Ας μιλήσουμε για τις οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας. Μέρος 8ο

Του Γ. Γ.

 «Παντού στον κόσμο, σε όλες τις επαναστάσεις υπήρχαν μορφές αντάρτικου πόλης. Από τους μπολσεβίκους (παρτιζάνικη δράση την ονόμαζε ο Λένιν) μέχρι την κινεζική, τη βιετναμική, την κουβανική, παντού. Ακόμη και στην ελληνική του '41-'49, με την ΟΠΛΑ που είχε υπεύθυνο τον Νίκο Πλουμπίδη, με τη Στενή Αυτοάμυνα στη Θεσσαλονίκη και τόσα άλλα…

Tο αντάρτικο πόλης δεν είναι επιδίωξη αυτή καθ’ αυτήν, δεν επιδιώκεται η βία για τη βία. Η βία δεν είναι απλώς μέσο απόδοσης λαϊκής δικαιοσύνης και τρομοκράτησης των αστών. Στόχος δεν είναι τα σαμποτάζ ή η αντίσταση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η τάση αυτή έχει σοσιαλιστικό σχέδιο και στρατηγική λαϊκής εξουσίας…».

Δημήτρης Κουφοντίνας

«Οι ατομικές τρομοκρατικές απόπειρες δολοφονίας είναι άσκοπό μέσο πολιτικής πάλης (killing is no murder). Εμείς δεν είμαστε γενικά ενάντια στον πολιτικό φόνο, όμως οι μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας σαν επαναστατική τακτική είναι άσκοπες και επιζήμιες. Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη. Και οι μεμονωμένες τρομοκρατικές ενέργειες μπορούν και πρέπει να φέρουν όφελος μόνο όταν βρίσκονται σε στενή και άμεση σύνδεση με το μαζικό κίνημα›. 

Από επιστολή του Λένιν το 1916.

Αν κάποιος συζητήσει με όσους επέλεξαν να στρατευτούν σε οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας, ειδικά σ' αυτές με κομμουνιστική αναφορά, -ΕΛΑ, 17 Νοέμβρη-  θα δει αποδοχή της ρήσης του Μάο ότι «μια σπίθα είναι αρκετή να βάλει φωτιά στον κάμπο», και την πίστη τους ότι η «ένοπλη προπαγάνδα» είναι ικανή να μπολιάσει με ταξική συνείδηση τις μάζες που θα τις οδηγήσει σε επαναστατικά μονοπάτια. 

Είναι δυνατόν στις μέρες μας να δημιουργηθούν επαναστατικές συνθήκες; Πέρα απ' την δική μας άποψη που είναι καταφατική, ας δούμε τι μας λέει το πρόγραμμα του ΚΚΕ: «Δεν είναι δυνατό να προβλεφθούν οι παράγοντες που θα οδηγήσουν στην επαναστατική κατάσταση. Το βάθεμα της οικονομικής κρίσης, η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που φτάνουν έως τις πολεμικές αναμετρήσεις, είναι δυνατό να δημιουργήσουν τέτοιες συνθήκες στην Ελλάδα».  (Εκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, Αθήνα, 2013, σελ. 21». 

Τι μορφή όμως θα έχει μια προλεταριακή επανάσταση; Ας δούμε τι μας λέει γι’ αυτό ο Β.Ι.Λένιν: «Θα θυμόμαστε ότι πλησιάζει ο μεγάλος μαζικός αγώνας. Ο αγώνας αυτός θα είναι η ένοπλη εξέγερση […] Οι μάζες πρέπει να ξέρουν ότι τραβούν για ένοπλο αιματηρό σκληρό αγώνα […] Το κόμμα του συνειδητού προλεταριάτου πρέπει να εκπληρώσει το χρέος του στο μεγάλο αυτό αγώνα»  («Διδάγματα από την εξέγερση της Μόσχας», «Άπαντα», τ. 13, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1980, σελ. 380-381»).

Πώς όμως διαπαιδαγωγείς τις μάζες μ’ αυτή την αντίληψη όταν το μόνο που κάνεις είναι να επιδίδεσαι σε μια άκρατη πρακτορολογία και να αντιμετωπίζεις με πολιτικά χυδαίους χαρακτηρισμούς, όσους επέλεξαν την ένοπλη πάλη; Τι αποτέλεσμα έχει αυτό εκτός του ότι δίνεις τα διαπιστευτήρια σου στο κράτος και στην αστική νομιμότητα; Συμβάλεις στο παραμικρό ώστε να γίνει πεποίθηση του συνειδητού προλεταριάτου η πρόταση του Έγκελς ότι «Η βία δεν έχει μόνο ένα κακοποιό ρόλο στην ιστορία, αλλά έχει κι ένα ρόλο επαναστατικό, είναι η μαμή που ξεγεννά την καινούρια κοινωνία μέσα από τα σπλάχνα της παλιάς»;

Ναι, είναι ατελέσφορες οι μεμονωμένες τρομοκρατικές ενέργειες. Σύμφωνα με την μαρξιστική ανάλυση είναι αναποτελεσματικές γιατί το ίδιο το σύστημα έχει την δυνατότητα να αναπαράγει τους μηχανισμούς οι οποίοι πλήττονται από τις οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας. 
Απ’ την άλλη όμως οι οργανώσεις ένοπλης πάλης «μπορούν να φέρουν όφελος όταν βρίσκονται σε στενή και άμεση σύνδεση με το μαζικό κίνημα», όπως έλεγε ο Λένιν. Και υπάρχουν τέτοια παραδείγματα. 

Αν ρίξει κάποιος μια ματιά στην ιστορία θα δει ότι με λίγες δεκάδες μαχητών ξεκίνησε ο Κάστρο, ενώ τις πρώτες ενέργειες του θα μπορούσε κανείς να τις χαρακτηρίσει «τρομοκρατικές» και όμως εγκαθίδρυσε στην Κούβα ένα καθεστώς που υπάρχει απ’ το ’59 μέχρι σήμερα. 
12 ήταν οι Κινέζοι που έφτιαξαν το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας σε ένα καΐκι. Αν διαβάσει κανείς την ιστορία τους, θα διαπιστώσει ότι οι πρώτες τους ενέργειες καμιά σχέση δεν είχαν με τον λεγόμενο «πολιτικό» αγώνα». Τηρουμένων των αναλογιών θα μπορούσες να τις χαρακτηρίσεις «τρομοκρατικές». Το ΚΚΚ όμως  κατόρθωσε να πάρει την εξουσία. 
Τρεις ήταν όλοι κι όλοι οι «συνωμότες» που ξεκίνησαν τους Κορδιλλιέρους στην Γαλλική Επανάσταση και τα αποτελέσματά της τα γνωρίζουμε.  

Ας έρθουμε όπως στα «δικά» μας. Θεώρησε πότε ο λαός μας ότι κινδυνεύει από τις οργανώσεις ένοπλης πάλης; Κανένας δεν μπορεί να το ισχυριστεί στα σοβαρά αυτό. Ακόμα και στις εποχές της άκρατης τρομοϋστερίας υπήρχαν δημοσκοπήσεις –όση βαρύτητα μπορεί να έχουν αυτές- που έδειχναν ότι ένα 22% του κόσμου επιδοκίμαζε τις ενέργειες της 17Ν. 
Τώρα μάλιστα σ' αυτόν τον ανελέητο πόλεμο όπως είναι ο κοινωνικός πόλεμος, ο ταξικός πόλεμος που βιώνουμε στην σημερινή ταξική μνημονική εποχή, αν γινόταν μια έρευνα κοινής γνώμης θα βλέπαμε θηριώδη ποσοστά να επικροτούν την βομβιστική ενέργεια που έγινε πρόσφατα με στόχο τον Παπαδήμου. 

Κι αυτό έχει τεράστια σημασία ειδικά αν θυμηθούμε αυτό που έλεγε ο Μαρξ: «Το χειρότερο πράγμα στον καπιταλισμό δεν είναι η εκμετάλλευση και το άδικο, είναι η αλλοτρίωση, δηλαδή ότι διαπαιδαγωγεί τους ανθρώπους με τις δικές του αξίες».

Με δεδομένο πάντα αυτό που έλεγαν οι θεωρητικοί της κοσμοθεωρίας μας ότι δηλαδή ο μ_λ δεν είναι συνταγή προς εκτέλεση, αλλά θεωρία προς δράση και ότι πάντα πρέπει να κάνουμε συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης παραθέτουμε ένα μεγάλο απόσπασμα από το βιβλίο του Β.Ι.Λένιν: «Ο Παρτιζιάνικος πόλεμος».  

Ο μεγάλος επαναστάτης έδινε καταιγιστικές απαντήσεις σε όσους στην εποχή του μιλούσαν «για ενέργειες μεμονωμένων ατόμων, ξεκομμένων από τις μάζες, ενέργειες που διαφθείρουν τους εργάτες, απωθούν απ’ αυτούς τα πλατιά στρώματα του πληθυσμού, αποδιοργανώνουν το κίνημα, ζημιώνουν την επανάσταση».

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ