Τα πρότυπα της συμμορίας του Μιχαλολιάκου

Του  Γ. Γ

Θα ήταν πλεονασμός να αναφέρουμε οτιδήποτε περισσότερο για την τραμπουκική χθεσινή δράση των ναζί βουλευτών, πέρα απ’ αυτά που υπάρχουν σε περασμένη ανάρτησή μας.

Αξίζει όμως να αναφερθούμε ποια άτομα είναι τα πρότυπα αυτής της ναζιστικής συμμορίας και αυτό με την ευκαιρία ότι σαν σήμερα, 15/5/1946, ένα απ’ αυτά, ο ταγματασφαλίτης Β. Μαγγανάς, εισβάλει με τους παρακρατικούς του στην Πύλο, καταλαμβάνει το αστυνομικό τμήμα και εκτελεί εν ψυχρώ 4 πολιτικούς κρατούμενους με την ανοχή αν όχι συνέργεια των χωροφυλάκων.

Το πόσο κάλυψη και συνεργασία είχε με τις αστυνομικές δυνάμεις της εποχής, ο εγκληματίας Μαγγανάς μας το λέει δημοσίευμα εφημερίδας: «Πέντε αποσπάσματα χωροφυλακής που είχον σταλή δια την καταδίωξιν της συμμορίας Μαγγανά έστησαν διασκέδασιν μαζί της. Συμμορίται και χωροφύλακες έψησαν αμνόν και αφού ευωχήθησαν και εχόρευσαν, απεχωρίσθησαν φιλικώς».  

Θα αναφερθούμε παρακάτω αναλυτικά για την δράση αυτού του εγκληματία που αρχικά έθεσε τις υπηρεσίες του στους Γερμανούς κατακτητές και μετά στους Αγγλους διαπράττοντας δεκάδες εγκλήματα πάντα στο όνομα της αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού κινδύνου».

Να σημειώσουμε τώρα ότι η ναζιστική συμμορία του Μιχαλολιάκου εκτός από το αγαπημένο της σύνθημα «Τιμή και δόξα σε Χίτες και Ταγματασφαλίτες», στην ιστοσελίδα της δεν διστάζει να κάνει την «αγιογραφία» αυτού του εγκληματία.

«Αι τρομοκρατικοί οργανώσεις της άκρας δεξιάς, των οποίων αι κυριώτεραι είχον οπλισθή εν μέρει υπό των Γερμανών και παντοιοτρόπως συνειργάσθησαν μετ’ αυτών, όχι μόνον δεν αφωπλίσθησαν, όχι μόνον δεν διώκονται, αλλά αναφανδόν συμπράττουν με τα όργανα της τάξεως, προς τελείαν, κάθε δημοκρατικής φωνής, κατάπνιξιν. Ετσι ο μηχανισμός του κράτους ετέθη κατ’ ουσίαν εις την υπηρεσίαν της ωργανωμένης τρομοκρατίας της δεξιάς, (...) Δεν είναι είναι ανάγκη να τονίσωμεν εις ποιον βάραθρον οδηγεί τον τόπον η παράτασις της καταστάσεως αυτής».

Η. Νικολακόπουλος, Η καχεκτική δημοκρατία. Κόμματα και βουλευτικές εκλογές 1946-1967,

Οι Αγγλοι εξοπλίζουν τον υπόκοσμο και τους χθεσινούς συνεργάτες του κατακτητή και τους εξαπολύουν στην ύπαιθρο και στις συνοικίες της Αθήνας, εκεί ακριβώς που αναδείχτηκε και μεγαλούργησε το κίνημα της Εθνικής Αντίστασης, του ΕΑΜ.

Οι ίδιοι οι Αγγλοι εξοπλίζουν και καθοδηγούν, τις συμμορίες των παρακρατικών, οι οποίες παράλληλα συνεργάζονται με τα επίσημα όργανα της τάξης. Όλοι αυτοί, ασύδοτοι και με την κάλυψη του κράτους, χτυπάνε στα τυφλά, χτυπάνε αδιάκριτα τα χωριά, τις συνοικίες και τις πόλεις. Ο τρόμος πρέπει να πνίξει τα πάντα. Καίνε, βασανίζουν, βιάζουν, σκοτώνουν...

Περικλής Ροδάκης - Ιστορικός και συγγραφέας

Από ανάρτηση του μπλοκ "ιστορικά ντοκουμέντα" αντιγράφουμε:

 Καλαμάτα 1946 - Μαγγανάς

Ο Βαγγέλης Μαγγανάς στην Κατοχή συνεργάστηκε με τους Γερμανούς, ενώ μετά την απελευθέρωση αυτοχαρακτηριζόταν ως «χίτης», αν και ο αρχηγός της οργάνωσης X, Γεώργιος Γρίβας, φοβούμενος το πολιτικό κόστος -είχε κατά νου να κατέβει στις εκλογές-, κρατούσε δημοσίως κάποιες αποστάσεις από τον Μαγγανά και τη συμμορίτικη δράση του.

Ο Σπύρος Παπαγεωργίου, στενός συνεργάτης του Γεωργίου Γρίβα, αναφέρει: «Είναι αλήθεια ότι παρά το γεγονός ότι η X διαχώρισε τη θέση της από τη δράση του Μαγγανά, του είχε παράσχει πολιτική και νομική στήριξη».

Η σημαντικότερη ενέργεια του Μαγγανά είναι η κατάληψη της Καλαμάτας.
Είχε προηγηθεί, στις 16 Ιανουάριου 1946, η δολοφονία του αρχηγού της οργάνωσης X Λακωνίας, δικηγόρου Γρηγορίου Κοντοβουνήσιου, από αντάρτες στον δρόμο Σπάρτης-Κροκεών.
Στην ενέδρα, κατά την ανταλλαγή πυροβολισμών σκοτώθηκαν επίσης δύο συνοδοί του Κοντοβουνήσιου και ο εξάχρονος γιος του.
Η ενέργεια αυτή και η αποφυλάκιση αρκετών αριστερών από τις τοπικές φυλακές βάσει του προγράμματος «περί αποσυμφορήσεως φυλακών» της κυβέρνησης Θ. Σοφούλη εξαγρίωσαν τους ακροδεξιούς της Καλαμάτας.

Σε αντίποινα για τη δολοφονία του αρχηγού της X Λακωνίας, ακροδεξιοί επιτέθηκαν με όπλα και χειροβομβίδες στο καφενείο του Ν. Κατσαρού όπου σύχναζαν αριστεροί πολίτες, σκοτώνοντας τον Κατσαρό 19 και άλλον έναν θαμώνα και τραυματίζοντας άλλους τέσσερις.

Μετά τις κηδείες των θυμάτων ακολούθησαν συμπλοκές ακροδεξιών και αριστερών στην πόλη. Για την επίθεση στο καφενείο συνελήφθησαν 32 ακροδεξιοί της Καλαμάτας.

Στις 20 Ιανουάριου 1946, ο Μαγγανάς με δύναμη 1.000 αντρών εισέβαλε στην Καλαμάτα, απελευθερώνοντας τους 32 συλληφθέντες ακροδεξιούς και 15 δωσίλογους που κρατούνταν στο A' Αστυνομικό Τμήμα, ενώ προσπάθησε ανεπιτυχώς να αφαιρέσει και το ανακριτικό υλικό των υποθέσεων αυτών. Επιχείρησε επίσης να αιχμαλωτίσει 400 κρατουμένους στο εργοστάσιο Καρέλια, αλλά η ενέργειά του αυτή ματαιώθηκε από την επέμβαση της Χωροφυλακής.

Η Χωροφυλακή περιορίστηκε να φρουρεί τα δημόσια κτίρια και έτσι η συμμορία Μαγγανά έδρασε ανενόχλητη, καταστρέφοντας ένα αριστερό τυπογραφείο και συλλαμβάνοντας 100 αριστερούς άοπλους πολίτες, τους οποίους ο Μαγγανάς πήρε μαζί του ως ομήρους στα γύρω βουνά, όπου κατέφυγε αποχωρώντας από την πόλη.

Συνολικά εκτελέστηκαν 14 πολίτες 23 έξι από αυτούς σκοτώθηκαν στην Καλαμάτα σε μπλόκα ή στο σπίτι τους, ένας στη Θούρια και ένας άλλος στη Μεσσήνη, ενώ άλλοι έξι σκοτώθηκαν ενώ ήταν όμηροι.

Στην είσοδο της Θούριας η συμμορία Μαγγανά συνέλαβε «τον κατερχόμενον δι’ αυτοκινήτου εξ’ Αθηνών εις Καλάμας δικηγόρον και στέλεχος του ΚΚΕ, Θ. Κορμόν, κομιστήν εντολών της ηγεσίας του ΚΚΕ, τον οποίον, λόγω της προκλητικής στάσεώς του, εξετέλεσε επί τόπου».

Η κυβέρνηση Σοφούλη κήρυξε στρατιωτικό νόμο στη Μεσσηνία και τη Λακωνία και απέστειλε στην Καλαμάτα τμήματα στρατού υπό τον συνταγματάρχη Νικόλαο Παπαδόπουλο, «υπό τας διαταγάς του οποίου υπήχθησαν άπασαι αι δυνάμεις Στρατού και Χωροφυλακής των Νομών τούτων», ενώ κατέπλευσε και το αντιτορπιλικό «Κρήτη». Ο Μαγγανάς επικηρύχθηκε από το ελληνικό κράτος με το ποσό των 10.000.000 δραχμών και στις 27 Φεβρουάριου 1946 καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο από το Εκτακτο Στρατοδικείο, συνεχίζοντας όμως ακάθεκτος τη δράση του.

Στις 18 Μαρτίου στην περιοχή Πεταλίδι σκότωσε ένα άτομο και τραυμάτισε άλλα τρία, στις αρχές Απριλίου στο χωριό Γιαννιτσάνικα σκότωσε ένα άτομο και τραυμάτισε άλλο ένα, ενώ στις 17 Μάίου, στο χωριό Ψάρι, ανάγκασε την ολιγάριθμη φρουρά των φυλακών να του παραδώσει τρεις αιχμάλωτους αντάρτες, τους οποίους και εκτέλεσε.

Τελικά ο Μαγγανάς συνελήφθη στις 22 Μαΐου 1946, στην περιοχή ανάμεσα σε Χανδρινό και Πύλο, και μεταφέρθηκε στις φυλακές Αβέρωφ στην Αθήνα.

Παρότι καταδικασμένος σε θάνατο, ο Μαγγανάς δεν εκτελέστηκε, αλλά δικάστηκε το 1947, στο Α' Κακουργοδικείο Πειραιά, έχοντας την αμέριστη στήριξη παραγόντων της Δεξιάς που είχε εν τω μεταξύ επικρατήσει στις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946. Η δίκη άρχισε στις 24 Απριλίου 1947και ολοκληρώθηκε έναν χρόνο αργότερα, στις 24 Μαΐου του 1948, με την αθώωσή του.

Ακολούθησε και δεύτερη δίκη του Μαγγανά, στο Ναύπλιο τον Σεπτέμβριο του 1948, αλλά πάλι αθωώθηκε, αφού οι μάρτυρες κατηγορίας, τρομοκρατημένοι, δεν εμφανίστηκαν στο δικαστήριο. 

Στις δίκες Μαγγανά υπήρχε πάντα ισχυρή παρουσία παρακρατικών, ενώ η οργάνωση X παρείχε μερικούς από τους καλύτερους δικηγόρους της προς υπεράσπισή του. 
Μάλιστα, μετά τη δεύτερη αθώωσή του μεταβιβάστηκε στο δικαστήριο διαταγή του υπουργού Δημοσίας Τάξεως να κρατηθεί ο Μαγγανάς, αλλά ο κατηγορούμενος είχε ήδη αποχωρήσει.

Τον Οκτώβριο του 1948, ο Μαγγανάς εμφανίστηκε με 70-80 άντρες πάλι στην πόλη της Καλαμάτας, 32 αναγκάζοντας τον στρατηγό Τσακαλώτο να εκδώσει διαταγή για τη σύλληψή του τον Ιανουάριο του 1949.  

Τελικά ο Μαγγανάς συνελήφθη στις 9 Απριλίου του 1949, προσπαθώντας να μπει για μια ακόμη φορά στην πόλη της Καλαμάτας.

Παρέμεινε για μικρό διάστημα στη φυλακή και το 1966 σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα στον δρόμο Πύλου-Καλαμάτας.