Δεν λιώνει ποτέ η καραμέλα της προβοκατορολογίας

Του Γ. Γ

Με το σημερινό γεγονός, της επίθεσης δηλαδή με παγιδευμένο φάκελο στον Λ. Παπαδήμο, ξανάνοιξε η συζήτηση για την λεγόμενη ατομική τρομοκρατία.
Δεν θα σταθούμε στα αστυνομικά σενάρια, ούτε θα σχολιάσουμε τους βαρύγδουπους απαξιωτικούς, υβριστικούς χαρακτηρισμούς που ακούστηκαν σε όσους επέλεξαν να αντιμετωπίσουν ένοπλα την αστική βαρβαρότητα ρισκάροντας να σκοτωθούν οι ίδιοι ή να σαπίσουν στις φυλακές.

Αρχικά πρέπει να δοθεί μια απάντηση στο ερώτημα: Είναι οι οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας μέρος του επαναστατικού κινήματος ή όχι; Κατά την άποψη μου είναι.
Κατά την αντίληψη συντρόφου δημοσιογράφου όσοι/ες συμμετέχουν σε τέτοιες οργανώσεις είναι είτε «χρήσιμοι ηλίθιοι», είτε «προβοκάτορες».
Αυτή ήταν η διαφωνία μας στην τηλεφωνική αντιπαράθεση που είχαμε πριν λίγο και αποτέλεσε το ερέθισμα, γι’ αυτή την ανάρτηση.

Φυσικά οι κομμουνιστές –όπως θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου- δεν αποδέχονται σε καμιά περίπτωση την ατομική τρομοκρατία. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να συνταχθούμε με όλο το αστικό μπλοκ που στα πρόσωπα όσων επέλεξαν αυτό το μονοπάτι της ένοπλης πάλης ανακαλύπτουν τους «υπονομευτές της δημοκρατίας» και τους «εχθρούς της κοινωνίας». Ούτε να δεχθούμε έναν ανύπαρκτο, κατασκευασμένο κίνδυνο για τα λαϊκά στρώματα όπως θέλουν να παρουσιάσουν αυτές τις οργανώσεις.
Είναι εντελώς άλλο θέμα αν για την αντίληψη κάποιων και την δική μου, που ισχυριζόμαστε ότι τέτοιες ενέργειες κάνουν ζημιά στο λαϊκό κίνημα και άλλο η ακατάσχετη προβοκατορολογία που δεν βασίζεται πουθενά παρά μόνο σε εγκεφαλικά κατασκευάσματα.

Θα ισχυριστεί κάποιος -και θα έχει δίκιο- ότι στο παρελθόν έχει αποδειχτεί ότι υπήρξαν προβοκάτορες που παρουσιαζόταν σαν θιασώτες της  ατομικής τρομοκρατίας (Ντάνος Κρυστάλης, «Υπόθεση Δύτη» παλαιότερα κ.α). Σωστό αυτό, με μια διαφορά όμως. Αυτοί εκτελούσαν διατεταγμένη αποστολή, και το μόνο που έκαναν είναι να βάλουν κάποιες στρακαστρούκες στην επιδίωξη τους να δικτυωθούν με τις ήδη υπάρχουσες οργανώσεις μειοψηφικής βίας.

Αλλωστε τι μας λέει η εμπειρία μετά την σύλληψη και τις δίκες των φερόμενων μελών της 17 Νοέμβρη, του ΕΛΑ, του Επαναστατικού Αγώνα και των Πυρήνων της Συνομωσίας της Φωτιάς; Δεν αντιμετωπίστηκαν σαν ταξικοί εχθροί από το αστικό κράτος; Προέκυψε από πουθενά ότι είχαν διαβρωθεί από μυστικές υπηρεσίες;

Και στην τελική το αντάρτικο πόλης στην χώρα μας έχει ιστορία, την οποία έχει γράψει και με νεκρούς, σακατεμένους, πολύχρονα φυλακισμένους. (Λάμπρος Φούντας, Χρήστος Κασίμης, Τσουτσουβής, Πρέκας, Μαρίνος, Κυρίτσης, Μαζοκόπος, Ζηρίνης, κ.α).
Απ’ αυτή την σκοπιά και ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή όχι κάποιος με τις μορφές πάλης που επιλέγουν κάποιες οργανώσεις για να αντισταθούν στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, είναι τουλάχιστον βεβήλωση στην μνήμη αυτών των ανθρώπων να τους «στολίζουν» με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς.