«Η γλώσσα αυτή είναι μια σλαβική γλώσσα, για την ακρίβεια βουλγαροσερβική, που ανήκει στην ομάδα των νοτιοσλαβικών γλωσσών και γράφεται με το σλαβικό κυριλλικό αλφάβητο», είπε στα «Νέα» του περασμένου Σαββατοκύριακου.
Δέχεται, μάλιστα, να γίνει και νονός αυτής της γλώσσας: «Οποιοδήποτε όνομα της δικής τους επιλογής: Βουλγαροσερβική ή Σερβοβουλγαρική ή Βουλγαρομακεδονική ή Σλαβική της Ανατολικής Βαλκανικής ή Νεοσλαβική ή Σλαβομακεδονική ή Μακεδονοσλαβική ή ό,τι άλλο θέλουν. Οχι Μακεδονική!».
Είναι αναμφισβήτητα μια πρόοδος, όταν ο Μπαμπινιώτης περνάει από το «ιδίωμα» στη «γλώσσα». Διότι το ιδίωμα είναι παραλλαγή μιας γλώσσας (π.χ. το κρητικό ή το ηπειρώτικο ή το κερκυραϊκό ιδίωμα στα ελληνικά) και όχι ξεχωριστή γλώσσα.
Μόνο που αυτές οι μεταπηδήσεις του ομότιμου καθηγητή του ΕΚΠΑ και κάποτε στο παρελθόν υπουργού Παιδείας έρχονται να του αφαιρέσουν το φωτοστέφανο του επιστήμονα και να τον κατατάξουν στη χορεία των «ενσωματωμένων» επιστημόνων που χρησιμοποιούν την επιστήμη ως θεραπαινίδα κάθε είδους σκοπιμοτήτων*.
Φυσικά, η αναφορά μας σε «πρόοδο» είναι ειρωνική. Ο Μπαμπινιώτης που το 1977, ως εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους στην ειδική διάσκεψη του ΟΗΕ, δεν είχε κανένα πρόβλημα να συμφωνήσει στον τρόπο με τον οποίο θα μεταγράφεται με λατινικούς χαρακτήρες η μακεδονική γλώσσα (δεν κατέθεσε καμιά ένσταση περί ανυπαρξίας τέτοιας γλώσσας), περνάει από το «ιδίωμα» στη «γλώσσα» μετά την πραγματικότητα που διαμόρφωσε η Συμφωνία των Πρεσπών. Είναι η καινούργια γραμμή άμυνάς του.
Ξεχνάει, όμως, κάτι. Το πώς θα ονομάζεται μια γλώσσα δεν αποφασίζει ο Μπαμπινιώτης και ο κάθε Μπαμπινιώτης. Αποφασίζει η Ιστορία.
Η γλώσσα των (σλαβο)Μακεδόνων ονομαζόταν μακεδονική αιώνες πριν προκύψει το «μακεδονικό ζήτημα». Στο πλαίσιο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δηλαδή, πολύ πριν η γεωγραφική Μακεδονία μοιραστεί ανάμεσα σε Ελλάδα, Σερβία και Βουλγαρία. Δεν είναι βουλγαρική γλώσσα που «εκσερβίστηκε» από το καθεστώς του Τίτο (όπως έχει υποστηρίξει ο… επιστήμων Μπαμπινιώτης).
Ηταν μια γλώσσα όπως όλες οι άλλες βαλκανικές γλώσσες (ελληνική, σερβική, βουλγαρική, αλβανική κτλ.). Και ονομαζόταν μακεδονική.
Το 1924, ο Βενιζέλος έφερε στην Ελλάδα τον διάσημο ελβετό νομικό Ρούντολφ Αρτσιμπαλντ Ράις, για να μελετήσει την εθνική σύνθεση των νέων περιοχών που είχαν προσαρτηθεί στο ελληνικό κράτος. Ο Reiss δε μάσησε τα λόγια του: «Αυτούς που εσείς αποκαλείτε βουλγαρόφωνους θα τους ονόμαζα καλύτερα απλώς μακεδόνες. Δίνετε σ’ αυτούς τους ανθρώπους το όνομα των βουλγαρόφωνων εξ αιτίας της γλώσσας τους που μοιάζει με τα βουλγάρικα. Είναι όμως αυτά βουλγάρικα, είναι η ίδια γλώσσα που μιλούν στη Σόφια; Οχι. Τα μακεδονικά μοιάζουν τόσο στα σέρβικα όσο και στα βουλγάρικα. (…) Οι έρευνές μου στην ελληνική και τη σερβική Μακεδονία μού έδειξαν ότι τα πραγματικά μακεδονικά είναι προϊόν όλων των διαδοχικών κατακτήσεων που υπέστη αυτή η χώρα. (…) Επαναλαμβάνω ότι η μεγάλη μάζα των κατοίκων παρέμεινε απλώς Μακεδονική».
Το 1945, ο αστός συντηρητικός ιστορικός Δ. Ζακυθηνός έγραφε: «Οταν επομένως λέγωμεν ότι οι Σλάβοι οι κατελθόντες εις την Ελλάδα, μέχρι και αυτής της Πελοποννήσου, υπήγοντο εις την ακτίνα της βουλγαρικής γλωσσικής επιδράσεως, κινδυνεύομεν να δημιουργήσωμεν εννοίας εσφαλμένας. Οι Σλάβοι ούτοι, επιχειρήσαντες πολλάς επιδρομάς καθ’ όλον περίπου τον 5ο αιώνα και τελικώς εγκατεσταθέντες εις τας βυζαντινάς χώρας κατά τα πρώτα έτη της επομένης εκατοενταετηρίδος, ουδεμίαν εθνολογικήν σχέσιν ηδύνατο να έχουν με τους Βουλγάρους. (…) Διότι οι σλαβόφωνοι της δυτικής και βορείου Μακεδονίας, οι περιελθόντες εις την Ελλάδα και εις την Σερβίαν, ουδεμίαν σχέσιν έχουν προς τους Σέρβους ή τους Βουλγάρους, αλλ’ είναι υπολείμματα των παλαιοτάτων μεταναστευτικών κινήσεων των Σλάβων, αι οποίαι συνετελέσθησαν πολύ προ της εμφανίσεως και της προς Νότον προωθήσεως και των Βουλγάρων και των Σέρβων».
* Πώς το 'γραψε ο Βάρναλης; «Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη, / της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα, / και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι, / του βούρκου λιβανίζετε τη μπόχα!»…
Πηγή: "ΚΟΝΤΡΑ"
Διαβάστε επίσης
Η αλήθεια για τους Σλαβομακεδόνες - Μπροσούρα της ΣΑΚΕ
Δημοσίευση σχολίου