Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Τσιπροκαμμένοι, που ήδη προσέρχονται ως ικέτες στην αυλή των αυτοκρατόρων του γερμανικού ιμπεριαλισμού θα υπογράψουν ό,τι τους προσφέρουν. Αντε να το αναβάλουν για μια βδομάδα ακόμα, ώστε να έχουν να λένε ότι ο Τσίπρας το «διαπραγματεύτηκε» και προσωπικά στη σύνοδο κορυφής (που δε θα είναι αλήθεια, γιατί τέτοιο περιθώριο δε θα του δώσουν οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές).
Είτε στις 15 Ιούνη, είτε στις 22, είτε μερικές μέρες αργότερα, η υπογραφή που θα βάλουν αυτή τη φορά δε θα επικυρώνει το τέταρτο Μνημόνιο (διάρκειας μέχρι το 2022), αλλά θα βάζει τις βάσεις για το πέμπτο, που θ' αρχίσει να συζητιέται από τα μέσα του 2018.
Ενα πέμπτο Μνημόνιο που πρέπει να το θεωρούμε σίγουρο, όποια αστικά κόμματα κι αν βρίσκονται τότε στην κυβέρνηση. Γιατί οι ιμπεριαλιστές εξακολουθούν να κρατούν το πολύτιμο εργαλείο «χρέος», το οποίο ρυθμίζουν με το σταγονόμετρο για να διατηρούν συνεχώς τα προνόμια της αποικιοκρατικής επιτροπείας, ενώ η ελληνική αστική τάξη έχει συνδέσει τις τύχες της με την ιμπεριαλιστική συμμαχία της ΕΕ και δεν επιτρέπει ούτε πρόκειται να επιτρέψει στο πολιτικό της προσωπικό να διασαλεύσει τις διαμορφωμένες σχέσεις εξάρτησης και υποταγής.
Πέρα απ' αυτό, η ελληνική αστική τάξη αισθάνεται ευτυχής με τα Μνημόνια, διότι η διαχείριση της κρίσης έγινε με φόρτωμα όλων των βαρών στις πλάτες της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζόμενων στρωμάτων, με αποτέλεσμα να διαμορφωθεί ένα καθεστώς κινεζοποίησης που τινάζει στα ύψη το ποσοστό κέρδους των καπιταλιστικών επιχειρήσεων.
Η διαιώνιση των Μνημονίων θα φέρει τη διαιώνιση και της κινεζοποίησης, κι αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος για να απαιτήσει η αστική τάξη από το πολιτικό της προσωπικό την πλήρη υποταγή στις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών. Τα υπόλοιπα είναι πολιτικό θέατρο. Με ψευτοηρωισμούς και «κόκκινες γραμμές» στην αρχή, με τσουλήθρα στη συνέχεια, με κωλοτούμπες στο τέλος.
Γνωστά πράγματα που κανέναν δεν πρέπει να εντυπωσιάζουν, ιδιαίτερα όταν γίνονται από μια κυβέρνηση που δε διστάζει να εκστομίζει ανερυθρίαστα τα πιο χοντρά ψέματα. Ας μην ασχολούμαστε με τα ψέματά τους, λοιπόν, γιατί στο τέλος θα παγιδευτούμε σε μια συζήτηση μαζί τους, που μόνο σύγχυση και θολούρα μπορεί να επιφέρει.
Ας επικεντρωθούμε στην αλήθεια, που πρέπει να γίνει κτήμα μας, μαζί με όσα αυτή συνεπάγεται. Η αλήθεια είναι ότι η σκληρή λιτότητα και η κινεζοποίηση δεν είναι μια σύντομη απόκλιση από την «κανονικότητα», που αργά ή γρήγορα θα αποκατασταθεί. Η σκληρή λιτότητα και η κινεζοποίηση ήρθαν για να μείνουν. Γι' αυτό εξακολουθούν να παίρνονται μέτρα παγίωσης και εμβάθυνσής τους.
Αυτό σημαίνει -πέραν των άλλων- πως η κοινοβουλευτική διαδικασία, οι εκλογές και οι αλλαγές κυβερνήσεων δεν πρόκειται ν' αλλάξουν τίποτα. Απλά θα ανακυκλώνουν την προπαγάνδα του ψεύδους, την καλλιέργεια ελπίδων και τη διάψευσή τους εν συνεχεία. Από αυτό το καθεστώς μόνο σκληροί ταξικοί αγώνες, που Θα οδηγήσουν το σύστημα στα όριά του, μπορούν να μας βγάλουν. Αν δεν προετοιμάσουμε τους πολιτικούς και οργανωτικούς όρους γι' αυτούς τους αγώνες, όλα θα παραμείνουν ως έχουν.
Διαβάστε από την ίδια εφημερίδα: "ΣΥΡΙΖΑ: Ενωμένοι σε μια γροθιά γύρω από την κουτάλα"
Δημοσίευση σχολίου