«Έκανε ποτέ κυβέρνηση δημοψήφισμα για να το χάσει»;

Γράφει ο mistos175.

«Έκανε ποτέ κυβέρνηση δημοψήφισμα για να το χάσει»;
Αυτό είχε ρωτήσει κάποτε ο Χαρίλαος ο Φλωράκης σε μια συζήτηση στη Βουλή. Πράγματι πολύ σπάνια χάνει δημοψήφισμα μια κυβέρνηση. Κι αυτό γιατί ξέρει να μαγειρεύει. Ή το ερώτημα ή το αποτέλεσμα. Κι αν αναγνωρίζω κάτι στον Σουλτάνο, εκτός από την αλαζονεία, τον αυταρχισμό και την αναξιοπιστία του, είναι η ικανότητά του στο μαγείρεμα. Όχι! Τον δικό μας τον ταχυδακτυλουργό που έκανε το «ΟΧΙ» – «ΝΑΙ» και τη «μέρα» – «μεσάνυχτα» δεν τον φτάνει, αλλά μια νοθεία θα την κάνει. Την έχει κάνει ήδη με τα ρουσφέτια, τις απειλές, τα ψέματα κοκ…

Αν ο Τουρκικός Λαός αφήνονταν να αποφασίσει Ελεύθερα, θα ψήφιζε ΟΧΙ με συντριπτική μάλιστα διαφορά. Κανείς λογικός άνθρωπος δεν θέλει να συγκεντρώνονται οι εξουσίες σε ένα άτομο, ειδικά όταν αυτό το άτομο έχει «καβαλήσει το καλάμι» κι είναι αδίστακτο. Παρόλα αυτά ο Ερτογκάν ούτε ξέρει να χάνει, ούτε φυσικά θέλει κάτι τέτοιο. Η Τουρκία όμως θα χάσει. Θα υπάρξει διχασμός και μίσος. Μίσος που καλλιεργείται συστηματικά από την κυβέρνηση και τον ίδιο.

Οι Κούρδοι δεν πρόκειται να κάτσουν με σταυρωμένα χέρια να τους σφάξουν οι «γενίτσαροι» του Ταγίπ. Μπορεί τ’ άλλα κράτη να «κάνουν τα στραβά μάτια» σε ότι έγκλημα διαπράττει ο Ερτογκάν, αλλά σίγουρα θα υπάρξει Αντίσταση, όταν επιτεθεί. Το ίδιο συμβαίνει και με όλους τους Τούρκους αντιπάλους του. Σήμερα είναι αποδυναμωμένοι, αλλά ο Ερτογκάν δεν τους αφήνει κανένα περιθώριο συνδιαλλαγής, συνεννόησης. Αυτό όμως είναι λάθος του, γιατί θα τους αναγκάσει να παλέψουν μ’ όλες τους τις δυνάμεις μέχρις εσχάτων. Όπως λάθος είναι η φιλοσοφία «Όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου». Μια τέτοια αντίληψη που συναντάται σε κάθε φασίστα, είναι κι η Αχίλλειος πτέρνα του. Κι αυτό γιατί προσθέτει εχθρούς, που σε άλλη περίπτωση απλά θα έμεναν ουδέτεροι.

Εκείνος που θα χάσει τα περισσότερα βέβαια είναι ο Τούρκος Εργαζόμενος. Απορροφημένος στην δημιουργία της «Μεγάλης Τουρκίας», στην ουσία την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, θα του πουν να κάνει «θυσίες», όπως λένε πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις. Να θυσιάσει όχι μόνο μισθό αλλά Δικαιώματα, Ελευθερίες… ακόμα και την ίδια του τη ζωή. Φοβάμαι πως όταν δει τις συνέπειες, θα είναι πολύ αργά.

Ο Ερτογκάν είναι ήδη δικτάτορας εδώ και καιρό. Όπως όμως οι δικοί μας μπαγαπόντηδες θέλει νομιμοποίηση. Κάτι αντίστοιχο που έκανε ο Παπαδόπουλος το 1968, όπου το ΝΑΙ «σάρωσε». Και πώς να ήταν διαφορετικά, αφού πρώτα αποφάσισαν το ποσοστό (πάνω από 90%) και μετά έστησαν τις κάλπες. Ή όταν άλλαζε «μαγικά» το ΟΧΙ σε ΝΑΙ; Από κει το πήρε κι ο Αλέξης μόνο που ο πραξικοπηματίας έκανε τη νοθεία ΠΡΙΝ βγουν τα αποτελέσματα, όχι ΜΕΤΑ. Έτσι γίνεται συνήθως, πριν. Μετά φυσικά η Χούντα, αφού της βγήκε το ένα αποτέλεσμα, έκανε και ’κείνο του 1973. Τα συγκεκριμένα δημοψηφίσματα χαρακτηριστήκαν «νόθα». Δεν ήταν τα μοναδικά βέβαια. Το 1935 πχ οι φιλοβασιλικοί ψήφισαν τρεις με τέσσερις φορές ο καθένας, ενώ είχαν ψηφίσει και τα δέντρα, αφού υπήρχαν 350.000 περισσότεροι ψηφοφόροι απ’ ότι στις εκλογές. Μετά το 1973 όμως ήρθε το 1974 με την Κύπρο, τον πόλεμο, ώσπου οι χουντικοί πήγαν στα τσακίδια.

Μπήκαν για λίγο φυλακή αλλά ο Μητσοτάκης τους έβγαλε «για λόγους υγείας». Η Ντόρα πάλι, ο κλώνος του, δεν θέλει να αποφυλακιστεί ο Κουφοντίνας, που μπορεί να σκότωσε, αλλά πολύ λιγότερους. Ούτε βασάνισε κανένα, ενώ δεν καταδίωξε ποτέ απλούς ανθρώπους σαν κάτι άλλους...
Ο Ερτογκάν λοιπόν μπορεί να πανηγυρίσει. 54% Τόσο αποφάσισε, για να μην «καρφωθεί» με κάποιο 90 ή 100%. Δεν θα πανηγυρίζει όμως για πολύ. Στην ουσία ψήφισε το τέλος του, αφού αυτά που θα κάνει θα καταστρέψουν τη χώρα του και τον ίδιο. Δεν θα τον σώσουν τα δημοψηφίσματα, όπως δεν έσωσαν τέτοια κόλπα κανένα δικτάτορα…