «όλοι μαζί τα φάγαμε» και το «μνημόνιο είναι ευλογία» θέλησε να σπιλώσει τον αντάρτη Μπελογιάννη, που πολέμησε και έδωσε τη ζωή του για ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και ευημερία. Του Μπελογιάννη του «αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα»…

Το ανθρωπάκι του «Σάββα, παιδί μου, πέτα τον έξω», απέναντι στον Μπελογιάννη, που βροντοφώναξε: «Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».

Ο Πάγκαλος που έχει σπιλώσει κάθε κινητοποίηση βρίζοντας από τους αγρότες, μέχρι τους ναυτεργάτες και τους διανοούμενους της χώρας, είναι αυτός που τόλμησε να μιλήσει εξ΄ ονόματος του λαού, με λόγια πεζοδρομίου, για να μας πει ότι δεν ενδιαφέρεται για τον Μπελογιάννη και το μουσείο του. Μπορεί; Αλλά το μόνο σίγουρο ότι για τον ίδιο λαό, ο Πάγκαλος είναι στα αζήτητα. Όμως, ο Μπελογιάννης, θα στέκει πάντα εκεί, διαχρονικά. Για τον απλό λόγο, ότι θυσιάστηκε με το γαρίφαλο στο χέρι, για ιδανικά και αξίες.

Οι εμετικές αναφορές του Πάγκαλου θα κάνουν για λίγες μέρες το γύρω του διαδικτύου, θα χρησιμοποιηθούν στο μέλλον για να περιγράψουν το «ποιόν» του αλλά μέχρι εκεί… Απλά θα προστεθούν στο μακρύ κατάλογο του υβρεολόγιου, ενός υποτακτικού πολιτικού εκπροσώπου της τάξης που δολοφόνησε τον Μπελογιάννη και σήμερα «εκτελεί» με νόμους, καθημερινά έναν ολόκληρο λαό.

Ο Πάγκαλος έχει δηλώσει ότι είναι «ένας κανονικός αντικομμουνιστής» και με αυτή την ιδιότητα του, ομολογουμένως εκτελεί με ακρίβεια την αποστολή του. Ο καλοπληρωμένος ρόλος του, από το σύστημα που τον ανέδειξε θα τον βγάζει κάθε τόσο στον «αφρό» για να πιάνει «δουλειά». Δίπλα στους ναζί μπράβους που διαλαλούν ότι θα «γκρεμίσουν» το Μουσείο του Μπελογιάννη, τρέχει να πάρει θέση και ο Πάγκαλος. Όλοι μαζί. Ο καθένας στο πόστο του.

Οι ιδεολογικοί απόγονοι αυτών που εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη, τρέμουν ακόμα τα λόγια του:«Αγωνιζόμαστε για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο, για να δημιουργήσουμε νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων». Τρέμουν στην ιδέα, ότι για αυτά τα όνειρα, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αγωνίζονται.

Και κυρίως ότι σε αυτά δε χωράνε Πάγκαλοι…